Παρά φύση συμπτώσεις

Η «Σχολή του Σικάγο», τέκνο των Φρίντριχ Χάγιεκ (1899 – 1992) και Μίλτον Φρίντμαν (1912 – 2006), είναι λίγο πολύ γνωστή για τη θεμελίωση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού αντίθετου σε κάθε μορφή κρατικού παρεμβατισμού και περιορισμού του ανταγωνισμού με απόλυτη εμπιστοσύνη στην ικανότητα αυτορρύθμισης των αγορών. Η απήχησή της στους συντηρητικούς πολιτικούς φορείς έφτασε στο απόγειό της επί προεδρίας Ρόναλντ Ρήγκαν στις ΗΠΑ και πρωθυπουργίας Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία.

Εξέχων καθηγητής διεθνών οικονομικών στην εν λόγω σχολή σήμερα, ο Ρόμπερτ Άλιμπερ, συνεργάτης του αμερικάνικου think tank “International Political Economy”, σε έκθεσή του για την κρίση και την ελληνική οικονομία, προτείνει ευθέως την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ και την υποτίμηση του ελληνικού ευρώ με διαμόρφωση ισοτιμίας 1 ευρώ / 2 ευρωδραχμές, ώστε να καταστεί ανταγωνιστικότερη η ελληνική οικονομία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του ελλείμματος και του χρέους … και να επιστρέψει μετά από κάποια χρόνια υγιής στην ευρωζώνη. Το ίδιο σενάριο μπορεί να ισχύσει και να εφαρμοστεί, σύμφωνα με την έκθεση, και στις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, την Πορτογαλία και την Ισπανία, των οποίων τα επιτόκια δανεισμού των πενταετών ομολόγων έχουν εκτοξευτεί σε υψηλά επίπεδα. (www.reporter.gr και Πρώτο Θέμα, 24/3/2010). Και φυσικά, ως αυθεντικός νεοφιλελεύθερος ο κ. Άλιμπερ δεν συζητά τις επιπτώσεις μιας υποτίμησης στο σκέλος της ζήτησης, στις αμοιβές και την αγοραστική δύναμη των μισθωτών, το διπλασιασμό της οικονομικής επιβάρυνσης για την εξυπηρέτηση του χρέους, τα κεφάλαια που αντί να επενδυθούν θα διαφύγουν στο εξωτερικό, τη μείωση των δημοσίων εσόδων και την περαιτέρω υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών, ούτε διανοείται ότι η ανταγωνιστικότητα δεν εξασφαλίζεται απλώς με μείωση του εργατικού κόστους αλλά κυρίως με παραγωγή καινοτόμων προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Αυτά αφορούν μαρξίζοντες και κεϋνσιανούς.

Το ίδιο σενάριο της αποδέσμευσης από τη ζώνη του ευρώ και της υποτίμησης του εγχώριου νομίσματος, με την ίδια αδιαφορία για τις επιπτώσεις σε μισθωτούς εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους και δημόσια αγαθά, καταγράφεται αυτούσιο στον ιστότοπο «e-rooster.gr», (23/3/2010), του ακραιφνή νεοφιλελεύθερου Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με την υπογραφή του κ. Στέφανου Αθανασιάδη. Παρόμοιες ακριβώς συστάσεις απευθύνονται προς την Ελλάδα μέσα από τις σελίδες των γνωστών για την αφοσίωσή τους στην οικονομική ορθοδοξία εντύπων, του Economist και των Financial Times, όπως μας πληροφορούν «Τα Νέα», (29/3/2010), ενώ δημοσίως έχει τοποθετηθεί και η κα Μέρκελ, με αφορμή την Ελλάδα, υπέρ της δυνατότητας αποπομπής μιας χώρας από την ευρωζώνη.

Και ως εδώ τίποτα το περίεργο. Συνεπείς νεοφιλελεύθεροι και με σταθερό ατλαντικό προσανατολισμό οικονομολόγοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, επιδιώκουν την εξουδετέρωση του ευρώ έναντι του δολαρίου, την επιστροφή σε εθνικά νομίσματα ώστε να διευκολύνεται, όπως και προ ευρώ, η νομισματική κερδοσκοπία, μια πολιτικά καθηλωμένη και στα πρόθυρα της διάλυσης Ευρωπαϊκή Ένωση αδύναμη απέναντι στις αγορές και στις ΗΠΑ, αδιαφορώντας πλήρως για εργαζόμενους, ανέργους και δημόσια αγαθά.

Τα περίεργα αρχίζουν όταν αντίστοιχες απόψεις εκφωνούνται από στελέχη της αριστεράς και καταγράφονται σε επίσημα προσυνεδριακά κείμενα. Πέρα από προφορικές δηλώσεις για το άνοιγμα δημόσιου διαλόγου περί του τι προσφέρει σήμερα η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ενδεικτικά, ο Γ. Τόλιος γράφει στην Αυγή, 31/3/2010, ότι «η πολιτική παραμονής πάση θυσία στην ευρωζώνη μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική σε σχέση με μια φυγή και την εφαρμογή εθνικής πολιτικής, συναλλαγματικής, νομισματικής, πιστωτικής, εισοδηματικής, δημοσιονομικής, αναπτυξιακής, κ.α … ». Στο δε κείμενο των θέσεων για το συνέδριο που πλειοψήφησε στην πρόσφατη ΚΠΕ, (27-28/3/2010), καταγγέλλεται η «ακραία ταξική μονομέρεια των ιδρυτικών συμφωνιών τόσο της Ε.Ε όσο και της ΟΝΕ» και πως «μπορούμε σήμερα να πούμε ότι η απόφαση της ΚΠΕ του κόμματός μας για την κριτική υποστήριξη της συνθήκης του Μάαστριχτ δεν δικαιώθηκε από τη μέχρι σήμερα πορεία». (σελ. 9). Με άλλα λόγια, το κείμενο προτείνει όχι μόνο την αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ, αλλά και τη διάλυση της Ε.Ε την οποία παρακάτω (σελ. 13), την χαρακτηρίζει μονομερώς ως «ιδιότυπη καπιταλιστική περιφερειακή ολοκλήρωση και ιμπεριαλιστική συμμαχία χωρών» και ως «υπερεθνικό μηχανισμό κοινωνικής και εργασιακής κατεδάφισης» παραπέμποντας σε προσεγγίσεις τύπου ΚΚΕ.

Προτείνοντας από αποχώρηση μέχρι διάλυση της Ε.Ε και της ζώνης του ευρώ, μεγάλο μέρος των δυνάμεων του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις απόψεις και τις στοχεύσεις των αμιγώς νεοφιλελεύθερων πολιτικών και οικονομικών κύκλων, καταγραφόμενο ως η κατ` ουσία δεξιά πτέρυγα του κινήματος. Και φυσικά, η μοναξιά των εργαζομένων και των ανέργων δεν καλύπτεται με την αναγέννηση του κομμουνιστικού οράματος και τον αγώνα για το σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα ή την επιβολή του δι` ανατροπής στο σύνολο της Ευρώπης, μπας και σωθούν τα προσχήματα. Ευτυχώς, τουλάχιστον το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και τα σημαντικότερα αδελφά κόμματα στην Ευρώπη καθώς και εκείνο το κομμάτι του ΣΥΝ που εκφράζει μια σύγχρονη δημοκρατική αριστερά δεν έχουν διολισθήσει σε τέτοιες ελαφρότητες ούτε σε παρά φύση συμπτώσεις με τους φορείς του νεοφιλελευθερισμού και επιμένουν, παρά τις δυσκολίες, στην αναγκαιότητα προώθησης της δημοκρατικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως του πιο ορατού αντίδοτου στη δικτατορία των αγορών και την απόλυτη κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου μονεταριστικού συνταγολόγιου.