Δυο κείμενα μια πολιτική … και το Έκτακτο Συνέδριο

Μέσα στο Φεβρουάριο δημοσιεύτηκαν δύο κείμενα που παρουσιάζουν αξιοσημείωτες ομοιότητες: στις 8/2, dosepasa.wordpress.com, το «Μέτωπο Ανατροπής» του Α. Αλαβάνου και στις 19/2, Αυγή, «Η ομιλία στον Πανελλήνιο» του Α. Τσίπρα.

Και στις δύο περιπτώσεις κλίνονται με έμφαση και σε όλες τις πτώσεις η Αντίσταση, η Ανατροπή και η Ενότητα της Αριστεράς, με την Ενότητα νοούμενη ως ενότητα με τον Σταλινισμό και τον Αριστερισμό. Η Μεγάλη Αριστερά και οι εκκλήσεις προς το ΚΚΕ επανέρχονται στην ημερήσια διάταξη, μαζί με την πάση θυσία και τίμημα συμπόρευση, πολύ πέρα από την κοινή μόνο δράση, με τους φορείς και τις ομάδες που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Καλείται φυσικά να προσέλθει και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, ώστε με την προσδοκία της συρρίκνωσης ή της κάποτε διάσπασής του να γίνει επιτέλους πραγματικό το όνειρο του ανατρεπτικού Τρίτου Πόλου. Όσο για τη συνάντηση με τους Οικολόγους, αυτή εξαντλείται στην επίκληση κάποιων - άραγε ποιών - δυνάμεων της ριζοσπαστικής οικολογίας.

Και στις δύο περιπτώσεις αφθονεί το καταγγελτικό σφυροκόπημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ απουσιάζουν οι θετικές προτάσεις. Ζητούν την κατάργηση των συγκροτητικών συνθηκών της Ε.Ε, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση τη διάλυσή της, όταν υπάρχει όσο ποτέ ανάγκη προώθησης της κοινής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης, ακόμα και με συμβιβασμούς με συντηρητικές δυνάμεις που θα ομονοούσαν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Μόνο έτσι αντιμετωπίζεται η δικτατορία των αγορών. Αλλιώς διευκολύνεται το έργο της νεοφιλελεύθερης κατεδάφισης. Τα πανευρωπαϊκά και εγχώρια κοινωνικά μέτωπα και οι «εξεγέρσεις» που προτείνουν, για «μια άλλη από τα κάτω Ευρώπη», ως απόλυτη προτεραιότητα, υποκαθιστούν μεταμορφωμένη στο σήμερα την αντίληψη της δι` εφόδου κατάληψης της εξουσίας και της επίλυσης των προβλημάτων στο σοσιαλιστικό παράδεισο, εν προκειμένω «της άλλης Ευρώπης».

Και στις δύο περιπτώσεις είναι χαρακτηριστική η υποβάθμιση και η αδιαφορία για την εγχώρια θεσμική υστέρηση και τις χρόνιες αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας που απλώς περιγράφονται και καταγγέλλονται, ενώ, είτε ρητώς είτε υπαινικτικώς, είναι σαφής ο προσανατολισμός προς τη συγκρότηση μιας αντισυστημικής – αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με όχημα βεβαίως έναν μετεξελισσόμενο προς αυτή την κατεύθυνση ΣΥΡΙΖΑ και με τον ΣΥΝ υποβαθμισμένο σε συνιστώσα του.

Οι απαράλλακτες σχεδόν πολιτικές που καταγράφονται στα δύο κείμενα επιβεβαιώνουν πως ό,τι επακολουθήσει, από το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ μέχρι την προαναγγελθείσα 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του συμμαχικού σχήματος, δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά μια αμείλικτη μάχη ισχυροποίησης μηχανισμών για ανακαθορισμό συσχετισμών και τελική επικράτηση εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Γεγονός που επαληθεύει ότι οι εντός ΣΥΝ δημοκρατικές δήθεν ευαισθησίες για έκφραση της βάσης, η ρητορική κατά των τάσεων και το εφεύρημα της επανεκκίνησης του κόμματος, δεν αποτελούν παρά φθηνό λαϊκισμό.

Η εκτίμηση αυτή ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο καθώς ασκούνται πιέσεις για χρονολογική επίσπευση του συνεδρίου, μείωση του μέτρου εκλογής αντιπροσώπων και αύξηση του αριθμού των συνέδρων. Εδώ ο λαϊκισμός κορυφώνεται. Με πρόσχημα τη δημοκρατία και την ευρύτερη δυνατή έκφραση και αντιπροσώπευση των μελών, στην πράξη όλα αυτά περιστέλλονται μέχρι πλήρους κατάλυσης. Η χρονική συρρίκνωση του προσυνεδριακού διαλόγου - αν επικυρωθεί - φανερώνει απόλυτη αδιαφορία και περιφρόνηση στη δυνατότητα να ακούσουν, να ερωτήσουν και να τοποθετηθούν πολύ περισσότερα μέλη από τα ελάχιστα που θα εγγραφούν στον κατάλογο των ομιλητών τις ημέρες του συνεδρίου. Εκτός αν ως έκφραση και τοποθέτηση θεωρείται πλέον και στην Αριστερά το χειροκρότημα, η ανάταση του χεριού και η ψήφος για αρχηγό και ΚΠΕ.

Και φυσικά, με τη μείωση του μέτρου και την αύξηση του αριθμού των συνέδρων επιβεβαιώνεται απροκάλυπτα η βεβιασμένη απόπειρα αλλαγής συσχετισμών. Σύμφωνα μάλιστα με τα νέα ήθη και τις «φρέσκιες ιδέες», ένας πολυπληθέστερος αριθμός συνέδρων θα αναδείξει και τον πρόεδρο του κόμματος. Αυτό κι αν είναι εφαρμοσμένος παπανδρεϊσμός και ενισχυμένος προεδροκεντρισμός στην κατά τα άλλα ριζοσπαστική αριστερά της βάσης και του κόμματος των μελών. Και σε κάποιο μεθεπόμενο συνέδριο θα αναδεικνύεται επιτέλους ο πρόεδρος από εκεί που πρέπει, δηλαδή με ψηφοφορίες στα καφενεία ή δια βοής σε πολυπληθέστερα συνέδρια, ίσως με τον Τσάβες παραπλεύρως, όπως άλλοτε ο Αείμνηστος με τον Αραφάτ.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο και τέτοιες πρακτικές εν εξελίξει, είναι απορίας άξιο πώς ορισμένοι διακηρύσσουν ότι είναι «ώρα για επιστροφή στο κόμμα», (Α. Μανταδάκης, Αυγή, 19/2/10) και αυτό να το επιχειρούν τοποθετούμενοι δήθεν στο κέντρο, δηλαδή δια της αφωνίας και της συμπόρευσης με αυτούς που υλοποιούν αυτό το σχέδιο και συναινώντας, αν όχι πρωταγωνιστώντας, σε αυτές τις πρακτικές.

Όσοι πραγματικά θεωρούν ότι η υφιστάμενη κατάσταση εναγκαλισμού με το ΣΥΡΙΖΑ και το εν εξελίξει πολιτικό σχέδιο έχουν επιφέρει δυσίατη φυσιογνωμική μετάλλαξη στο ΣΥΝ, οφείλουν να εντείνουν τις προσπάθειες και την παρουσία τους εν όψει συνεδρίου για την ανακοπή αυτής της πορείας. Διαφορετικά, θα ολοκληρωθούν οι συνθήκες ασφυξίας για τις ανανεωτικές ιδέες και την πολιτική μιας σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς και το επικείμενο συνέδριο μπορεί να καταγραφεί ως ο τελευταίος σταθμός στη σχέση και στην ταύτιση της Ανανεωτικής Αριστεράς με τον ΣΥΝ.