Θέμα οπτικής και προτεραιοτήτων...

Πρέπει να οργίζεται κανείς περισσότερο εναντίον των ευπόρων
που αδικοπραγούν παρά εναντίον των φτωχών.
Γιατί όποιος σκέπτεται ανθρώπινα, συγχωρεί κάπως
αυτούς που αδικούν κάτω απ’ την πίεση της ανάγκης
ενώ οι πλούσιοι δεν έχουν καμιά δικαιολογία, αλλ’ αδικούν
από αισχροκέρδεια, πλεονεξία, αλαζονεία και
για να δείξουν πως οι ενώσεις τους είναι ανώτερες απ’ τους νόμους.
Δημοσθένης

Το εξασθενές χρώμιο μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα˙ γράφει κανείς; Η ανεργία καλπάζει (και ο κύριος επίτροπος εισηγείται τα επιδόματα ανεργίας να δίνονται κατόπιν ελέγχου των περιουσιακών στοιχείων)˙ γίνεται κύριο θέμα πουθενά; Η γεωργία πνέει τα λοίσθια (και η διατροφή μας το ίδιο)˙ πόσα άρθρα γράφτηκαν; Η παιδεία υποβαθμίζεται συνεχώς (μαζί με την έρευνα και τις καινοτομίες)˙ πόσους αρθρογράφους απασχολεί; Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, εργαζόμενοι φυσικά, στενάζουν˙ πόσες δημοσιογραφικές έρευνες τους αφορούν; Το δημοκρατικό έλλειμμα στην Ευρώπη (και στις ΗΠΑ) αυξάνει˙ πόσα άρθρα γράφτηκαν;

Το παλιό δημοσιογραφικό δίλημμα, συνένοχος ή βλαξ;, αποκτά νέα διάσταση καθώς η πλειονότητα των αρθρογράφων δημοσιογράφων προτιμά εδώ και μέρες (βδομάδες, μήνες), αντί των πραγματικών προβλημάτων να επιδοθεί σε έναν διαγωνισμό ανάδειξης διαφόρων -και εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους- δράσεων οργής/ ακτιβισμού/ αντίδρασης ομάδων πολιτών σε βασικό πρόβλημα της χώρας (και μάλιστα πρόβλημα ανομίας, πρόβλημα δημόσιας τάξης) ˙ από άγνοια ή, έτσι απλά και χυδαία, επειδή αυτό (θεωρούν ότι) εξυπηρετεί τα αφεντικά τους;

Διότι, ασχολούνται με όλα αυτά τα διαφορετικά μεταξύ τους φαινόμενα που τεχνηέντως ομογενοποιούνται (και μεγεθύνονται) από τα μμε, αποκόπτοντας τα από το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνονται:

η Δικαιοσύνη λειτουργεί (γρήγορα, δίκαια και αποτελεσματικά) και μάλιστα ως διακριτή και ανεξάρτητη εξουσία ώστε ο πολίτης να την εμπιστεύεται και να αναγνωρίζει ότι οι μορφές αυτοδικίας ανήκουν στο παρελθόν;

ο νόμος γεννιέται μέσα από κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο ή εξυπηρετεί συγκεκριμένα και μόνον συμφέροντα που ο μέσος εργαζόμενος νιώθει ότι τον αντιμετωπίζουν ως το επόμενο θύμα;

εκτελεστική και νομοθετική εξουσία παραμένουν διακριτές ή μήπως οι πολίτες νιώθουν πως δεν εκπροσωπούνται και, κυρίως, ότι αδυνατούν να ελέγξουν τους άρχοντες;

λειτουργούν θεσμοί δημοκρατικού διαλόγου, ανταλλαγής τεκμηριωμένων επιχειρημάτων και αναζήτησης ουσιαστικών συναινέσεων ή μήπως το μόνο περιθώριο που νιώθει ότι έχει ο πολίτης για να διαμορφώσει τη δημόσια ατζέντα είναι η τηλεοπτικών προδιαγραφών κραυγή;

Γιατί απορούμε όταν μάλιστα η κραυγή γεννιέται από οικονομικές πολιτικές που προάγουν την ανισότητα και το αίσθημα βαθύτατης κοινωνικής αδικίας (εδώ έρχεται ο επικεφαλής του δντ ή της κυβέρνησης και μας λένε ότι και αυτοί θα διαδήλωναν!, για να μην θυμηθούμε το χρήμα που κάνει διακοπές σε φορολογικούς παραδείσους), ένα συναίσθημα που δεν καταφέρνει να βρει εναλλακτικές, αριστερές, πολιτικές που να δώσουν πολιτική διέξοδο στο αδιέξοδο των μονόδρομων στους οποίους τα ίδια τα μμε που στηλιτεύουν κάθε αντίδραση (ακόμα και τις θεσμικές διαδηλώσεις και απεργίες) στρώνουν κόκκινο (από αίμα, θα έλεγε ο ποιητής) χαλί;

Το ερώτημα -που, φυσικά, δεν νομιμοποιεί καμιά βιαιότητα- δεν αφορά πλέον την πλειονότητα των αρθρογράφων, που κάνει πως δεν καταλαβαίνει, αλλά τους αριστερούς που αντί να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε "τι δεν κάναμε σωστά, τι διάολο πρέπει να κάνουμε τώρα;", ξοδευόμαστε σε εντός των τειχών αντιπαραθέσεις για το πόση δοσολογία ακτιβισμού πρέπει να συμπεριλάβει μια αριστερή πολιτική ή πόσο ατελέσφορες είναι διάφορες εκδηλώσεις μικροαστικού αναρχισμού, όπως ευφυώς τις χαρακτηρίζει ο σεβαστός μου Γιάννης Βούλγαρης (αν και δεν είναι όλες τέτοιες)... Φυσικά και είναι ατελέσφορες (μακροπρόθεσμα, γιατί κάποιες πετυχαινουν να βάλουν στη δημόσια ατζέντα θέματα που κανείς άλλος δεν έβαλε) αλλά το ζήτημα πια δεν είναι η αντίδραση αλλά η δημοκρατική δράση, η διαμόρφωση δικής μας αριστερής εναλλακτικής πολιτικής. Ως τότε, ας μη λησμονούμε τουλάχιστον, τους στίχους του ποιητή:

Όλοι λένε τ’ ορμητικό ρέμα βίαιο

Μα την κοίτη του ποταμού που το κρατάει

Κανείς δεν τη λέει βίαιη.

Η καταιγίδα που λυγίζει τις σημύδες

Θεωρείται βίαιη.

Καλά. Και η καταιγίδα που λυγίζει

Την πλάτη των εργατών στους δρόμους;

Στίχοι που, ας το επαναλάβουμε, φυσικά και δεν νομιμοποιούν ούτε βιαιότητες ούτε ανοησίες αλλά μας δίνουν ένα μέτρο για να αξιολογούμε κοινωνικές στάσεις και αντιδράσεις. Το πώς, από εκεί και πέρα, θα εκφραστεί πολιτικά το αίτημα διασφάλισης του δημοσίου χώρου και του περιβάλλοντος, της δίκαιης κατανομής του παραγόμενου πλούτου (και των ορίων του) και της δημοκρατίας, είναι μια άλλη συζήτηση, αυτή ακριβώς που τα κυρίαρχα μμε θέλουν να αποτρέψουν υποβιβάζοντας το πρόβλημα της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού -μιας κατ’ εικόνα και καθ΄ομοίωσίν τους ατομοκεντρικής κοινωνίας- σε ζήτημα δημόσιας τάξης.