Ακούστε το προσκλητήριο των ιδεών

Κύριε Κουβέλη, άλλοι θεωρούν τις αυτοδιοικητικές εκλογές δημοψήφισμα κατά του μνημονίου, ο πρωθυπουργός για το αν «θα πάμε μπρος ή πίσω». Τελικά εκτός από τη Δημοκρατική Αριστερά κανένας δεν τους δίνει αυτοδιοικητικό χαρακτήρα;

Για τη Δημοκρατική Αριστερά το μεγάλο ζητούμενο αυτών των εκλογών είναι αν θα προχωρήσει η χώρα στην ουσιαστική περιφερειακή συγκρότηση και αν θα αναδειχτεί ο κοινωνικός χαρακτήρας της ΤΑ. Βεβαίως οι εκλογές γίνονται σε ένα καθεστώς οικονομικής κρίσης και με την παρουσία των ασφυκτικών ρυθμίσεων του μνημονίου. Εμείς υπολογίζουμε ότι οι πολίτες βεβαίως θα επιλέξουν αυτοδιοικητικά, αλλά θα συνυπολογίσουν το ζήτημα της κρίσης. Είμαστε αντίθετοι με τη διαμόρφωση πολιτικής λογικής δημοψηφίσματος, συσπειρώσεων αντιμνημονιακού χαρακτήρα. Εναντίον του μνημονίου είναι η ΝΔ, εναντίον και η Αριστερά. Αλλά στη βάση ποιας πολιτικής πρότασης ο καθένας;

Ο κ. Παπανδρέου στη ΔΕΘ υπονόησε ότι η συνεργασία που επιτεύχθηκε στο πρόσωπο του κ. Καμίνη ή του κ. Μπουτάρη μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για περαιτέρω συνεργασία των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς...

Είναι θετικό το γεγονός ότι υπήρξε σύμπτωση για δύο υπερκομματικές υποψηφιότητες. Αυτό όμως δεν αποτελεί προανάκρουσμα άλλων συμπτώσεων και μάλιστα στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτές οι κεντρικές συμπτώσεις απαιτούν προϋποθέσεις κυρίως προγραμματικού χαρακτήρα -και αυτές οι προϋποθέσεις απουσιάζουν. Από εκεί και πέρα γνωρίζω ότι κάποιοι, με το εύκολο οπλοστάσιο του φθαρμένου λόγου, επιτίθενται στη Δημοκρατική Αριστερά προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτό που εξυπηρετεί τις δικές τους συσπειρώσεις. Ομως, ας αντιληφθούν ότι μία πολεμική επί ανύπαρκτων στοιχείων γυρίζει σε βάρος τους. Και θα έλεγα σε όσους τα λένε αυτά να φροντίσουν κυρίως τα του οίκου τους.

Πάντως, ο κ. Τσίπρας επιμένει να λέει ότι η Δημοκρατική Αριστερά επέλεξε να στηρίξει τη σοσιαλδημοκρατία στη χειρότερη στιγμή της...

Ενας φθαρμένος λόγος, από ένα παλαιό οπλοστάσιο των χειρότερων στιγμών της Αριστεράς, ανίκανος να πείσει και να δώσει ουσιαστική απάντηση. Δε θέλω να εμπλακώ σε ενδοαριστερές αντιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Δε μας αφορούν, εμείς κοιτάμε μπροστά. Ο κύριος κριτής είναι η ίδια η κοινωνία.

Το ΚΚΕ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζουν ορισμένες από τις «αντάρτικες» υποψηφιότητες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ως «ανάχωμα» για να μην πάνε οι ψηφοφόροι σε πιο ριζοσπαστικές λύσεις. Εχει βάση αυτό το επιχείρημα;

Νομίζω ότι δεν είναι επιλογή των κομμάτων να χρησιμοποιήσουν τους «αντάρτες» με τη λογική του «αναχώματος», είναι η ανικανότητα των κομμάτων να εκφράσουν στο πλαίσιο μιας αναγκαίας συλλογικότητας αυτό που αντιστοιχεί στα αυτοδιοικητικά πράγματα. Επίσης, πολλές υποψηφιότητες είναι αντίδραση, αντίσταση, στις λογικές των κομματικών μηχανισμών. Αυτή η αντίληψη κινείται μακριά από παραδοχές του παρελθόντος, όπου το κόμμα αποφάσιζε ερήμην των μελών του.

Η ΔΑ προήλθε από την αποχώρηση από το Συνασπισμό της Ανανεωτικής Πτέρυγας, η οποία έβλεπε το ΣΥΝ να μην απεγκλωβίζεται από το ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα υπάρχει μια αποσκίρτηση του πλέον «αριστερίστικου», όπως το χαρακτηρίζατε, κομματιού της συμμαχίας που «τα έβαζε» συνέχεια με το ΣΥΝ. Νιώθετε δικαιωμένοι από τις εξελίξεις;

Οι εξελίξεις ήσαν ορατές εδώ και πάρα πολύ καιρό και πολύ πριν από το τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ. Η αποχώρηση δεν ήταν τίποτε άλλο από την εξάντληση κάθε περιθωρίου να ανακτήσει ο ΣΥΝ τα ανανεωτικά χαρακτηριστικά του, τα οποία υπονομεύτηκαν.

Σκοπίμως;

Οχι, εξ αντικειμένου, με την έννοια ότι η διάχυση του ΣΥΝ στο ΣΥΡΙΖΑ είχε αυτό το αποτέλεσμα. Εμείς δεν κοιτάζουμε πίσω. Οικοδομήσαμε πλέον τη Δημοκρατική Αριστερά στην οποία προσέρχονται όχι μόνον εκείνοι που αποχώρησαν από το ΣΥΝ αλλά και άλλοι προοδευτικοί πολίτες.

Κάποιοι λένε πως όλα έφτασαν στο μη παρέκει εξαιτίας της προσωπικής «σφαγής» Αλαβάνου - Τσίπρα. Εχουν δίκιο;

Απέχω από προσωποποιημένες αναφορές. Για μένα πάντα οι αντιπαλότητες είναι πολιτικού χαρακτήρα. Τα υπόλοιπα δε με αφορούν.

Τώρα που ο ΣΥΝ πάει να κάνει ένα «νέο ΣΥΡΙΖΑ», με συμμετοχή δυνάμεων από τη σοσιαλιστική Αριστερά κ.λπ., θεωρείτε ότι μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον, όπως ίσως πιστεύουν άτομα σαν τον κ. Παπαδημούλη, μπορεί ΣΥΝ και ΔΑ να βρεθούν ξανά κάτω από μια συμμαχική ή και κομματική ομπρέλα;

Η πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι ευθύγραμμη και η ευθεία γραμμή που ακολουθούμε συνοψίζεται στους άξονες «αριστερός ευρωπαϊσμός, ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός, πολιτική για την οικολογία». Σ’ αυτήν την πορεία, όποιοι από αυτούς στους οποίους αναφερθήκατε θέλουν να συναριθμηθούν, ας συναριθμηθούν.

Αυτό ακούγεται σαν πρόσκληση προς στελέχη κοντά στις ιδέες της Ανανεωτικής Πτέρυγας που έμειναν στο ΣΥΝ να έρθουν μαζί σας...

Ας αποφασίσουν. Και εκείνο στο οποίο επιμένω είναι ότι οι θέσεις για το χαρακτήρα της Αριστεράς, που πρέπει να είναι σύγχρονος, ανανεωτικός, ευρωπαϊκός, αυτές προσκαλούν. Οποιος θέλει να ακούσει το προσκλητήριο των ιδεών είναι δική του υπόθεση.

Είμαστε όντως στα πρόθυρα μεγάλων ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό, υπό το βάρος και της κρίσης; Μπορεί αυτές να φέρουν καινούργιο κόσμο στην πολιτική;

Οι κοινωνικοί συσχετισμοί ανακαθορίζονται. Το μοντέλο που υπηρέτησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διεύρυνε τις κοινωνικές ανισότητες και έχει μετατοπίσει μεγάλα στρώματα προς τα κάτω. Αυτός ο ανακαθορισμός θα ζητήσει αναπόδραστα την έκφρασή του και στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Η κοινωνία είναι σήμερα τεμαχισμένη από ένα πελατειακό κράτος, μία πολιτική δήθεν ανάπτυξης, που το οικονομικό προϊόν της το ενθυλάκωσαν οι λίγοι, από αύξηση των ποσοστών ανεργίας. Βεβαίως ο χρόνος κατά τον οποίο θα εκδηλωθούν αυτές οι καταστάσεις δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια.

Το «να πάνε κάποιοι φυλακή» ενισχύει αυτές τις διεργασίες;

Η διαφθορά κατέχει περίπου το 10% - 12%. Η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος είναι βαθύτατο πολιτικό ζήτημα. Είναι επίσης βέβαιο ότι η διαφθορά, πέρα από τις προσωποποιημένες ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν, είναι και υπόθεση που πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικότερα πολιτικά.

Είναι η περαίωση δείγμα εξυγίανσης των κακώς κειμένων στο θέμα της φοροδιαφυγής;

Είμαστε αντίθετοι, γιατί αυτή έρχεται ουσιαστικά να επιβραβεύσει τους μεγάλους φοροφυγάδες και οφειλέτες φόρων στο ελληνικό Δημόσιο και να λειτουργήσει ως προτροπή και τροφοδοσία μιας αντίληψης φοροδιαφυγής. Εκείνο που έπρεπε να γίνει είναι να αξιοποιηθούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, να ελεγχθούν οι φοροφυγάδες, να παταχθεί η παραοικονομία κι όχι η εύκολη λύση της περαίωσης.