Αυτός ο τρόπος λειτουργίας είναι κατάντια για την αριστερά
Άρης Τσουκνίδας, Δημοσιευμένο: 2010-05-18
Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν τα μέλη της Αριστερής Ανασύνθεσης συμπεριλαμβανομένων και των ηγετικών τους στελεχών που συμμετέχουν στην οργάνωση της Καλλιθέας για να αποκλείσουν το Φώτη Κουβέλη μου προκαλούν έντονο προβληματισμό για τον τρόπο λειτουργίας του κόμματός μας και για την πολιτική διαπαιδαγώγηση και συμπεριφορά που έχει υιοθετηθεί από κάποια στελέχη του. Πιστεύω ότι αυτός ο τρόπος λειτουργίας είναι κατάντια για την Αριστερά.
Αυτός ο τρόπος λειτουργίας δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Τουλάχιστον με την δημοκρατική αριστερά.
Δυστυχώς αυτός ο τρόπος λειτουργίας έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Αποτελεί την νεώτερη έκφραση της Ζαχαριαδικής-σταλινικής λογικής. Πηγάζει από την απόλυτη βεβαιότητα για την κατοχή της απόλυτης αλήθειας και εδράζεται κατεξοχήν σε μία μηχανιστική ανάλυση της Ιστορίας και της Κοινωνίας. Στοχεύει στην εξόντωση του εσωτερικού εχθρού, στην εξάλειψη της διαφορετικής άποψης, στην επικράτηση της ιδεολογικής καθαρότητας χωρίς όρους και όρια. Χάριν της ιδεολογικής καθαρότητας δικαιολογούνται οι παράπλευρες απώλειες στην ιστορία του κινήματος και φυσικά όσοι τις χρησιμοποιούν ως μέθοδο επικράτησης απαλλάσσονται ευθυνών αφού λειτουργούν για το καλό του κινήματος-κόμματος. Έτσι ήταν δικαιολογημένη η απομόνωση στους τόπους εξορίας των εξόριστων κομμουνιστών που αμφισβήτησαν την επίσημη πολιτική γραμμή από τους συντρόφους τους ως ύποπτων, συνεργατών της ασφάλειας, κ.ά. Ακόμα και όταν αυτοί είχαν υποστεί βασανιστήρια και βρίσκονταν ήδη δέκα χρόνια στις φυλακές και εξορίες. Έπρεπε να εξοντωθούν ή ακόμα καλύτερα να αναγκαστούν να υπογράψουν δήλωση για να δικαιωθεί η καθοδήγηση. Αντίστοιχα έτσι δικαιολογείται η εξόντωση των τροτσκιστών, δικαιολογείται ο ξυλοδαρμός στα αμφιθέατρα, δικαιολογείται η ύπαρξη γκουλάγκ, δικαιολογείται η διαγραφή των συντρόφων που διαφωνούνε, δικαιολογείται το κάρφωμα των συντρόφων στην ασφάλεια σε ύποπτες περιόδους, δικαιολογείται η απομάκρυνση από θέσεις ευθύνης των συντρόφων της μειοψηφίας. Χάρη στη λογική της απόλυτης καθαρότητας τη δεκαετία του τριάντα αποκλείστηκαν οι διανοούμενοι από τα καθοδηγητικά όργανα λόγω έλλειψης ταξικής συνείδησης (κατά το προσφιλές ήταν μπερδεμένοι λόγω της διανόησης) και εργάτες έκαναν μαθήματα «πολιτικής οικονομίας» σε λογιστές και σε πανεπιστημιακούς.
Στα πλαίσια αυτής της λογικής υπάρχουν διάφοροι μέθοδοι εξόντωσης. Πρώτο στάδιο είναι η πολιτική απαξίωση. Ξεκινά με την μη αναφορά στην πηγή προέλευσης όταν μια ιδέα υιοθετείται ή μια πρόταση έχει ευρύτερη απήχηση αλλά εκφέρεται από εσωκομματικό αντίπαλο. Αντίθετα το ίδιο πρόσωπο δαιμονοποιείται και στοχοποιείται όταν εκφέρει μια θέση που υπάρχει διαφωνία. Επίσης οι επιτυχίες ενός προσώπου η μιας συλλογικότητας αποκρύπτονται ή υπερτονίζονται ανάλογα με την πολιτική και ιδεολογική έκφραση των φορέων ή προσώπων. Σε επόμενο στάδιο ενορχηστρώνεται προσωπική επίθεση στους εκφραστές μιας άποψης όχι για τις θέσεις που εκφράζουν αλλά γιατί ακριβώς τις εκφράζουν. Αμφισβητείται η δυνατότητα της έκφρασης της συγκεκριμένης άποψης ή η αρμοδιότητα εκπροσώπησης ή οι διαδικασίες ακόμα και αν εκπροσωπούν την πλειοψηφία. Η διαφορετική έκφραση (από τη δική μας)είναι πολυτέλεια για το κόμμα. Είναι καλύτερα τις διαφωνίες μας να τις κρύβουμε κάτω από το χαλί (δηλαδή να τις λέμε στα «όργανα» που δεν τις μεταφέρουν πουθενά και τις φιλτράρουν)και όχι δημόσια. Ιδιαίτερα αυτούς τους καιρούς γιατί οι αστοί καραδοκούν, οι καπιταλιστές θα το χρησιμοποιήσουν, κλπ.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου είδους πολιτικού φανατισμού στο Συνασπισμό αποτέλεσε το θέμα των συνεργασιών. Από θέμα τακτικής μετατράπικε σε θέμα στρατηγικής και υπερτονίστηκε ή υποβαθμίστηκε κατά το δοκούν. Η εκφορά πρότασης για δημιουργία συσχετισμών ευρύτερης συνεργασίας όταν εκφράζεται από στέλεχος της μειοψηφίας απορρίπτεται, συχνά δε ακολουθείται από παραπληροφόρηση. Απομόνωση φράσεων και πολιτική δαιμονοποίηση των εκφραστών τους και στιγματισμός. Με στόχο την πολιτική απαξίωση και εξόντωση. Κάπως έτσι γινόταν συστηματική επίθεση στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη πως ήθελε να μας πάει στο ΠΑΣΟΚ και τόσα άλλα ευτράπελα που λέγονταν κατά καιρούς. Και για να λέμε την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο απαντούσαν χρησιμοποιώντας αντίστοιχη φοβιστική επιχειρηματολογία για τον Λαφαζάνη πως ήθελε να μας πάει στο ΚΚΕ. Όμως όταν την ίδια πρόταση με τις ίδιες ακριβώς φράσεις την εκφέρει κάποιο πρωτοκλασάτο στέλεχος ή ο πρόεδρος του κόμματος και τυχαίνει να ανήκει στην ίδια ομάδα, στον ίδιο μηχανισμό εξουσίας τότε οι ιδεολογικές διαφορές πάνε περίπατο, υπάρχει πολιτική ασυλία. Είτε άσπρο πεί είτε μαύρο αφού είναι «δικός» μας υπάρχει πολιτική ανοχή. Ιδιαίτερα αυτό το φαινόμενο αποτελεί την αποθέωση του τακτικισμού και της άσκησης καιροσκοπικής πολιτικής με ένα μόνο στόχο. Την επικράτηση του μηχανισμού για την ανάληψη της εξουσίας. Δυστυχώς φαινόμενα και ατομικές συμπεριφορές αυτού του είδους έχουν εμφανιστεί σε όλες τις τάσεις κατά καιρούς. Όταν όμως αποκτούν μαζικά χαρακτηριστικά τα οποία οδηγούν σε πολιτικούς αποκλεισμούς και σε έλλειψη πολιτικής σύνθεσης τότε αποκτούν χαρακτήρα ωρολογιακής βόμβας για το κόμμα.
Και φυσικά αν για το χώρο του ΚΚΕ όλα αυτά είναι κατανοητά αφού έχουν επιλέξει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ή για τα κόμματα που έχουν συγκροτηθεί σε αρχηγικό μοντέλο είναι συνεπακόλουθα της συγκεντρωτικής λειτουργίας τους όταν συμβαίνουν στο χώρο της Ανανεωτικής – Δημοκρατικής Αριστεράς αποτελούν μέγιστο πολιτικό πρόβλημα.
Για την Δημοκρατική Αριστερά η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος και ο σεβασμός στην ύπαρξη και στην έκφραση της διαφορετικότητας αποτελεί δομικό στοιχείο της ύπαρξης της. Αποτυπώνεται στην επεξεργασμένη θεωρητικά θέση ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να υπάρξει μόνο με δημοκρατία και ελευθερία αλλιώς δεν είναι σοσιαλισμός. Αποτυπώνεται στο δημοκρατικό δρόμο για την μετάβαση στον σοσιαλισμό που έχει ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό την συμφωνία της πλειοψηφίας της κοινωνίας για αυτή τη μετάβαση. Η διαφορά της δημοκρατικής αριστεράς από την συγκεντρωτική-σταλινική αριστερά έγκειται στο στοιχείο της αντιμετώπισης της μειοψηφίας από την πλειοψηφία. Αφορά κύρια στον τρόπο διαχείρισης της εσωτερικής δημοκρατίας που την κύρια ευθύνη σε αυτό έχει η πλειοψηφία. Και εκτός από πολιτική έκφραση αποτελεί κύρια στοιχείο διαπαιδαγώγησης για την κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε. Και η προσπάθεια χειραγώγησης της έκφρασης και της εκπροσώπησης των συλλογικοτήτων που εκφράζουν διαφορετική άποψη αποτελεί προσπάθεια κατάργησης της εσωκομματικής δημοκρατίας. Είτε αυτό εκφράζεται με συστηματική και κατευθυνόμενη σταυροδότηση στις άλλες λίστες με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών, είτε με τον σχεδιασμένο αποκλεισμό των συντρόφων τους, είτε με επιλογή-διορισμό από τον πρόεδρο των προσώπων που θέλει εκείνος να εκπροσωπούν τις άλλες τάσεις.
Η πολιτική έκφραση του χώρου της Ανανεωτικής και Δημοκρατικής Αριστεράς, της αριστεράς που παλεύει μέσα και έξω από τους θεσμούς για την μεταρρύθμιση της κοινωνίας με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία δεν μπορεί να στηρίζεται σε πρακτικές και μεθόδους αυτού του τύπου. Κόλπα, αιφνιδιασμοί, απαξίωση πολιτικών λειτουργιών, και αντικατάσταση της κριτικής σκέψης με κυνήγι μαγισσών δεν αρμόζουν στο χώρο μας. Τα ζήσαμε στο παρελθόν και έστειλαν πολλούς στα σπίτια τους.
ΓΙΑΤΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ
ΓΙΑΤΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.
Υ.Γ.1
Φαίνεται ότι η Αριστερή Ανασύνθεση με την συγκεκριμένη πράξη εκτός από την προσωπική επίθεση στον Φ. Κουβέλη και στο κόψιμο ενός επιπλέον συνέδρου από την Ανανεωτική Πτέρυγα στοχεύει στη δημιουργία πολωτικού κλίματος μέσα στο κόμμα. Με στόχο τη ρήξη με την Ανανεωτική Πτέρυγα. Για άλλη μια φορά τμήμα της Προεδρικής συμμαχίας λειτουργεί ως μηχανισμός ανάφλεξης, ενώ ένα άλλο τμήμα λειτουργεί ως εσωτερικός πολιορκητικός κριός εξόντωσης. Παλαιές πρακτικές που οδήγησαν σε διασπάσεις και σκληρές εσωκομματικές συγκρούσεις. Νομίζω ότι μετά από αυτό αν θέλουμε στο κόμμα να πάμε παρακάτω όλοι μαζί, γίνεται επείγον να συζητήσουμε και να αναζητήσουμε μια νέα πολιτική συμφωνία αντίστοιχη με την ιδρυτική. Που να τοποθετεί νέους κανόνες συνύπαρξης και ανασυγκρότησης του πολιτικού μας χώρου. Χρειάζεται ένα νέο συμβόλαιο σε πολιτική βάση. Πιθανά με την αλλαγή της λειτουργίας του κόμματος σε ομοσπονδιακό χαρακτήρα. Πιθανά με κάτι άλλο. Αυτό να συζητήσουμε πολιτικά και καθαρά. Όχι αφηρημένα και μηχανιστικά. Με πολιτικούς όρους πάνω στο τραπέζι. Και να συμφωνήσουμε σε μια λειτουργία που να μην στηρίζεται σε αιφνιδιασμούς, εξαπάτηση αλλά στην πολιτική συμφωνία Και σε αυτό χρειάζεται να απαντήσει πρώτα ο Πρόεδρος. Η ευθύνη πέφτει στις πλάτες του.
Υ.Γ.2
1.«Ένας άγιος Σκοπός που χρησιμοποιεί άτιμα μέσα είναι άτιμος σκοπός»Κarl Marx
2. «Αν πρέπει να επιλέξω την Αλήθεια ή το Κόμμα θα επιλέξω την Αλήθεια» Ηλίας Ηλιού
Άρης Τσουκνίδας
Πολιτικός επιστήμονας
Μέλος της Ν.Ε. των Ανατ. Συνοικιών της Αθήνας του Συνασπισμού.
Επικοινωνία στο anestis2007@gmail.com
Αυτός ο τρόπος λειτουργίας δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Τουλάχιστον με την δημοκρατική αριστερά.
Δυστυχώς αυτός ο τρόπος λειτουργίας έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Αποτελεί την νεώτερη έκφραση της Ζαχαριαδικής-σταλινικής λογικής. Πηγάζει από την απόλυτη βεβαιότητα για την κατοχή της απόλυτης αλήθειας και εδράζεται κατεξοχήν σε μία μηχανιστική ανάλυση της Ιστορίας και της Κοινωνίας. Στοχεύει στην εξόντωση του εσωτερικού εχθρού, στην εξάλειψη της διαφορετικής άποψης, στην επικράτηση της ιδεολογικής καθαρότητας χωρίς όρους και όρια. Χάριν της ιδεολογικής καθαρότητας δικαιολογούνται οι παράπλευρες απώλειες στην ιστορία του κινήματος και φυσικά όσοι τις χρησιμοποιούν ως μέθοδο επικράτησης απαλλάσσονται ευθυνών αφού λειτουργούν για το καλό του κινήματος-κόμματος. Έτσι ήταν δικαιολογημένη η απομόνωση στους τόπους εξορίας των εξόριστων κομμουνιστών που αμφισβήτησαν την επίσημη πολιτική γραμμή από τους συντρόφους τους ως ύποπτων, συνεργατών της ασφάλειας, κ.ά. Ακόμα και όταν αυτοί είχαν υποστεί βασανιστήρια και βρίσκονταν ήδη δέκα χρόνια στις φυλακές και εξορίες. Έπρεπε να εξοντωθούν ή ακόμα καλύτερα να αναγκαστούν να υπογράψουν δήλωση για να δικαιωθεί η καθοδήγηση. Αντίστοιχα έτσι δικαιολογείται η εξόντωση των τροτσκιστών, δικαιολογείται ο ξυλοδαρμός στα αμφιθέατρα, δικαιολογείται η ύπαρξη γκουλάγκ, δικαιολογείται η διαγραφή των συντρόφων που διαφωνούνε, δικαιολογείται το κάρφωμα των συντρόφων στην ασφάλεια σε ύποπτες περιόδους, δικαιολογείται η απομάκρυνση από θέσεις ευθύνης των συντρόφων της μειοψηφίας. Χάρη στη λογική της απόλυτης καθαρότητας τη δεκαετία του τριάντα αποκλείστηκαν οι διανοούμενοι από τα καθοδηγητικά όργανα λόγω έλλειψης ταξικής συνείδησης (κατά το προσφιλές ήταν μπερδεμένοι λόγω της διανόησης) και εργάτες έκαναν μαθήματα «πολιτικής οικονομίας» σε λογιστές και σε πανεπιστημιακούς.
Στα πλαίσια αυτής της λογικής υπάρχουν διάφοροι μέθοδοι εξόντωσης. Πρώτο στάδιο είναι η πολιτική απαξίωση. Ξεκινά με την μη αναφορά στην πηγή προέλευσης όταν μια ιδέα υιοθετείται ή μια πρόταση έχει ευρύτερη απήχηση αλλά εκφέρεται από εσωκομματικό αντίπαλο. Αντίθετα το ίδιο πρόσωπο δαιμονοποιείται και στοχοποιείται όταν εκφέρει μια θέση που υπάρχει διαφωνία. Επίσης οι επιτυχίες ενός προσώπου η μιας συλλογικότητας αποκρύπτονται ή υπερτονίζονται ανάλογα με την πολιτική και ιδεολογική έκφραση των φορέων ή προσώπων. Σε επόμενο στάδιο ενορχηστρώνεται προσωπική επίθεση στους εκφραστές μιας άποψης όχι για τις θέσεις που εκφράζουν αλλά γιατί ακριβώς τις εκφράζουν. Αμφισβητείται η δυνατότητα της έκφρασης της συγκεκριμένης άποψης ή η αρμοδιότητα εκπροσώπησης ή οι διαδικασίες ακόμα και αν εκπροσωπούν την πλειοψηφία. Η διαφορετική έκφραση (από τη δική μας)είναι πολυτέλεια για το κόμμα. Είναι καλύτερα τις διαφωνίες μας να τις κρύβουμε κάτω από το χαλί (δηλαδή να τις λέμε στα «όργανα» που δεν τις μεταφέρουν πουθενά και τις φιλτράρουν)και όχι δημόσια. Ιδιαίτερα αυτούς τους καιρούς γιατί οι αστοί καραδοκούν, οι καπιταλιστές θα το χρησιμοποιήσουν, κλπ.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου είδους πολιτικού φανατισμού στο Συνασπισμό αποτέλεσε το θέμα των συνεργασιών. Από θέμα τακτικής μετατράπικε σε θέμα στρατηγικής και υπερτονίστηκε ή υποβαθμίστηκε κατά το δοκούν. Η εκφορά πρότασης για δημιουργία συσχετισμών ευρύτερης συνεργασίας όταν εκφράζεται από στέλεχος της μειοψηφίας απορρίπτεται, συχνά δε ακολουθείται από παραπληροφόρηση. Απομόνωση φράσεων και πολιτική δαιμονοποίηση των εκφραστών τους και στιγματισμός. Με στόχο την πολιτική απαξίωση και εξόντωση. Κάπως έτσι γινόταν συστηματική επίθεση στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη πως ήθελε να μας πάει στο ΠΑΣΟΚ και τόσα άλλα ευτράπελα που λέγονταν κατά καιρούς. Και για να λέμε την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο απαντούσαν χρησιμοποιώντας αντίστοιχη φοβιστική επιχειρηματολογία για τον Λαφαζάνη πως ήθελε να μας πάει στο ΚΚΕ. Όμως όταν την ίδια πρόταση με τις ίδιες ακριβώς φράσεις την εκφέρει κάποιο πρωτοκλασάτο στέλεχος ή ο πρόεδρος του κόμματος και τυχαίνει να ανήκει στην ίδια ομάδα, στον ίδιο μηχανισμό εξουσίας τότε οι ιδεολογικές διαφορές πάνε περίπατο, υπάρχει πολιτική ασυλία. Είτε άσπρο πεί είτε μαύρο αφού είναι «δικός» μας υπάρχει πολιτική ανοχή. Ιδιαίτερα αυτό το φαινόμενο αποτελεί την αποθέωση του τακτικισμού και της άσκησης καιροσκοπικής πολιτικής με ένα μόνο στόχο. Την επικράτηση του μηχανισμού για την ανάληψη της εξουσίας. Δυστυχώς φαινόμενα και ατομικές συμπεριφορές αυτού του είδους έχουν εμφανιστεί σε όλες τις τάσεις κατά καιρούς. Όταν όμως αποκτούν μαζικά χαρακτηριστικά τα οποία οδηγούν σε πολιτικούς αποκλεισμούς και σε έλλειψη πολιτικής σύνθεσης τότε αποκτούν χαρακτήρα ωρολογιακής βόμβας για το κόμμα.
Και φυσικά αν για το χώρο του ΚΚΕ όλα αυτά είναι κατανοητά αφού έχουν επιλέξει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ή για τα κόμματα που έχουν συγκροτηθεί σε αρχηγικό μοντέλο είναι συνεπακόλουθα της συγκεντρωτικής λειτουργίας τους όταν συμβαίνουν στο χώρο της Ανανεωτικής – Δημοκρατικής Αριστεράς αποτελούν μέγιστο πολιτικό πρόβλημα.
Για την Δημοκρατική Αριστερά η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος και ο σεβασμός στην ύπαρξη και στην έκφραση της διαφορετικότητας αποτελεί δομικό στοιχείο της ύπαρξης της. Αποτυπώνεται στην επεξεργασμένη θεωρητικά θέση ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να υπάρξει μόνο με δημοκρατία και ελευθερία αλλιώς δεν είναι σοσιαλισμός. Αποτυπώνεται στο δημοκρατικό δρόμο για την μετάβαση στον σοσιαλισμό που έχει ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό την συμφωνία της πλειοψηφίας της κοινωνίας για αυτή τη μετάβαση. Η διαφορά της δημοκρατικής αριστεράς από την συγκεντρωτική-σταλινική αριστερά έγκειται στο στοιχείο της αντιμετώπισης της μειοψηφίας από την πλειοψηφία. Αφορά κύρια στον τρόπο διαχείρισης της εσωτερικής δημοκρατίας που την κύρια ευθύνη σε αυτό έχει η πλειοψηφία. Και εκτός από πολιτική έκφραση αποτελεί κύρια στοιχείο διαπαιδαγώγησης για την κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε. Και η προσπάθεια χειραγώγησης της έκφρασης και της εκπροσώπησης των συλλογικοτήτων που εκφράζουν διαφορετική άποψη αποτελεί προσπάθεια κατάργησης της εσωκομματικής δημοκρατίας. Είτε αυτό εκφράζεται με συστηματική και κατευθυνόμενη σταυροδότηση στις άλλες λίστες με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών, είτε με τον σχεδιασμένο αποκλεισμό των συντρόφων τους, είτε με επιλογή-διορισμό από τον πρόεδρο των προσώπων που θέλει εκείνος να εκπροσωπούν τις άλλες τάσεις.
Η πολιτική έκφραση του χώρου της Ανανεωτικής και Δημοκρατικής Αριστεράς, της αριστεράς που παλεύει μέσα και έξω από τους θεσμούς για την μεταρρύθμιση της κοινωνίας με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία δεν μπορεί να στηρίζεται σε πρακτικές και μεθόδους αυτού του τύπου. Κόλπα, αιφνιδιασμοί, απαξίωση πολιτικών λειτουργιών, και αντικατάσταση της κριτικής σκέψης με κυνήγι μαγισσών δεν αρμόζουν στο χώρο μας. Τα ζήσαμε στο παρελθόν και έστειλαν πολλούς στα σπίτια τους.
ΓΙΑΤΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ
ΓΙΑΤΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.
Υ.Γ.1
Φαίνεται ότι η Αριστερή Ανασύνθεση με την συγκεκριμένη πράξη εκτός από την προσωπική επίθεση στον Φ. Κουβέλη και στο κόψιμο ενός επιπλέον συνέδρου από την Ανανεωτική Πτέρυγα στοχεύει στη δημιουργία πολωτικού κλίματος μέσα στο κόμμα. Με στόχο τη ρήξη με την Ανανεωτική Πτέρυγα. Για άλλη μια φορά τμήμα της Προεδρικής συμμαχίας λειτουργεί ως μηχανισμός ανάφλεξης, ενώ ένα άλλο τμήμα λειτουργεί ως εσωτερικός πολιορκητικός κριός εξόντωσης. Παλαιές πρακτικές που οδήγησαν σε διασπάσεις και σκληρές εσωκομματικές συγκρούσεις. Νομίζω ότι μετά από αυτό αν θέλουμε στο κόμμα να πάμε παρακάτω όλοι μαζί, γίνεται επείγον να συζητήσουμε και να αναζητήσουμε μια νέα πολιτική συμφωνία αντίστοιχη με την ιδρυτική. Που να τοποθετεί νέους κανόνες συνύπαρξης και ανασυγκρότησης του πολιτικού μας χώρου. Χρειάζεται ένα νέο συμβόλαιο σε πολιτική βάση. Πιθανά με την αλλαγή της λειτουργίας του κόμματος σε ομοσπονδιακό χαρακτήρα. Πιθανά με κάτι άλλο. Αυτό να συζητήσουμε πολιτικά και καθαρά. Όχι αφηρημένα και μηχανιστικά. Με πολιτικούς όρους πάνω στο τραπέζι. Και να συμφωνήσουμε σε μια λειτουργία που να μην στηρίζεται σε αιφνιδιασμούς, εξαπάτηση αλλά στην πολιτική συμφωνία Και σε αυτό χρειάζεται να απαντήσει πρώτα ο Πρόεδρος. Η ευθύνη πέφτει στις πλάτες του.
Υ.Γ.2
1.«Ένας άγιος Σκοπός που χρησιμοποιεί άτιμα μέσα είναι άτιμος σκοπός»Κarl Marx
2. «Αν πρέπει να επιλέξω την Αλήθεια ή το Κόμμα θα επιλέξω την Αλήθεια» Ηλίας Ηλιού
Άρης Τσουκνίδας
Πολιτικός επιστήμονας
Μέλος της Ν.Ε. των Ανατ. Συνοικιών της Αθήνας του Συνασπισμού.
Επικοινωνία στο anestis2007@gmail.com
