«Περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις»

Μετά την πολυσυζητημένη «επική επέλαση» κατά των αυθαιρέτων –στην πραγματικότητα κατά του περιβάλλοντος, με την επιχειρούμενη αντισυνταγματική νομιμοποίηση της αυθαίρετης δόμησης και, το χειρότερο, χωρίς πειστικό σχέδιο για την οριστική εξάλειψη αυτού του απαράδεκτου φαινομένου στο μέλλον– η κυβέρνηση δια του νομοσχεδίου του υπουργείου ΠΕΚΑ για τις περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις παρουσιάζεται πανέτοιμη να απορρυθμίσει πλήρως την –όποια, τελοσπάντων, έχει απομείνει– περιβαλλοντική προστασία, ερχόμενη σε κατάφωρη αντίθεση τόσο με τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Λαθροχειρίες (σκόπιμες ή από άγνοια;) στην παρουσίαση κρίσιμων συγκριτικών στοιχείων σχετικά με τις δήθεν λιγότερες κατ’ έτος περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις σε άλλες χώρες της ΕΕ, απένταξη των 2/3 των έργων για τα οποία πλέον δεν θα απαιτούνται Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (άρθρ. 1 του νομοσχεδίου), στρεβλώσεις των ειδικών οικολογικών αξιολογήσεων που απαιτούνται για τις περιοχές Natura, και μάλιστα χωρίς Σχέδιο Διαχείρισης, απαραίτητου για να αξιολογηθεί η κατάσταση της διατήρησης ενός φυσικού οικοτόπου ή ενός είδους (άρθρ. 10), η απαράδεκτη πρόβλεψη του άρθρ. 17, παρ. 3, ότι οι αξιολογητές θα αμείβονται στην ουσία από τους επιχειρηματίες (!), οπότε είναι λογικό να υποστηρίζουν τον εργοδότη τους – είναι μερικά μόνον από τα κραυγαλέα ατοπήματα του υπό συζήτηση νομοσχεδίου.

Και μόνο το γεγονός ότι το νομοσχέδιο κινείται στην κατεύθυνση του εκ των υστέρων ελέγχου και της επιβολής προστίμου αντί της πρόληψης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, καθώς και το ότι τα καλούμενα αντισταθμιστικά μέτρα αφορούν και πάλι σε χρήματα (δεν υπάρχει ίχνος άλλων μέτρων υπέρ του περιβάλλοντος), καταδεικνύει την αποκλειστικά εισπρακτική, fast track σκοπιμότητα του όλου εγχειρήματος.

Οι καλύτερες υπηρεσίες που θα είχε να προσφέρει το υπουργείο ΠΕΚΑ και η κυβέρνηση στο περιβάλλον της χώρας –δηλαδή στις τωρινές και, κυρίως, στις επερχόμενες γενιές– θα ήταν η απόσυρση του παρόντος νομοσχεδίου για την περιβαλλοντική αδειοδότηση και η εκπόνηση ενός εντελώς καινούργιου, βασισμένου σε αρχές που να τις διέπει η –όχι προσχηματική– νομιμότητα, η ειλικρινής έγνοια και γνώση για το περιβάλλον και, εντέλει, ο σεβασμός για τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα στο φυσικό και το αστικό περιβάλλον των Ελλήνων, αλλά και των υπόλοιπων Ευρωπαίων, πολιτών. Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή, θα συνιστά κυνική, στην ουσία της πραξικοπηματική και μη αναστρέψιμη, καταδίκη του περιβάλλοντος της χώρας.

Αν αυτή είναι η «πράσινη ανάπτυξη» που επαγγέλλεται το ΠΑΣΟΚ και έχει θέσει, κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, ως προσωπικό στοίχημα ο ίδιος ο πρωθυπουργός, τότε προφανώς πρόκειται είτε για κλασική «πασοκική» παρανόηση είτε για σκαστή περίπτωση δαλτονισμού, οπότε και χρειάζεται επειγόντως οφθαλμίατρος χωρίς πράσινα ματογυάλια. Και όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο βουλευτής Αχαΐας της Δημοκρατικής Αριστεράς, Νίκος Τσούκαλης, στην εξαιρετικής σημασίας επιστολή του-κάλεσμα για οικολογική εγρήγορση προς τις περιβαλλοντικές οργανώσεις της χώρας: «…πρόκειται στην κυριολεξία για περιβαλλοντοκτόνα νομοσχέδια που όμοιά τους δεν υπάρχουν από τη μεταπολίτευση και εφεξής. Μπορούν να συγκριθούν μόνο με την πολιτική της ΕΡΕ μετά τον εμφύλιο που, στο όνομα της εκβιομηχάνισης της χώρας, την κατέστρεψε περιβαλλοντικά και κοινωνικά» (ολόκληρη η επιστολή εδώ: http://dimokratiki-aristera-achaias.blogspot.com/2011/08/niko-ek.html).

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρό για το ΠΑΣΟΚ: να υπερβεί κι αυτόν ακόμη τον πήχη της προδικτατορικής ΕΡΕ στα περιβαλλοντικά του «επιτεύγματα»…