Ναβαρίνο και Βεγγάζη
Ριχάρδος Σωμερίτης, Το Βήμα, Νέες Εποχές, Δημοσιευμένο: 2011-03-26
Το Κουκουέ διαδηλώνει «ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό», δημοσιεύονται πολλά και διάφορα αντιδυτικά και «αντιπολεμικά»· αν πιστέψουμε πρόσφατη δημοσκόπηση (στο Vima online), οι περισσότεροι συμπατριώτες μας διαφωνούν με την επέμβαση στη Λιβύη. Με τον ίδιο τρόπο οι πολλοί είχαν εξάλλου καταδικάσει τις δύο παρεμβάσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Ερώτημα: Ποιες είναι οι αντιδράσεις των πολιτών αυτής της χώρας απέναντι σε ορισμένες άλλες καταστάσεις βίας, που μάλιστα προκάλεσαν, έστω και υποκριτικά, τις παρεμβάσεις αυτές; Και συγκεκριμένα:
Ποια είναι η άποψη των συμπολιτών μας αυτών για τους ιδιαίτερα φονικούς βομβαρδισμούς και τις σφαγές του Καντάφι εναντίον των εξεγερμένων συμπατριωτών του και φυσικά όσων αμάχων βρέθηκαν στη λάθος τοποθεσία; Ο ίδιος ο Καντάφι δεν δίστασε από την πρώτη στιγμή να πει την αλήθεια, δηλαδή ότι θα σφάξει όποιον βρεθεί στον δρόμο του.
Εχουν περάσει από την αρχή των πολέμων στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχεδόν είκοσι χρόνια. Μάθαμε πια ότι οι ορθόδοξοι αδελφοί σέρβοι σύμμαχοί μας έσφαξαν (κυριολεκτικά) ή δολοφόνησαν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες τους. Ας μην αναφέρουμε όλα τα ανδραγαθήματά τους. Μόνο δύο, από τα τόσα. Τους 12.000 σκοτωμένους του Σαράγεβο (οι περισσότεροι από κρυμμένους γύρω από την περικυκλωμένη πόλη «ελεύθερους σκοπευτές») και τους 8.000 σφαγμένους της Σρεμπρένιτσα. Πώς αισθάνονται σήμερα όσοι συμπαραστάθηκαν ηθικά, υλικά και προσωπικά (σαν εθελοντές) σε αυτούς τους ωραίους αγώνες του Μιλόσεβιτς, του Κάρατζιτς και του καταζητούμενου πάντα Μλάντιτς και συνόδευσαν, με τις κατάρες τους και με τις κατάρες της Εκκλησίας, όσους αποπειράθηκαν την αλληλεγγύη με τα θύματα;
Υποθέτω ότι το ίδιο ερώτημα (χωρίς φυσικά απάντηση) θα διατυπωθεί σε δέκα ή είκοσι χρόνια για τους απαίσιους, πωρωμένους και συχνά, όπως ο Καντάφι, ανισόρροπους δικτάτορες του αραβικού κόσμου που, μερικοί τουλάχιστον από αυτούς, όπως ο «λατρευτός μας» λίβυος παράφρονας, άκουσαν φωνές για δημοκρατία και δικαιώματα του ανθρώπου και βάλθηκαν να σκοτώνουν. Και να τώρα, μετά την Τυνησία και την Αίγυπτο, όπου ο στρατός συμμάχησε όμως με τον λαό γιατί δεν είναι μισθοφορικός, στην Υεμένη, στη Συρία του τόσο φίλου μας Ασαντ και στο Μπαχρέιν...
Εχουμε μάθει ή καλύτερα μας έχουν μάθει να υποψιαζόμαστε τους πάντες και τα πάντα για υποκρισίες και συμφέροντα, και δεν είναι πάντα λάθος οι αρνητικές αυτές αντιδράσεις. Μερικοί υποστηρίζουν ότι και το Ναβαρίνο «κομπίνα» των Μεγάλων ήταν ή έστω λάθος και ας του οφείλουμε την ελευθερία μας. Ε, λοιπόν, αεροπορικές παρεμβάσεις που έσωσαν τους επαναστάτες της Λιβύης στη Βεγγάζη και αλλού ένα νέο Ναβαρίνο είναι. Υποπτο για τις ενδεχόμενες μυστικές προθέσεις των Μεγάλων; Ισως. Καθυστερημένο, σίγουρα. Αλλά και απελευθερωτικό: αν πετύχει και αν δεν το σαμποτάρουν οι μονόπλευροι δήθεν ειρηνιστές.
Ερώτημα: Ποιες είναι οι αντιδράσεις των πολιτών αυτής της χώρας απέναντι σε ορισμένες άλλες καταστάσεις βίας, που μάλιστα προκάλεσαν, έστω και υποκριτικά, τις παρεμβάσεις αυτές; Και συγκεκριμένα:
Ποια είναι η άποψη των συμπολιτών μας αυτών για τους ιδιαίτερα φονικούς βομβαρδισμούς και τις σφαγές του Καντάφι εναντίον των εξεγερμένων συμπατριωτών του και φυσικά όσων αμάχων βρέθηκαν στη λάθος τοποθεσία; Ο ίδιος ο Καντάφι δεν δίστασε από την πρώτη στιγμή να πει την αλήθεια, δηλαδή ότι θα σφάξει όποιον βρεθεί στον δρόμο του.
Εχουν περάσει από την αρχή των πολέμων στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχεδόν είκοσι χρόνια. Μάθαμε πια ότι οι ορθόδοξοι αδελφοί σέρβοι σύμμαχοί μας έσφαξαν (κυριολεκτικά) ή δολοφόνησαν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες τους. Ας μην αναφέρουμε όλα τα ανδραγαθήματά τους. Μόνο δύο, από τα τόσα. Τους 12.000 σκοτωμένους του Σαράγεβο (οι περισσότεροι από κρυμμένους γύρω από την περικυκλωμένη πόλη «ελεύθερους σκοπευτές») και τους 8.000 σφαγμένους της Σρεμπρένιτσα. Πώς αισθάνονται σήμερα όσοι συμπαραστάθηκαν ηθικά, υλικά και προσωπικά (σαν εθελοντές) σε αυτούς τους ωραίους αγώνες του Μιλόσεβιτς, του Κάρατζιτς και του καταζητούμενου πάντα Μλάντιτς και συνόδευσαν, με τις κατάρες τους και με τις κατάρες της Εκκλησίας, όσους αποπειράθηκαν την αλληλεγγύη με τα θύματα;
Υποθέτω ότι το ίδιο ερώτημα (χωρίς φυσικά απάντηση) θα διατυπωθεί σε δέκα ή είκοσι χρόνια για τους απαίσιους, πωρωμένους και συχνά, όπως ο Καντάφι, ανισόρροπους δικτάτορες του αραβικού κόσμου που, μερικοί τουλάχιστον από αυτούς, όπως ο «λατρευτός μας» λίβυος παράφρονας, άκουσαν φωνές για δημοκρατία και δικαιώματα του ανθρώπου και βάλθηκαν να σκοτώνουν. Και να τώρα, μετά την Τυνησία και την Αίγυπτο, όπου ο στρατός συμμάχησε όμως με τον λαό γιατί δεν είναι μισθοφορικός, στην Υεμένη, στη Συρία του τόσο φίλου μας Ασαντ και στο Μπαχρέιν...
Εχουμε μάθει ή καλύτερα μας έχουν μάθει να υποψιαζόμαστε τους πάντες και τα πάντα για υποκρισίες και συμφέροντα, και δεν είναι πάντα λάθος οι αρνητικές αυτές αντιδράσεις. Μερικοί υποστηρίζουν ότι και το Ναβαρίνο «κομπίνα» των Μεγάλων ήταν ή έστω λάθος και ας του οφείλουμε την ελευθερία μας. Ε, λοιπόν, αεροπορικές παρεμβάσεις που έσωσαν τους επαναστάτες της Λιβύης στη Βεγγάζη και αλλού ένα νέο Ναβαρίνο είναι. Υποπτο για τις ενδεχόμενες μυστικές προθέσεις των Μεγάλων; Ισως. Καθυστερημένο, σίγουρα. Αλλά και απελευθερωτικό: αν πετύχει και αν δεν το σαμποτάρουν οι μονόπλευροι δήθεν ειρηνιστές.
