Αριστερά της ευθύνης

Το νέο κόμμα θα πρέπει να είναι σύγχρονο, ανοιχτό και πολυσυλλεκτικό. Ένα κόμμα με λόγο ύπαρξης, χρήσιμο στην κοινωνία, ένα κόμμα της υπεύθυνης αριστεράς που επιδιώκει προγραμματικές συγκλίσεις, καλλιεργεί το διάλογο με την κοινωνία, ένα κόμμα που παρεμβαίνει γόνιμα και εποικοδομητικά στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Το νέο κόμμα πρέπει να απευθύνεται, όπως όλα τα σύγχρονα σοβαρά κόμματα παγκοσμίως, σε ολόκληρη την κοινωνία, στο 100% της κοινωνίας. Από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Και ακριβώς εδώ πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δεν πρέπει να αυτοπεριοριστούμε. Δεν φύγαμε από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΥΝ για να ξεκινήσουμε διμέτωπο αγώνα απέναντι στους πρώην συντρόφους μας και το ΚΚΕ, αλλά ούτε για να επανασυστήσουμε το ΚΚΕ Εσωτερικού και την ΕΑΡ, τώρα που είμαστε λίγοι και καλοί. Δεν πρέπει να βγούμε προς τα έξω απλώς ως η «καλή» αριστερά. Είναι ένας φαύλος κύκλος, ο κόσμος έχει κουραστεί και δεν καταλαβαίνει τα περί καλών, κακών και άσχημων της αριστεράς. Αν θέλαμε κάτι τέτοιο, ας παραμέναμε στο ΣΥΡΙΖΑ ως συνιστώσα. Ή ας ιδρύαμε μια λέσχη φίλων και νοσταλγών της ΕΑΡ.

Αυτά πλέον τα αφήνουμε πίσω και βγαίνουμε στην κοινωνία επιθετικά ως ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, δημοκρατικό κόμμα που απευθύνεται σ’ όλη την κοινωνία. Γι’ αυτό και κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν χρειάζεται, μέσα στην αγωνία μας να δώσουμε το πολιτικό μας αποτύπωμα, να κάνουμε κατάχρηση όρων και εννοιών όπως ο αριστερισμός και η ανανέωση. Δεν είναι μόνο αυτό. Οριοθετημένοι από τον καταγγελτισμό και τον αριστερισμό είμαστε εδώ και δεκαετίες. Ας μην επαναλαμβανόμαστε με όρους που διαδραμάτισαν το ρόλο τους σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, αλλά σήμερα δεν έχουν να πουν πολλά, ούτε πολιτικά, αλλά ούτε, τουλάχιστον, και στο μέσο όρο των πολιτών κάτω των 50 ετών.

Η κοινωνία ζητάει επιτακτικά, εν μέσω μιας πρωτοφανούς οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και θεσμικής κρίσης και σε ένα πολιτικό σύστημα πλήρως απαξιωμένο και ρευστό, προτάσεις ρεαλιστικές και απτές. Θέλει να ακούσει φρέσκιες πολιτικές θέσεις, θέλει επεξεργασίες, προτάσεις και λύσεις, προσδοκά ελπίδα και επιζητεί νέα πνοή. Εδώ θα μετρήσει τις δυνάμεις του ο νέος φορέας: Θα απευθυνθεί σε όλη την κοινωνία έχοντας αξιόπιστες προτάσεις και ρεαλιστικές λύσεις ή θα αυτοεγκλωβιστεί σε μάχες χαρακωμάτων για το ποια αριστερά είναι η καλύτερη;

Τίθεται δικαίως ένα εύλογο ερώτημα: Ζωτικός χώρος υπάρχει για το νέο κόμμα στο πολιτικό σύστημα; Υπάρχει. Και δεν καλείται να πληρώσει μόνο το ιδεολογικοπολιτικό κενό μεταξύ ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ ή να λειτουργήσει ως συμπλήρωμα οποιουδήποτε κόμματος, αλλά να σηκώσει ανάχωμα στην υστέρηση του ρεαλιστικού και σύγχρονου πολιτικού λόγου που διαπιστώνεται σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Καλείται να αντιπαρατεθεί στον λαϊκισμό και τον ευτελή πολιτικό λόγο που δηλητηριάζει κάθε πόρο της πολιτικής ζωής. Κυρίως όμως, ζωτικός χώρος για το νέο κόμμα υπάρχει μέσα στην κοινωνία. Τα μεσαία στρώματα, η πλειοψηφία δηλαδή των πολιτών, ασφυκτιούν, αγωνιούν, δεν έχουν εκπροσώπηση, συνήγορο και εκφραστή. Χρόνια η αριστερά «χάριζε» αυτά τα στρώματα στο δικομματισμό. Από μόνα τους αυτά τα στρώματα, αντιμέτωπα πια με την αδυναμία να υπηρετούν με άνεση τις προσωπικές τους ανάγκες και επιδιώξεις, αναζητούν νέα πολιτική έκφραση πέρα και πάνω από τα στεγανά του παραλυμένου και αναποτελεσματικού ελληνικού πολιτικού συστήματος. Στην Ευρώπη, τουλάχιστον στη Γαλλία και τη Γερμανία, που τυγχάνει να γνωρίζω καλύτερα, αυτή η τάση αποτυπώνεται στη ραγδαία άνοδο των πράσινων κομμάτων (με ποσοστά γύρω στο 18%). Διανύοντας σήμερα την καλύτερή τους περίοδο, έχουν πετύχει να μετασχηματιστούν από μονοθεματικά κινήματα της δεκαετίας του ’70 σε γνήσιους εκφραστές των μεσαίων στρωμάτων. Αντιθέτως, η αριστερά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, ηττημένη και κακοφορμισμένη, βαριά και γερασμένη, επαναπαύεται στις νευρωτικές βεβαιότητές της καθηλωμένη σε εκλογικά ποσοστά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Εμείς, ως Δημοκρατική Αριστερά, ας φύγουμε μπροστά.

Πρώτο βήμα:

Ίδρυση κόμματος χωρίς καμαρίλες και διευθυντήρια. Αμεσοδημοκρατικές λήψεις αποφάσεων. Πλαισίωση της ηγετικής ομάδας από νέα στελέχη. Ανοιχτοί στην κοινωνία, στο διάλογο με τα άλλα κόμματα και στις προγραμματικές συγκλίσεις.

Δεύτερο βήμα:

Σύγχρονο και προωθητικό πρόγραμμα – πρόταση διακυβέρνησης. Συνεχής προβολή των θέσεών μας.

Τρίτο βήμα:

Εκλογική συμμαχία με τους Οικολόγους – Πράσινους. Με ξεκάθαρους όρους και προγραμματικές συμφωνίες. Διάλογος με το ΣΥΝ, το ΠΑΣΟΚ και τους Φιλελεύθερους, με κάθε προοδευτικό και δημοκρατικό κόμμα, φορέας και οργάνωση.

Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία, τώρα πια χωρίς το άγος - κατά άλλους την πρόφαση -του ΣΥΡΙΖΑ, να ξανακάνουμε πολιτική. Να ξαναγαπήσουμε την πολιτική. Για να το καταφέρουμε, πρέπει να ξεκινήσουμε καλά, με υπευθυνότητα και έμπνευση, με όρεξη και λογισμό.