Σκέψεις μέσα στα ερείπια

Πώς είναι δυνατόν μια ομάδα ανθρώπων να εισβάλλει με την ησυχία της στον αυστηρά φυλασσόμενο χώρο της Ακρόπολης για να κρεμάσει ανενόχλητη δύο τεράστια πανό από τα τείχη; Αραγε οι φύλακες τους ρώτησαν πού πάνε, τους ζήτησαν ενδεχομένως να πληρώσουν εισιτήριο, ή μήπως, κρίνοντας πως το θέμα είναι πολιτικό, επικοινώνησαν με την ηγεσία του υπουργείου και από εκεί τους ζητήθηκε να παρακολουθήσουν διακριτικά το επεισόδιο; Οντως, η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό απορρίπτεται ως αφελής.

Στο κάτω κάτω το επεισόδιο παίζεται σε επανάληψη, στην πρώτη προβολή δεν έγινε και τίποτε σπουδαίο οπότε ας περιμένουμε, για μια ακόμη φορά, να περάσει η μπόρα. Στο κάτω κάτω οι ίδιοι αυτοί φύλακες, ή ορισμένοι εξ αυτών, είχαν σκαρφαλώσει προ μηνών στα Προπύλαια, τα οποία υποτίθεται πως οι ίδιοι προστατεύουν από τις φθορές, για να διεκδικήσουν το δίκαιο των συμβάσεών τους.

Και στο κάτω κάτω, αυτό το «κάτω» που δεν έχει «παρακάτω», στην Αυλή των Θαυμάτων θαύματα γίνονται. Και εξ ορισμού το «θαύμα» είναι ένα φαινόμενο το οποίο δεν μπορεί να ερμηνεύσει η ταπεινή και εντελώς κοινή λογική.

Η δεύτερη σκέψη είναι εξίσου αφελής. Οταν έχεις μια χώρα γονατισμένη οικονομικά, όταν περιμένεις από τον τουρισμό για να γεμίσεις τις τρύπες της οικονομικής γραβιέρας σου, τότε μήπως θα έπρεπε να αφήσεις έξω από την αγανάκτησή σου ό,τι σ’ αυτόν τον τόπο προσελκύει το ανθρωπολογικό είδος «τουρίστας»; Λεπτομέρειες θα μου πείτε: όταν ετοιμάζεσαι να ανατρέψεις τον καπιταλισμό, τους τουρίστες δεν τους χρειάζεσαι καθόλου. Να φύγουν, να πάνε αλλού μαζί με τα μονοπώλια που κουβαλούν στο DNA τους.

Η τρίτη σκέψη, είτε μοιάζει είτε δεν μοιάζει αφελής, το βέβαιο είναι πως είναι δυσοίωνη. Διότι θυμάμαι πως και στις ημέρες του Πολυτεχνείου είχε πέσει η ιδέα από μερικούς να καταλάβουν τον «ιερό βράχο» για να τραβήξουν την προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Και η ιδέα είχε απορριφθεί μιας και όλοι εντέλει συμφώνησαν πως δεν έπρεπε να εμπλέξουν την Ακρόπολη στη δική τους εξέγερση. Είναι μια αξία που ξεπερνά τη σχετική αξία του αγώνα που κάνει ο καθένας για ό,τι πιστεύει πως είναι δίκαιο. Θέλετε να την πείτε γι’ αυτόν τον λόγο «ιερή»; Πείτε την «ιερή» λοιπόν.

Πολλοί θα πουν ότι η αναγνώριση αυτών των αξιών, των «ιερών», είναι που κάνει τον πολιτισμό να διαφέρει από τη βαρβαρότητα. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως, εκτός από όλα τα άλλα που κάνουν την Ελλάδα του 2011 να διαφέρει ριζικά από την Ελλάδα του 1973 είναι και αυτό: κερδίσαμε μεν το δικαίωμα να διαδηλώνουμε χωρίς να έχουμε απέναντί μας τανκς, κινδυνεύουμε όμως να χάσουμε τις κοινές μας αξίες, αυτές που υπερβαίνουν με το ηθικό τους βάρος και τις αποφάσεις της πλειοψηφίας και τα δίκια της όποιας μειοψηφίας.