Στη φωτιά

Τόσες και τόσες καταστροφές κάθε καλοκαίρι με τις πυρκαγιές...Φέτος η Κάρυστος, το δάσος στην Κρήτη, τόσα μέρη... Το 2007 οι νεκροί και οι καταστροφές στην Ηλεία, η Πάρνηθα, η Πεντέλη, η Εύβοια ...

Όλες οι προληπτικές προσπάθειες ανεπαρκείς, τουλάχιστον... Οι κυβερνήσεις ασχολούνται με την επικοινωνιακή διαχείριση των καταστροφών... Η δικαιοσύνη ύστερα από 3 χρόνια καταφέρνει να βγάλει πόρισμα για τις ευθύνες στην Ολυμπία και στη Μάκιστο...

Θα περίμενε κανείς ότι μια κυβέρνηση που θέλει να λύσει μεγάλα προβλήματα της χώρας θα είχε στις λίγες πρώτες προτεραιότητες την πρόληψη και τον ταχύ έλεγχο των πυρκαγιών. Ότι οι δημοτικές αρχές θα πρωτοστατούσαν στην πίεση και στη δημιουργία υποδομών. Ότι οι κάτοικοι των περιοχών που κάθε χρόνο απειλούνται από τις φωτιές δεν θα εξαντλούνταν στις εκ των υστέρων καταγγελίες, αλλά θα κινητοποιούνταν πριν από δυο μήνες.

Οι πυρκαγιές, τα δάση που χάνουμε - κυρίως τα περιαστικά - εικονογραφούν με τον πιο δυναμικό και τρομακτικό τρόπο την κεντρική ανεπάρκεια ελληνικού κράτους και κοινωνίας. Που εκδηλώνεται σε όλους τους σημαντικούς τομείς της συλλογικής μας ευθύνης.

Λόγια που ποτέ δεν γίνονται έργα. Η πολιτική ως συγκάλυψη ή δικαιολόγηση των ανεπαρκειών. Η αδιαφορία για τη μείωση και την απαξίωση του δημόσιου πλούτου. Η πρόταξη της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού. Το πάθος στη στιγμή της κρίσης, που σβήνει μέσα στην αδυναμία συλλογικής οργάνωσης και σχεδιασμού.

Ήταν συνεχής η περιβαλλοντική καταστροφή στον 20 αιώνα. Αλλά το πελατειακό κράτος της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας παρά τις εξαγγελίες δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο εύκολο κέρδος και την ανευθυνότητα απέναντι στο δημόσιο συμφέρον.

Στην κοινωνία μας είναι διαδεδομένη η δικαιολογία ότι φταίνε τα μειωμένα κονδύλια ή οι (αόρατοι) εμπρηστές. Ναι φταίνε, ας προσθέσουμε και το μνημόνιο, αλλά κυρίως φταίμε όλοι εμείς που δεν αντιστρέφουμε τα πράγματα. Χάνουμε τα δάση μας για πολλά χρόνια. Στις περισσότερες περιπτώσεις για πάντα. Τα στερούμε από τα παιδιά μας. Το βιοτικό μας επίπεδο δεν θα βελτιωθεί με περισσότερα χρήματα και λιγότερα δάση.

Ας επιλέξουμε. Με ειλικρίνεια. Ας αποφασίσουμε. Όχι για την τηλεοπτική εξαγγελία. Αλλά για να εφαρμόσουμε μέτρα παντού. Ας δράσουμε. Συλλογικά, έγκαιρα. Πριν και στις στιγμές της κρίσης. Ας ρίξουμε στη φωτιά την αδράνεια, την ανοχή στην πράξη και τον διαγωνισμό καταγγελίας στα λόγια.