Η εθνική επέτειος
Κώστας Χρυσόγονος, Έθνος, Δημοσιευμένο: 2011-04-04
Η επέτειος των 190 ετών από την Επανάσταση του 1821 και την έναρξη της συγκρότησης εθνικού κράτους βρίσκει τον Ελληνισμό στη μέση μιας αντίστροφης διαδικασίας. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε πλήρως (αφού μας αποπροσανατολίζουν συστηματικά τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» - επιβολής) γινόμαστε μάρτυρες μιας σιωπηρής αντεπανάστασης, που οδηγεί στην κατεδάφιση της κυρίαρχης κρατικής υπόστασης της Ελλάδας.
Η συμμετοχή της χώρας στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ειδικότερα στο ενιαίο νόμισμα ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, αφού σκοπός του εγχειρήματος ήταν ο εκσυγχρονισμός της χώρας και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι η ελληνική κοινωνία δεν μπορούσε ή δεν ήθελε (με κύρια ευθύνη της άρχουσας τάξης της) να αλλάξει, ώστε να μπορεί να ανταγωνισθεί τις δυτικού τύπου κοινωνίες με τις οποίες φιλοδοξούσε να εξομοιωθεί. Εκείνες είναι κοινωνίες ανοικτής πρόσβασης, όπου η εγγενής στα καπιταλιστικά συστήματα κοινωνική ανισότητα συνοδεύεται από μεγάλη κοινωνική κινητικότητα, προσδίδοντάς τους αντίστοιχη αναπτυξιακή δυναμική. Η ελληνική είναι μια κοινωνία περιορισμένης πρόσβασης, με ευδιάκριτα προνεωτερικά χαρακτηριστικά (όπως π.χ. η κυριαρχία των πολιτικών δυναστειών στον δημόσιο βίο, η σύντηξη ενός κλεπτοκρατικά δομημένου πολιτικού συστήματος και ενός κρατικοδίαιτου, κατ’ επίφαση μόνο «ιδιωτικού» αστερισμού κέντρων οικονομικής εξουσίας κ.ά.). Ετσι το αποτέλεσμα της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη ήταν συντριπτικό, αφού η διαρκής επιδείνωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας την τελευταία δωδεκαετία οδήγησε σε ελλείμματα χωρίς ιστορικό προηγούμενο τόσο στο Δημόσιο όσο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και σε υπερχρέωση όχι μόνο του κράτους, αλλά και της εθνικής οικονομίας συνολικά.
Η συνακόλουθη απώλεια της διεθνούς πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας επιχειρήθηκε να αντιμετωπισθεί την άνοιξη του 2010 με την εμβαλωματική «λύση» του δανεισμού από κράτη (δηλαδή από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης) αντί για τους απρόθυμους πια ιδιώτες. Τούτο υπετίθετο πως θα μας έδινε μια προσωρινή ανάσα, ώστε να μπορέσουμε να επανέλθουμε στις διεθνείς κεφαλαιαγορές από τα μέσα περίπου του 2011 (οπότε πια οι συμφωνημένοι πόροι του μηχανισμού «στήριξης» δεν θα καλύπτουν ούτε το μισό των δανειακών αναγκών του ελληνικού Δημοσίου). Εχουμε φθάσει όμως στον Απρίλιο του 2011 και όχι μόνο δεν διαφαίνεται ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, αλλά αρχίζουν να χάνουν τη δική τους και μερικά από τα κράτη-δανειστές.
Υστατο καταφύγιο θα είναι η μετατροπή του συνόλου σχεδόν του ελληνικού δημόσιου χρέους σε διακρατικό. Τούτο όμως καθιστά το ελληνικό κράτος υποχείριο των κρατών-δανειστών, αφού το χρέος έχει τέτοιες διαστάσεις ώστε να είναι αδύνατη όχι μόνο η αποπληρωμή, αλλά ακόμη και η εξυπηρέτησή του στο ορατό μέλλον. Αν η ελληνική κοινωνία δεν βρει τη δύναμη να αντισταθεί και να προχωρήσει στην αποδόμηση του κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος και στην αναδιάρθρωση και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, στο τέλος του δρόμου βρίσκεται ο μετασχηματισμός της Ελλάδας σε ένα οικονομικά εξαθλιωμένο διεθνές προτεκτοράτο.
Η συμμετοχή της χώρας στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ειδικότερα στο ενιαίο νόμισμα ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, αφού σκοπός του εγχειρήματος ήταν ο εκσυγχρονισμός της χώρας και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι η ελληνική κοινωνία δεν μπορούσε ή δεν ήθελε (με κύρια ευθύνη της άρχουσας τάξης της) να αλλάξει, ώστε να μπορεί να ανταγωνισθεί τις δυτικού τύπου κοινωνίες με τις οποίες φιλοδοξούσε να εξομοιωθεί. Εκείνες είναι κοινωνίες ανοικτής πρόσβασης, όπου η εγγενής στα καπιταλιστικά συστήματα κοινωνική ανισότητα συνοδεύεται από μεγάλη κοινωνική κινητικότητα, προσδίδοντάς τους αντίστοιχη αναπτυξιακή δυναμική. Η ελληνική είναι μια κοινωνία περιορισμένης πρόσβασης, με ευδιάκριτα προνεωτερικά χαρακτηριστικά (όπως π.χ. η κυριαρχία των πολιτικών δυναστειών στον δημόσιο βίο, η σύντηξη ενός κλεπτοκρατικά δομημένου πολιτικού συστήματος και ενός κρατικοδίαιτου, κατ’ επίφαση μόνο «ιδιωτικού» αστερισμού κέντρων οικονομικής εξουσίας κ.ά.). Ετσι το αποτέλεσμα της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη ήταν συντριπτικό, αφού η διαρκής επιδείνωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας την τελευταία δωδεκαετία οδήγησε σε ελλείμματα χωρίς ιστορικό προηγούμενο τόσο στο Δημόσιο όσο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και σε υπερχρέωση όχι μόνο του κράτους, αλλά και της εθνικής οικονομίας συνολικά.
Η συνακόλουθη απώλεια της διεθνούς πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας επιχειρήθηκε να αντιμετωπισθεί την άνοιξη του 2010 με την εμβαλωματική «λύση» του δανεισμού από κράτη (δηλαδή από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης) αντί για τους απρόθυμους πια ιδιώτες. Τούτο υπετίθετο πως θα μας έδινε μια προσωρινή ανάσα, ώστε να μπορέσουμε να επανέλθουμε στις διεθνείς κεφαλαιαγορές από τα μέσα περίπου του 2011 (οπότε πια οι συμφωνημένοι πόροι του μηχανισμού «στήριξης» δεν θα καλύπτουν ούτε το μισό των δανειακών αναγκών του ελληνικού Δημοσίου). Εχουμε φθάσει όμως στον Απρίλιο του 2011 και όχι μόνο δεν διαφαίνεται ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, αλλά αρχίζουν να χάνουν τη δική τους και μερικά από τα κράτη-δανειστές.
Υστατο καταφύγιο θα είναι η μετατροπή του συνόλου σχεδόν του ελληνικού δημόσιου χρέους σε διακρατικό. Τούτο όμως καθιστά το ελληνικό κράτος υποχείριο των κρατών-δανειστών, αφού το χρέος έχει τέτοιες διαστάσεις ώστε να είναι αδύνατη όχι μόνο η αποπληρωμή, αλλά ακόμη και η εξυπηρέτησή του στο ορατό μέλλον. Αν η ελληνική κοινωνία δεν βρει τη δύναμη να αντισταθεί και να προχωρήσει στην αποδόμηση του κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος και στην αναδιάρθρωση και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, στο τέλος του δρόμου βρίσκεται ο μετασχηματισμός της Ελλάδας σε ένα οικονομικά εξαθλιωμένο διεθνές προτεκτοράτο.
