Αλληλεγγύη ίσον σοσιαλισμός

Ακόμη κι ο Κρούγκμαν αναρωτιέται: προς τι όλο αυτό το μίσος;

Πώς έφτασε ένας βουλευτής να αποκαλεί έναν άλλο «δολοφόνο μωρών»; Γιατί το σύνθημα «περίθαλψη για όλους» προκαλεί τέτοια κατακραυγή;

Επειδή ολόκληρη η ιστορία της Αμερικής είναι σημαδεμένη από την καχυποψία απέναντι στην κυβέρνηση, λέει στη Λιμπερασιόν ο Τζέφρι Λέβι, διευθυντής του Τrust for Αmerica΄s Ηealth, μιας οργάνωσης που υποστήριξε από την αρχή τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας. Επειδή η έννοια της αλληλεγγύης δεν έχει στις Ηνωμένες Πολιτείες την ίδια αξία που έχει στην Ευρώπη: εκεί, η λέξη «αλληλεγγύη» παραπέμπει κατευθείαν στον «σοσιαλισμό». Επειδή οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν ήδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αδιαφορούν πλήρως για τους υπόλοιπους. Αυτό που δεν ξέρουν, βέβαια, είναι ότι ουσιαστικά πληρώνουν και για εκείνους, αφού οι ανασφάλιστοι συχνά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να καταφεύγουν στα επείγοντα περιστατικά.

Η αντίδραση της αμερικανικής κοινωνίας σε αυτή τη μεταρρύθμιση είναι συχνά σχιζοφρενική, τονίζει ο Λέβι. Τα προγράμματα Μedicare και Μedicaid, για παράδειγμα, ήδη καλύπτουν τους συνταξιούχους και τους πολύ φτωχούς. Η απλούστερη λύση θα ήταν λοιπόν να επεκταθούν σε όσους το επιθυμούν. Αλλά οι ίδιοι Ρεπουμπλικανοί που υπερασπίζονται σήμερα το Μedicare σπεύδουν να μιλήσουν για σοσιαλισμό μόλις γίνει νύξη για επέκτασή του. Σε ό,τι αφορά το Μedicaid, δεν αρκεί να είσαι φτωχός για να σε καλύπτει. Πρέπει να πληροίς και ορισμένες άλλες προϋποθέσεις, όπως το να είσαι γονέας ή να έχεις μια σωματική αναπηρία. Ένας φτωχός και άτεκνος φορέας του ΑΙDS, για παράδειγμα, δεν έχει ασφάλιση... Όλα αυτά θα αλλάξουν με το νέο σύστημα, το οποίο θα δώσει επίσης έμφαση στην πρόληψη. Ειδική μέριμνα λαμβάνεται έτσι για την αποτροπή της παιδικής παχυσαρκίας. Αυτονόητα πράγματα δηλαδή για ένα ανεπτυγμένο κράτος της Δύσης. Λογικό είναι λοιπόν οι περισσότεροι Αμερικανοί να συμφωνούν με τις επιμέρους διατάξεις αυτού του νομοσχεδίου. Όταν όμως καλούνται να κρίνουν συνολικά τη μεταρρύθμιση, οι περισσότεροι δηλώνουν αντίθετοι!

Όπως αναγνώρισε βέβαια ο Ομπάμα, η μεταρρύθμιση δεν λύνει όλα τα προβλήματα. Παραμένουν ακόμη αρκετοί ανασφάλιστοι, όπως οι παράνομοι μετανάστες. Οι κανόνες χρηματοδότησης του συστήματος δεν αλλάζουν: όσο περισσότερες εξετάσεις κάνει ένας γιατρός, όσο περισσότερα φάρμακα γράφει, τόσο περισσότερα κερδίζει. Οι τιμές των φαρμάκων δεν είναι ενιαίες. Στην περίπτωση του Μedicare τις καθορίζει η κυβέρνηση. Στην περίπτωση του Μedicaid οι πολιτείες, με αποτέλεσμα οι τιμές να είναι πολύ μικρότερες. Έτσι εξηγείται και ότι πολλοί γιατροί δεν θέλουν να έχουν τους φτωχούς για πελάτες τους.

Για να πετύχει την ψήφιση του νομοσχεδίου, ο Ομπάμα έκανε αρκετούς συμβιβασμούς: με τα λόμπι της υγείας, με τα νοσοκομεία, με τα φαρμακευτικά εργαστήρια, με τους πολέμιους των αμβλώσεων. Αλλά αυτό δεν μειώνει τον επαναστατικό χαρακτήρα της μεταρρύθμισης. Η πολιτική, ως γνωστόν, είναι η τέχνη του εφικτού.