Δεν είναι επάγγελμα η συμμετοχή στα κοινά

Η τοπική αυτοδιοίκηση με απασχολούσε πάντα. Καλύτερα θα ήταν αν έλεγα ότι η συμμετοχή στα κοινά ήταν πάντα στην ατμόσφαιρα της οικογένειας που μεγάλωσα. Ο παππούς μου ήταν δημοτικός σύμβουλος πριν από την απελευθέρωση το 1912, ο μπάρμπας μου Κωστάκης Νιτσιώτας ήταν δημοτικός σύμβουλος και τακτικός στην ενορία της Αχειροποίητου, ο μπαμπάς μου υποψήφιος δύο φορές δημοτικός σύμβουλος και καμιά εικοσαριά χρόνια πρόεδρος στο συνδικάτο ποτοποιών και στη συνέχεια πρόεδρος στο Σύνδεσμο Ελληνικού Οίνου.

Έτσι, η ενασχόλησή μου με τα κοινά, στην αρχή στον κλάδο και στη συνέχεια με τα δημοτικά, δεν ήταν έκπληξη. Ήταν βαθιά ριζωμένo μέσα μου αυτό που σήμερα λένε "εταιρική κοινωνική ευθύνη". Δηλαδή, με απλά λόγια, ένα αστός παραγωγός και έμπορος (αυτό δηλαδή που ήταν η οικογένειά μου), οφείλει να συμμετέχει στα κοινά δίνοντας λίγο από το χρόνο του και λίγο από την τσέπη του. Όταν συμμετέχεις στα κοινά, οφείλεις να δώσεις όχι να πάρεις. Αυτή η αντίληψη κυριαρχούσε, όπως είπα, στην οικογένειά μου και προφανώς κυριαρχεί και στο δικό μου μυαλό και τρόπο σκέψης.

Η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι επάγγελμα και η διοίκηση σε όλα τα επίπεδα μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα, όταν όλοι εμείς βλέπουμε τη συμμετοχή μας ως υποχρέωση προς την πόλη μας.Στην εποχή μας, τα πράγματα έχουν γίνει πολύπλοκα και η συμμετοχή στα κοινά περνά μέσα από κομματικά κριτήρια, ιδεολογικές ταμπέλες και άλλες διαδικασίες που συνήθως ακυρώνουν ή καθιστούν ουτοπική τη διάθεση συμμετοχής πολλών ανθρώπων. Το σύστημα λειτουργεί σε κλειστά όρια, δημιουργεί οπαδούς και στρατούς που εν τέλει μάχονται για την εξουσία.

Όταν ξεκίνησα την εμπλοκή μου στα κοινά, προ 8 ετών, είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου ότι με ενδιαφέρει μόνο η Τοπική Αυτοδιοίκηση για έναν απλό λόγο. Πίστευα και πιστεύω ότι η πόλη, αλλά και το κράτος, πρέπει να λειτουργεί με βασικό κύτταρο τη γειτονιά και η κεντρική διοίκηση του Δήμου πρέπει να δίνει όλες τις δυνατότητες και τις υποδομές στα διαμερίσματα που θα εξυπηρετούν την καθημερινή ζωή του πολίτη.

Δεν μετάνιωσα γι’ αυτό κι έτσι ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια της Πρωτοβουλίας. Με δύο ακόμη ανθρώπους που είχαν τις ίδιες αντιλήψεις, καταφέραμε και στήσαμε μια ομάδα που έκανε την έκπληξη στις εκλογές του 2006 και διεκδικεί τώρα με αξιώσεις το Δήμο. Και συνέβη το αναπάντεχο. Κομματικές στηρίξεις από σχεδόν όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος αποφάσισαν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια της Πρωτοβουλίας.

Οφείλουμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτήν την εμπιστοσύνη, που εκφράζεται με τη στήριξη κομμάτων και να κερδίσουμε το στοίχημα.

Οφείλουμε να αποδείξουμε ότι τα κόμματα έχουν το ρόλο τους και η κοινωνία των πολιτών έχει το δικό της ρόλο.

Οφείλουμε να αποδείξουμε ότι με την υπέρβαση που έχει γίνει από την πλευρά των κομμάτων, ουσιαστικά χαράσσεται νέα πολιτική αντίληψη για την τοπική αυτοδιοίκηση και αυτό θεωρώ ότι είναι μια μεγάλη νίκη της πολιτικής.

Ο αγώνας που τώρα αρχίζει, έχει έναν πρώτο στόχο - σταθμό: να ανατρέψουμε το σύστημα που διοικεί την πόλη.

Ο δεύτερος αγώνας είναι να αποδείξουμε ότι το δημοτικό διαμέρισμα, ως κύτταρο της άμεσης συμμετοχής του πολίτη στα κοινά, δεν είναι ουτοπία, αλλά μια μεγάλη νίκη και μια ρεαλιστική και σύγχρονη αντίληψη για τη βελτίωση της καθημερινής μας ζωής. Οι πολιτικές συγκυρίες, η δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας, ο «Καλλικράτης», η αδράνεια και ο φόβος για καθετί καινούργιο, είναι οι παράμετροι που θα καθορίσουν αποφασιστικά την πορεία.

Συμπέρασμα όλων αυτών είναι ένα, κατά τη γνώμη μου, που πρέπει φυσικά να επιβεβαιωθεί στο τέλος. Η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι επάγγελμα και η διοίκηση σχεδόν σε όλα τα επίπεδα μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα, όταν όλοι εμείς που ανακατευόμαστε, βλέπουμε τη συμμετοχή μας στα κοινά ως υποχρέωση προς την πόλη μας.