Ε.Ε., Τουρκία και Κύπρος
Διονύσης Γουσέτης, Η ΑΥΓΗ, Δημοσιευμένο: 2005-01-08
Στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., ο αρεσκόμενος να αναμειγνύεται στην εξωτερική πολιτική αρχιεπίσκοπος -εκφράζοντας και πολλούς άλλους πατριώτες- δήλωσε ότι οι ισχυροί αποφασίζουν άδικα. Σε πρώτη ανάγνωση έχει δίκιο. Πώς μπορεί να είναι η Τουρκία μέλος της Ε.Ε. και να μην αναγνωρίζει ένα άλλο μέλος της Ε.Ε., έναν εταίρο της; Τι δικαιοσύνη είναι αυτή;
Ωστόσο, οι απλοϊκές αυτές εθνικιστικές τοποθετήσεις, αποσιωπούν τη σημερινή πραγματικότητα της Κύπρου. Τι καλείται από τον αρχιεπίσκοπο να αναγνωρίσει η Τουρκία; Όχι βέβαια την "Κύπρο" γενικά, αλλά ένα ελληνοκυπριακό, δηλαδή μονοκοινοτικό, κράτος που δεν θέλησε να αντιπροσωπεύσει και τους Τουρκοκύπριους και που ελέγχει μόνο τη μισή Κύπρο. Αυτό το καθεστώς, όπως μου γράφει η Κορίνα, αντιβαίνει στις συμφωνίες Ζυρίχης -Λονδίνου, με τις οποίες δημιουργήθηκε ένα κράτος δικοινοτικό. Εκείνο το κράτος και όχι του Τά[σ]σου αναγνώρισε και αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα. Το συνταγματικό πραξικόπημα του Μακαρίου το 1963, όταν ανακοίνωσε τα γνωστά "13 σημεία" με τα οποία κατάργησε τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στο τότε δικοινοτικό κράτος, παραβίασε τις συμφωνίες. Οι Τουρκοκύπριοι αποκλείστηκαν, εκδιώχθηκαν, γκετοποιήθηκαν, δολοφονήθηκαν. Όταν η εκτροπή συμπληρώθηκε με το χουντικό πραξικόπημα, η διεθνής κοινότητα έπαψε να εμποδίζει τον "Αττίλα", όπως έκανε μέχρι τότε. Στη συνέχεια, πίστεψε τους Ελληνοκύπριους ότι είχαν πραγματική διάθεση να επανενώσουν την Κύπρο και πίεζε την Τουρκία να τους αναγνωρίσει. Τώρα που οι πραγματικές προθέσεις των Ελληνοκυπρίων έγιναν φανερές, το αίτημα της ελληνοκυπριακής κυβέρνησης για αναγνώριση από την Τουρκία έπαψε να βρίσκει υποστήριξη. Έγινε σαφές ότι τυχόν αναγνώριση της "Κύπρου" από την Τουρκία δεν προωθεί την επανένωση και τη δημοκρατία. Δεν προωθεί ούτε καν τη διχοτόμηση. Προωθεί τη σημερινή κατάσταση που, για τους Τουρκοκυπρίους, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τη δημοκρατία, είναι χειρότερη και από διχοτόμηση. Είναι η κατάσταση όπου οι Τουρκοκύπριοι πολίτες δεν αναγνωρίζονται από κανέναν -πλην Τουρκίας- δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και στην καλύτερη περίπτωση εξαρτώνται από την καλοσύνη των ισχυρών να αποκτήσουν ένα καθεστώς τύπου Ταϊβάν. Η διχοτόμηση θα τους έδινε διεθνή νομική υπόσταση. Θα είχαν διεθνή πρόσβαση σε τηλεπικοινωνίες, στο αεροδρόμιό τους, σε εμπορικές συμβάσεις κ.λπ. που τώρα στερούνται.
Η δίκαιη -κατά τον αρχιεπίσκοπο- αναγνώριση δεν εξυπηρετεί παρά τη διαιώνιση του σημερινού καθεστώτος, το οποίο ιστορικά, αλλά και πρακτικά, εκπροσωπεί το "δόγμα της ανάγκης", δηλαδή τα τετελεσμένα του 1963. Αλλά ενώ ο Μακάριος είχε -ή νόμιζε πως είχε- τότε τη δυνατότητα να μετατρέψει τους Τουρκοκυπρίους από εταίρους σε μειονότητα, ο νυν πρόεδρος Τά[σ]σος αρνείται κουτοπόνηρα να πει τι ακριβώς επιδιώκει.
Τα τουρκοκυπριακά κόμματα, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, ξεπέρασαν τις αντιθέσεις τους για να εκφράσουν από κοινού την αντίρρησή τους προς την εμμονή του Τά[σ]σου Παπαδόπουλου για αναγνώριση, γιατί βλέπουν τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Βλέπουν την ύπουλη πολιτική που -στο όνομα του ότι η Κυπριακή κυβέρνηση είναι αυτή που αναγνωρίζεται διεθνώς- στοχεύει στον αποκλεισμό τους. Αυτό άλλωστε είναι η λογική συνέπεια και συνέχεια του "βροντερού ΟΧΙ" των Ελληνοκυπρίων.
Το ότι λοιπόν δεν έθεσαν οι ισχυροί θέμα άμεσης αναγνώρισης της "Κύπρου" είναι δίκαιο και ας βουρλιζόμαστε εμείς με το αν η τελωνειακή ένωση αποτελεί ή όχι έμμεση αναγνώριση. Αν θέλουν να συνεχίσουν να είναι δίκαιοι, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πιέζουν την ελληνοκυπριακή πλευρά να πει επιτέλους ξεκάθαρα ποιες αλλαγές θέλει στο σχέδιο Ανάν, ώστε να δεχτεί την επανένωση, που θα δώσει στους Τουρκοκύπριους τα δικαιώματα του πολίτη. Αλλιώς να υποστηρίξουν τη διχοτόμηση. Προσώρας κάνουν το πρώτο.
Το βέτο
Είναι θετικό που δεν ασκήθηκε τελικά από την ελληνοκυπριακή ηγεσία το απειλούμενο βέτο. Το βέτο, μαζί με άλλα μύρια κακά, θα σήμαινε και τη συσπείρωση των ακραίων κομμάτων -όλα μαζί φτάνουν το 30%- πίσω από τον Τά[σ]σο. Ήδη πριν τη Σύνοδο, μαζεύτηκαν όλα τα εθνικιστικά κόμματα -μαζί και το ΔΗΚΟ του Τά[σ]σου- και δημιούργησαν τη λεγόμενη "Κίνηση Πολιτών", την ίδια που είχε αναλάβει και την εκστρατεία εναντίον του σχεδίου Ανάν τον Απρίλη. Τώρα διαδήλωναν υπέρ του βέτο. Ευτυχώς ο Τά[σ]σος δεν άκουσε το κόμμα του αλλά το ΑΚΕΛ, διαφορετικά θα είχαμε σήμερα μια εθνικιστική συσπείρωση με αντιιμπεριαλιστικό αντιευρωπαϊκό μανδύα -τύπου Μιλόσεβιτς- και τότε το Κυπριακό θα ήταν τελειωμένο. Ο Τά[σ]σος κατάλαβε, φαίνεται, ότι είναι απομονωμένος και ότι η πολιτική του δεν θα τον πάει πολύ μακριά. Προτίμησε λοιπόν να συνεχίσει να πουλάει πατριωτισμούς και μαγκιές στο εσωτερικό, ενώ στο εξωτερικό έδειξε φρόνηση. Σύνηθες σπορ στο ανάδελφο έθνος μας.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
Ωστόσο, οι απλοϊκές αυτές εθνικιστικές τοποθετήσεις, αποσιωπούν τη σημερινή πραγματικότητα της Κύπρου. Τι καλείται από τον αρχιεπίσκοπο να αναγνωρίσει η Τουρκία; Όχι βέβαια την "Κύπρο" γενικά, αλλά ένα ελληνοκυπριακό, δηλαδή μονοκοινοτικό, κράτος που δεν θέλησε να αντιπροσωπεύσει και τους Τουρκοκύπριους και που ελέγχει μόνο τη μισή Κύπρο. Αυτό το καθεστώς, όπως μου γράφει η Κορίνα, αντιβαίνει στις συμφωνίες Ζυρίχης -Λονδίνου, με τις οποίες δημιουργήθηκε ένα κράτος δικοινοτικό. Εκείνο το κράτος και όχι του Τά[σ]σου αναγνώρισε και αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα. Το συνταγματικό πραξικόπημα του Μακαρίου το 1963, όταν ανακοίνωσε τα γνωστά "13 σημεία" με τα οποία κατάργησε τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στο τότε δικοινοτικό κράτος, παραβίασε τις συμφωνίες. Οι Τουρκοκύπριοι αποκλείστηκαν, εκδιώχθηκαν, γκετοποιήθηκαν, δολοφονήθηκαν. Όταν η εκτροπή συμπληρώθηκε με το χουντικό πραξικόπημα, η διεθνής κοινότητα έπαψε να εμποδίζει τον "Αττίλα", όπως έκανε μέχρι τότε. Στη συνέχεια, πίστεψε τους Ελληνοκύπριους ότι είχαν πραγματική διάθεση να επανενώσουν την Κύπρο και πίεζε την Τουρκία να τους αναγνωρίσει. Τώρα που οι πραγματικές προθέσεις των Ελληνοκυπρίων έγιναν φανερές, το αίτημα της ελληνοκυπριακής κυβέρνησης για αναγνώριση από την Τουρκία έπαψε να βρίσκει υποστήριξη. Έγινε σαφές ότι τυχόν αναγνώριση της "Κύπρου" από την Τουρκία δεν προωθεί την επανένωση και τη δημοκρατία. Δεν προωθεί ούτε καν τη διχοτόμηση. Προωθεί τη σημερινή κατάσταση που, για τους Τουρκοκυπρίους, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τη δημοκρατία, είναι χειρότερη και από διχοτόμηση. Είναι η κατάσταση όπου οι Τουρκοκύπριοι πολίτες δεν αναγνωρίζονται από κανέναν -πλην Τουρκίας- δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και στην καλύτερη περίπτωση εξαρτώνται από την καλοσύνη των ισχυρών να αποκτήσουν ένα καθεστώς τύπου Ταϊβάν. Η διχοτόμηση θα τους έδινε διεθνή νομική υπόσταση. Θα είχαν διεθνή πρόσβαση σε τηλεπικοινωνίες, στο αεροδρόμιό τους, σε εμπορικές συμβάσεις κ.λπ. που τώρα στερούνται.
Η δίκαιη -κατά τον αρχιεπίσκοπο- αναγνώριση δεν εξυπηρετεί παρά τη διαιώνιση του σημερινού καθεστώτος, το οποίο ιστορικά, αλλά και πρακτικά, εκπροσωπεί το "δόγμα της ανάγκης", δηλαδή τα τετελεσμένα του 1963. Αλλά ενώ ο Μακάριος είχε -ή νόμιζε πως είχε- τότε τη δυνατότητα να μετατρέψει τους Τουρκοκυπρίους από εταίρους σε μειονότητα, ο νυν πρόεδρος Τά[σ]σος αρνείται κουτοπόνηρα να πει τι ακριβώς επιδιώκει.
Τα τουρκοκυπριακά κόμματα, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, ξεπέρασαν τις αντιθέσεις τους για να εκφράσουν από κοινού την αντίρρησή τους προς την εμμονή του Τά[σ]σου Παπαδόπουλου για αναγνώριση, γιατί βλέπουν τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Βλέπουν την ύπουλη πολιτική που -στο όνομα του ότι η Κυπριακή κυβέρνηση είναι αυτή που αναγνωρίζεται διεθνώς- στοχεύει στον αποκλεισμό τους. Αυτό άλλωστε είναι η λογική συνέπεια και συνέχεια του "βροντερού ΟΧΙ" των Ελληνοκυπρίων.
Το ότι λοιπόν δεν έθεσαν οι ισχυροί θέμα άμεσης αναγνώρισης της "Κύπρου" είναι δίκαιο και ας βουρλιζόμαστε εμείς με το αν η τελωνειακή ένωση αποτελεί ή όχι έμμεση αναγνώριση. Αν θέλουν να συνεχίσουν να είναι δίκαιοι, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πιέζουν την ελληνοκυπριακή πλευρά να πει επιτέλους ξεκάθαρα ποιες αλλαγές θέλει στο σχέδιο Ανάν, ώστε να δεχτεί την επανένωση, που θα δώσει στους Τουρκοκύπριους τα δικαιώματα του πολίτη. Αλλιώς να υποστηρίξουν τη διχοτόμηση. Προσώρας κάνουν το πρώτο.
Το βέτο
Είναι θετικό που δεν ασκήθηκε τελικά από την ελληνοκυπριακή ηγεσία το απειλούμενο βέτο. Το βέτο, μαζί με άλλα μύρια κακά, θα σήμαινε και τη συσπείρωση των ακραίων κομμάτων -όλα μαζί φτάνουν το 30%- πίσω από τον Τά[σ]σο. Ήδη πριν τη Σύνοδο, μαζεύτηκαν όλα τα εθνικιστικά κόμματα -μαζί και το ΔΗΚΟ του Τά[σ]σου- και δημιούργησαν τη λεγόμενη "Κίνηση Πολιτών", την ίδια που είχε αναλάβει και την εκστρατεία εναντίον του σχεδίου Ανάν τον Απρίλη. Τώρα διαδήλωναν υπέρ του βέτο. Ευτυχώς ο Τά[σ]σος δεν άκουσε το κόμμα του αλλά το ΑΚΕΛ, διαφορετικά θα είχαμε σήμερα μια εθνικιστική συσπείρωση με αντιιμπεριαλιστικό αντιευρωπαϊκό μανδύα -τύπου Μιλόσεβιτς- και τότε το Κυπριακό θα ήταν τελειωμένο. Ο Τά[σ]σος κατάλαβε, φαίνεται, ότι είναι απομονωμένος και ότι η πολιτική του δεν θα τον πάει πολύ μακριά. Προτίμησε λοιπόν να συνεχίσει να πουλάει πατριωτισμούς και μαγκιές στο εσωτερικό, ενώ στο εξωτερικό έδειξε φρόνηση. Σύνηθες σπορ στο ανάδελφο έθνος μας.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
