Μια οφειλόμενη απόφαση

Όφειλε την απόφαση αυτή ο Άρειος Πάγος στην ελληνική κοινωνία για να ανακτήσει ένα μέρος από την αξιοπιστία του, που εκμηδενίστηκε κυρίως από το γεγονός ότι το καλοκαίρι του 2006 με την 18/2006 απόφασή της η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου περιέλαβε θετικές παραδοχές για τους συμβασιούχους, πλην όμως μόλις μετά εννέα μήνες, με τις περιλάλητες αποφάσεις (19-20/2007) περιέλαβε παραδοχές αντίθετες προς τις πρώτες -παρ’ ότι στο μεταξύ δεν άλλαξε η νομοθεσία- κι έτσι ενταφίασε τις υποθέσεις των συμβασιούχων.

Ωστόσο ως προς την απόφαση αυτή είναι αναγκαίο να αναμείνουμε την καθαρογραφή της, για να διαπιστώσουμε, αν γίνεται διάκριση μεταξύ των προσληφθέντων πριν και μετά το 2001 και να βεβαιωθούμε για το εύρος των δυνατοτήτων που δημιουργούνται για τους συμβασιούχους. Παρά την επιφύλαξη αυτή:

α) Διασφαλίζεται η θέση των εργαζομένων του ΟΠΑΠ, που απασχολούνται σε διάρκεια δεκαετιών και υποχρεώνονται να συνάπτουν συμβάσεις μιας ημέρας, καθώς και οι όμοιες προς αυτές υποθέσεις.

β) Ως προς τις άλλες υποθέσεις συμβασιούχων μπορούν να αντληθούν από την απόφαση της Ολομέλειας Αρείου Πάγου υπερασπιστικά επιχειρήματα, ώστε, παρά την εκ συστήματος ψευδεπίγραφη μορφή των συμβάσεών τους ως έργου ή ορισμένου χρόνου, να μπορεί το δικαστήριο, ως το μόνο αρμόδιο, να κρίνει αυτές ως εργασιακές και αν κατά τη διάρκεια αυτών καλύπτονται από τους εργαζόμενους πάγιες ανάγκες να αποκτούν τη μορφή αορίστου χρόνου με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

γ) Σε κάθε περίπτωση η τελευταία απόφαση δημιουργεί ένα διαφορετικό νομολογιακό πλαίσιο, αποφορτίζει τους δικαστές ουσίας τόσο από τα δεσμά των 19-20/2007 αποφάσεων της Ολομέλειας όσο και από άμεσες παρεμβάσεις παλαιότερης ηγεσίας του Αρείου Πάγου -πρόσφατα δε με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι παρόμοια παρέμβαση επιχειρήθηκε και από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.