Η σκέψη του Μπάμπη

Διόλου παράξενο που είδα τον Μπάμπη όνειρο, ούτε στη διάλεξή του στο αμφιθέατρο του Μορφέα. Απολύτως εξηγήσιμα από τις εξελίξεις στον ΣΥΝ και από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι ας κοντεύουν 30 χρόνια από τότε που κάναμε μαζί φαντάροι σ’ εκείνο τον μαγικό τόπο, στο έρημο μοναστήρι που ο Στρατός είχε μετατρέψει σε φυλάκιο.

Πέντε τυφεκιοφόροι, ευτυχείς εξόριστοι στον προηγούμενο αιώνα, χωρίς ηλεκτρικό, μέσα σε μια υπέροχη φύση, παρατηρούσαμε ατέλειωτες ώρες τυχόν ύποπτες κινήσεις στα πελάγη. Ατέλειωτος κι ο ελεύθερος χρόνος, όπως και οι επί παντός του επιστητού συζητήσεις.

Ο Μπάμπης, από χωριό της Μεσαράς, απόφοιτος Γυμνασίου, με δάσκαλο ζωής θείο αριστερό, ποδοσφαιρόφιλος και ποδοσφαιριστής ο ίδιος, είχε έναν μοναδικό τρόπο να συμμετέχει σ´ όλες τις κουβέντες, από πολιτικής μέχρι έρωτος, ανάγοντάς τες πάντα στο ποδόσφαιρο. Οι ντρίπλες του Ρουμενίγκε, οι κινήσεις του Γαλάκου, του διεθνούς και του εγχώριου ποδοσφαιρικού ήρωα της εποχής, ήταν τα δικά του, εφάμιλλης τουλάχιστον πειστικότητας, επιχειρήματα με τις δικές μου αναφορές στον Μαρξ και στον “Ερωτόκριτο”.

Σήμερα, στην κατατεθλιμμένη Ελλάδα του ΔΝΤ, που ξεχνάει λίγο τον πόνο της με μπαλίτσα, καταγράφω τη νυκτερινή διάλεξη του Μπάμπη.

“Η πολιτική μοιάζει με το ποδόσφαιρο. Έχει όμως και διαφορές. Επηρεάζει τη ζωή μας περισσότερο, καθορίζοντας όχι μόνο το βάρος της τσέπης μας, αλλά συνολικά την ποιότητά της. Δεν παίζουν μόνο έντεκα, υπάρχει γήπεδο για όλους, ούτε υπάρχει μόνο ένας αντίπαλος, υπάρχουν πολλοί, όπως υπάρχουν και πολλοί δυνάμει σύμμαχοι. Όμως, το πιο σημαντικό, στην πολιτική δεν υπάρχουν τρία μόνο αποτελέσματα, 1Χ2, υπάρχει και η νίκη για όλους, αν εμπνεύσεις και βάλεις στο παιχνίδι τους πολίτες, αν συστήσεις αξιόπιστες συμμαχίες. Υπάρχει βεβαίως και η ήττα για όλους, το σύνηθες στην Ελλάδα, γι’ αυτό πατώσαμε.

Η προπόνηση πάλι είναι ένα άλλο πεδίο συγκρίσεων. Η προπόνηση είναι κυρίως πρόβα στον καθρέφτη για κοκορομαχίες στα παράθυρα και στη Βουλή, για τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, και αέναη επαναστατική γυμναστική στο συνοικιακό γήπεδο, για τα κόμματα της αριστεράς, με στόχο, λέει, να αφομοιώσουν την τέλεια τακτική, να καθαρίσουν τις γραμμές απ’ τους γκρινιάρηδες, για να παίξουν κάποτε, τη Δευτέρα Παρουσία δηλαδή, τον τέλειο αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας. Γι’ αυτό βουλιάζει συνολικά το πολιτικό μας σύστημα και ρίχνει κατηγορίες τη χώρα.

Στην πολιτική όμως, όπως και στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν οι ευκαιρίες και κάποιες έρχονται απʼ το πουθενά. Αν βρεθεί, την κατάλληλη στιγμή, η κατάλληλη ομάδα, ο κατάλληλος παίκτης και την αρπάξει, μπορεί να γίνει το ανέλπιστο. Θυμήσου το Eυρωπαϊκό το 2004. Θυμήσου και τον Βενιζέλο πριν από 101 χρόνια, το 1909, που ήρθε απ’ την μη ακόμη ελληνική μεγαλόνησο, άδραξε την ευκαιρία και αναστήλωσε μια αντιστοίχως παρακμάζουσα Ελλάδα. Μπορεί άραγε να υπάρξει αντίστοιχη ευκαιρία, αντίστοιχος παίκτης σήμερα; Στη ζωή, στην πολιτική και στο ποδόσφαιρο τα έχουμε δει όλα. Δεν αποκλείεται ένας τέτοιος παίκτης να προκύψει απʼ τον πάγκο του πιο μικρού κόμματος”.

Διάλεξη Μπάμπη τέλος. Ξύπνησα. Πάντα φωτεινή η σκέψη σου, ρε Μπάμπη. Φωτεινή είπα; Φώτης. Ο Φώτης Βενιζέλος, ο Φώτης Μαραντόνα. Κι η Αργεντινή καρκίνο πέρασε, ΔΝΤ προχωρημένο, και τα κατάφερε.

Λες, ρε Μπάμπη, κι εμείς;

Καλή σου ώρα, Μπάμπη, παλιοσειρά, δάσκαλε της παρηγοριάς και της ελπίδας.

----

* Ο Αντώνης Ανηψητάκης είναι πολιτικός μηχανικός, επικεφαλής της Νομαρχιακής Κίνησης “Το Λασίθι στην Πλώρη”.