Δημοσιογραφικοί χουλιγκανισμοί
Πάσχος Μανδραβέλης, Η Καθημερινή, Δημοσιευμένο: 2010-12-04
Εμείς οι δημοσιογράφοι υπερηφανευόμαστε ότι δεν ανήκουμε στις άλλες, τις κοινές συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά σε ένα «πνευματικό σωματείο». Το αποδείξαμε, μάλιστα, την περασμένη Τρίτη κατά τη διάρκεια της πορείας που κάναμε διαμαρτυρόμενοι για τις απολύσεις και τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Κάποιοι -που δεν γνωρίζουμε αν ήταν δημοσιογράφοι- πέταξαν καφέδες και νερά στον παριστάμενο πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, κ. Πάνο Σόμπολο.
Κατ’ αρχάς πρέπει να επισημάνουμε ότι ουδείς καταδίκασε το γεγονός. Οποιες διαφωνίες κι αν έχει κάποιος με τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ (και κάθε εχέφρων άνθρωπος πρέπει να έχει πολλές), είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος ενός μαζικού φορέα. Πρέπει να του γίνει σκληρή κριτική για τα πεπραγμένα ή τις παραλείψεις του, αλλά δεν μπορεί σε μια συγκέντρωση δημοσιογράφων να χρησιμοποιούνται μέθοδοι γηπέδου και ακόμη χειρότερα να μην αντιδρά κανείς γι’ αυτές.
Κατά δεύτερον, πρέπει να σημειώσουμε ότι το συμβάν, ίσως λόγω απεργίας των δημοσιογράφων, δεν έγινε γνωστό παρά μόνο μέσα από τα blogs. Αυτό είναι κάτι που δεν προβλημάτισε τους απεργούς δημοσιογράφους, όπως δεν προβληματιστήκαμε ποτέ πώς η νέα τεχνολογική πραγματικότητα αλλάζει το τοπίο της ενημέρωσης. Η αγορά των Μέσων Ενημέρωσης θα μπει σε μια περίοδο βαθιάς αναδιάρθρωσης. Ηταν υπερβολικά εκτεταμένη και προ της κρίσης και αναγκαστικά θα ξεφουσκώσει. Το ερώτημα είναι οι όροι μετάβασης στη νέα κατάσταση. Μπορεί να γίνει με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης -π.χ. με προστασία των εργαζομένων που χάνουν τη δουλειά τους- ή μπορεί να γίνει άναρχα μέσα σε χουλιγκανισμούς και με βρισιές, σαν αυτές που ακούστηκαν εναντίον της Βουλής από μια μικρή μερίδα διαδηλωτών.
Ομως τώρα είναι η ώρα να συζητηθεί επί της ουσίας το πρόβλημα της βιομηχανίας ενημέρωσης αντί να φορτώνουμε βολικά τα πάντα στο Μνημόνιο, όπως κάνει η παλαβή Αριστερά.
Με ή χωρίς το Μνημόνιο, η ελληνική αγορά δεν αντέχει 25 εφημερίδες, ούτε δέκα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας ούτε αμέτρητα ραδιόφωνα. Η αναδιάρθρωση αυτής της αγοράς ήταν κοινό μυστικό, μόνο που το ξορκίζαμε και δεν το συζητούσε κανείς. Το αποτέλεσμα είναι να μην προετοιμαστούμε για τα μελλούμενα (κι εδώ η ηγεσία και της ΕΣΗΕΑ έχει τεράστιες ευθύνες) ώστε τώρα να δημιουργούνται εντάσεις που όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά μας εκθέτουν.
Κατ’ αρχάς πρέπει να επισημάνουμε ότι ουδείς καταδίκασε το γεγονός. Οποιες διαφωνίες κι αν έχει κάποιος με τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ (και κάθε εχέφρων άνθρωπος πρέπει να έχει πολλές), είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος ενός μαζικού φορέα. Πρέπει να του γίνει σκληρή κριτική για τα πεπραγμένα ή τις παραλείψεις του, αλλά δεν μπορεί σε μια συγκέντρωση δημοσιογράφων να χρησιμοποιούνται μέθοδοι γηπέδου και ακόμη χειρότερα να μην αντιδρά κανείς γι’ αυτές.
Κατά δεύτερον, πρέπει να σημειώσουμε ότι το συμβάν, ίσως λόγω απεργίας των δημοσιογράφων, δεν έγινε γνωστό παρά μόνο μέσα από τα blogs. Αυτό είναι κάτι που δεν προβλημάτισε τους απεργούς δημοσιογράφους, όπως δεν προβληματιστήκαμε ποτέ πώς η νέα τεχνολογική πραγματικότητα αλλάζει το τοπίο της ενημέρωσης. Η αγορά των Μέσων Ενημέρωσης θα μπει σε μια περίοδο βαθιάς αναδιάρθρωσης. Ηταν υπερβολικά εκτεταμένη και προ της κρίσης και αναγκαστικά θα ξεφουσκώσει. Το ερώτημα είναι οι όροι μετάβασης στη νέα κατάσταση. Μπορεί να γίνει με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης -π.χ. με προστασία των εργαζομένων που χάνουν τη δουλειά τους- ή μπορεί να γίνει άναρχα μέσα σε χουλιγκανισμούς και με βρισιές, σαν αυτές που ακούστηκαν εναντίον της Βουλής από μια μικρή μερίδα διαδηλωτών.
Ομως τώρα είναι η ώρα να συζητηθεί επί της ουσίας το πρόβλημα της βιομηχανίας ενημέρωσης αντί να φορτώνουμε βολικά τα πάντα στο Μνημόνιο, όπως κάνει η παλαβή Αριστερά.
Με ή χωρίς το Μνημόνιο, η ελληνική αγορά δεν αντέχει 25 εφημερίδες, ούτε δέκα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας ούτε αμέτρητα ραδιόφωνα. Η αναδιάρθρωση αυτής της αγοράς ήταν κοινό μυστικό, μόνο που το ξορκίζαμε και δεν το συζητούσε κανείς. Το αποτέλεσμα είναι να μην προετοιμαστούμε για τα μελλούμενα (κι εδώ η ηγεσία και της ΕΣΗΕΑ έχει τεράστιες ευθύνες) ώστε τώρα να δημιουργούνται εντάσεις που όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά μας εκθέτουν.
