Αυτό που μας ξεχωρίζει είναι ο οικολογικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης
Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, Les Echos, ppol.gr, Δημοσιευμένο: 2011-08-27
Λεζ Εκό (LE): Ήσαστε στο Κλερμόν-Φεράν (το θερινό σεμινάριο των Γάλλων «πράσινων» Σ.τ.Μ). Σημαίνει αυτό πως δεν κρατάτε πια μούτρα στο κόμμα σας;
Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ (Daniel Cohn-Bendit, DCB): Στη Λα Ροσέλ (το συνέδριο των «πράσινων», Σ.τ.Μ), δεν έγινε καμία πολιτική συζήτηση. Επρόκειτο για την τελετή ενθρόνισης της ηγεσίας, χωρίς άλλες συζητήσεις. Η προσυνεδριακή ψηφοφορία για τα εισηγητικά κείμενα (στην οποία το κείμενο που παρουσίασε ο DCB ηττήθηκε με μεγάλη διαφορά, Σ.τ.Μ) ήταν επαρκώς σαφής. Η διελκυστίνδα των τάσεων για να «μπει» στο τελικό κείμενο αυτή ή η άλλη φράση, μου ήταν εντελώς αδιάφορη. Δεν άξιζε καν τον κόπο να μετακινηθώ. Αλλά εδώ συζητιόνταν πράγματα που με ενδιαφέρουν: οι αραβικές επαναστάσεις, η αυτονομία της συνεργασίας της «Ευρώπης-οικολογίας» απέναντι στο κόμμα «Ευρώπη-οικολογία-οι πράσινοι» (EELV), η θέση της Ευρώπης στην προεκλογική εκστρατεία μας για τις προεδρικές εκλογές του 2012.
LE: Δεν ήταν και μια ευκαιρία να δηλώσετε καθαρά την υποστήριξή σας στην Εύα Ζολί (Eva Joly);
DCB: Με δεδομένη την πολιτική κατάσταση στη Γαλλία. είναι γνωστές οι αμφιβολίες μου όσον αφορά την ανάγκη αυτόνομης οικολογικής υποψηφιότητας στις εκλογές αυτές. Από την άλλη, πάντοτε έλεγα πως η Εύα Ζολί μπορεί να στηρίζεται πάνω μου όποτε θέλει να μιλήσει για την Ευρώπη. Αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε ταυτόχρονα από τη δεξιά, την παραδοσιακή αριστερά, και την αριστερά της αριστεράς, θα πρέπει να προκρίνουμε δύο ζητήματα: τον οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, ως μέσο για το μετασχηματισμό αυτό. Εν πάση περιπτώσει, αυτό θα υποστηρίξω στην προεκλογική περίοδο. Βέβαια, δεν είμαι εγώ ο υποψήφιος...
LE: Στενοχωριέστε που ο Νικολά Ιλό (Nicolas Hulot, ο έτερος υποψήφιος για το χρίσμα της EELV στις προεδρικές εκλογές, Σ.τ.Μ) δεν παρέστη στο θερινό σας σεμινάριο;
DCB: Έχω πάψει να προσπαθώ να καταλάβω το Νικολά Ιλό. Είναι πια μεγάλο παιδί, ενήλικας και εμβολιασμένος. Απουσίαζε όταν φτιάξαμε την «Ευρώπη-οικολογία». Μας εξήγησε πως είχε να παίξει άλλο ρόλο στην κοινωνία. Πράγμα που σημαίνει πως έχασε τα πάρτι-έκπληξη των ευρωεκλογών και των περιφερειακών εκλογών, πράγμα που δε μας εμπόδισε να τα πάμε πάρα πολύ καλά. Μετά θεώρησε πως όφειλε να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές. Ε, δεν «περπάτησε», αυτό είναι όλο! Από εδώ και πέρα, ας κάνει ό,τι θέλει. Ας μη δραματοποιούμε τα πράγματα: σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς, χωρίς εξαιρέσεις, υπάρχουν αντιπαραθέσεις και συγγένειες. Υπάρχουν και στους οικολόγους. Οι οικολόγοι υπήρξαν πριν το Νικολά Ιλό και πριν το Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, θα υπάρξουν και μετά από εμάς.
LE: Χρειάζεται να περιμένετε το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών του «σοσιαλιστικού κόμματος» (PS) πριν συνάψετε με το κόμμα αυτό μια συμφωνία ενόψει των βουλευτικών εκλογών;
DCB: Για να νικήσουν το Σαρκοζί (Sarkozy), οι σοσιαλιστές θα έχουν ανάγκη της ενθουσιώδους συμμετοχής των ψηφοφόρων των οικολόγων. Αλλά για να υπάρξει ενθουσιασμός, οι οικολόγοι θα πρέπει να νιώθουν πως θα βρουν τη θέση που τους αξίζει στη μελλοντική πλειοψηφία, με άλλα λόγια, να έχουν τη βεβαιότητα πως θα διαθέτουν αρκετούς βουλευτές ώστε να σχηματίσουν αυτόνομη κοινοβουλευτική ομάδα. Αυτή η συμφωνία θα πρέπει να έχει «κλείσει» το αργότερο ως το Δεκέμβριο. Πλην όμως βρίσκομαι σε απόλυτη αδυναμία να σας διαφωτίσω ως προς το τι ακριβώς έχει πετύχει μέχρι τώρα η ηγεσία του κόμματος. Γι’ αυτό ζητάω μια συνάντηση μεταξύ της Σεσίλ Ντιφλό (Cécile Duflot), του Ζαν-Βενσάν Πλασέ (Jean-Vincent Placé), του Πασκάλ Ντιράν (Pascal Durand) κι εμού, ώστε να συζητήσουμε τη διαπραγματευτική μας τακτική με πλήρη διαφάνεια.
LE: Υπάρχει κάποιος υποψήφιος για το χρίσμα του PS που να είναι πιο «συμβατός» με τους οικολόγους, σε σχέση με τους άλλους;
DCB: Κοιτάξτε, έχω ήδη «καεί» με τη δήλωσή μου πως ο Ντομινίκ Στρος-Καν (Dominique Strauss-Kahn) έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει. Το δις εξ αμαρτείν... Οι οικολόγοι θα έχουν να κάνουν με εκείνον ή εκείνη που θα προκύψει από την εσωκομματική εκλογή. Από την άλλη, ας μην υποτιμούμε τις διαφορές μας με τους σοσιαλιστές. Στις τοποθετήσεις της Μαρτίν Ομπρί (Martine Aubry) για την κρίση του χρέους, το περιβάλλον και η οικολογία δεν αναφέρονται ούτε μια φορά! Εξ ου, το ξαναλέω, η ανάγκη για μια ισχυρή «πράσινη» ομάδα στο κοινοβούλιο. Τίποτε δε θα είναι χειρότερο από το να καταλήξουμε να έχουμε περισσότερους υπουργούς από ότι βουλευτές. Το καλοκαίρι δείπνησα με τη Μαρτίν Ομπρί και είδα το Φρανσουά Ολάντ (François Hollande). Γνωρίζουν αμφότεροι πόσο απαραίτητη είναι η κινητοποίηση των οικολόγων.
LE: Ως ευρωπαϊστή, σας ικανοποιεί η συμφωνία Σαρκοζί-Μέρκελ (Merkel);
DCB: Όχι. Διότι απουσιάζει η ιδέα της ομοσπονδοποίησης, ήτοι της κοινής διαχείρισης του δημοσίου χρέους των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Διότι απουσιάζει η ιδέα των ευρωομολόγων για επενδύσεις, άρα και για τον οικολογικό μετασχηματισμό. Δείτε αυτό το παράδειγμα: η Ελλάδα εξαρτάται ενεργειακά κατά 85% από τις εισαγωγές πετρελαίου. Κι όμως, είναι μια χώρα, γεμάτη ήλιο, αέρα! Η επένδυση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην Ελλάδα μεσοπρόθεσμα θα συνέβαλε και στη μείωση του ελληνικού χρέους. Αλλά φυσικά, θα πρέπει να της δώσουμε τη δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο. Να όμως που περί αυτού τίποτα δε λέγεται στην Ευρώπη και τίποτα δεν ελέχθη στη συμφωνία της Τρίτης (16/8). Ήταν μια συνάντηση για το τίποτα. Απλά οι δύο ηγέτες επανέλαβαν ό,τι λέει εδώ και μήνες η κ. Μέρκελ...
LE: Υπάρχει όμως η ιδέα της οικονομικής διακυβέρνησης...
DCB: Πρόκειται για αναβίωση της διακυβερνητικής. Ιδίως υπό τον Χέρμαν Βαν Ρομπάι (Herman Van Rompuy), που αν τον χαρακτηρίζει κάτι, είναι η ευπείθειά του. Με αυτόν επικεφαλής, η ιδέα της οικονομικής διακυβέρνησης στερείται κάθε νοήματος. Το πολύ-πολύ να είναι κάτι σα διευθυντής του γραφείου της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Αλλά μια οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης θα έπρεπε να στηρίζεται σε ευρωπαϊκούς θεσμούς, και ιδίως στο ευρωκοινοβούλιο.
LE: Είστε υπέρ της καθιέρωσης ενός κοινού γαλλογερμανικού κλιμακίου φορολόγησης των επιχειρήσεων;
DCB: Ναι. Και θα έλεγα μάλιστα ενός πανευρωπαϊκού κλιμακίου. Να τελειώνουμε με αυτόν τον παράλογο ανταγωνισμό που δεν οδηγεί πουθενά. Επί χρόνια μας ζάλιζαν με τις υμνολογίες για τον «ιρλανδικό τίγρη», με την τόσο χαμηλή φορολογία, την ώρα που η οικονομία βρισκόταν σε πλήρη άνθηση. Δείτε πού βρίσκεται σήμερα η Ιρλανδία...
LE: Μα πιστεύετε σε αυτό το φόρο;
DCB: Είμαι άθεος. Δεν πιστεύω σε τίποτα, πόσο μάλλον στους Μέρκελ και Σαρκοζί, που περνάνε την ώρα τους λέγοντας πράγματα που δεν κάνουν ποτέ. Επί παραδείγματι, είναι απολύτως ανόητο να επιμένουν να «αποκλείουν» κάθε περαιτέρω χρηματοδότηση του ευρωπαϊκού ταμείου στήριξης. Κανείς δεν τους πιστεύει. Αν καταστεί αναγκαίο, οι πάντες ξέρουν πως αυτό ακριβώς θα κάνουν. Οι αγορές δεν καθησυχάζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο...
LE: Ο «χρυσούς κανόνας» (της συνταγματικής κατοχύρωσης των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, Σ.τ.Μ) είναι «αερολογία», όπως λέει το PS ή μήπως ένα αναγκαίο βήμα προς τα εμπρός;
DCB: Το να λέμε «δεν είναι δυνατό να μεταθέτουμε στα παιδιά μας απίστευτα χρέη» είναι ένα επιχείρημα κατεξοχήν οικολογικό. Το πρόβλημα είναι πώς το κάνουμε αυτό. Με περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και μέτρα λιτότητας που πλήττουν τους πιο αδύναμους; Ή με τον επανακαθορισμό της έννοιας της κοινωνικής αλληλεγγύης για όλους, στις δεδομένες συνθήκες; H συζήτηση για τον «χρυσό κανόνα» είναι σωστή, αλλά η μείωση του χρέους δε συνεπάγεται λιτότητα. Ο συνδικαλιστής Φρανσουά Σερέκ (François Chérèque) έχει δίκιο να ζητάει μια «κοινωνική» σύνοδο κορυφής.
LE: Αν ήσαστε εκλεγμένος στο γαλλικό κοινοβούλιο, θα υπερψηφίζατε το «χρυσό κανόνα»;
DCB: Μόνον υπό τον όρο πως θα υπήρχαν σοβαρά κοινωνικά ανταλλάγματα: η κατάργηση της μη φορολόγησης των υπερωριών και του προνομιακού ΦΠΑ στην εστίαση, μέτρα που κατοχυρώνουν μιαν επιπρόσθετη αφορολόγητη ζώνη για τα υψηλότερα εισοδήματα. Συν μέτρα που επιτίθενται στα «παραθυράκια», που επιτρέπουν στους πλουσιότερους να φοροδιαφεύγουν.
LE: Εξαιρούνται τα οικολογικά «παραθυράκια»;
DCB: Η μείωση των εκπομπών CO2 στη Γαλλία δεν είναι «παραθυράκι». Είναι μια ζωτικής σημασίας επένδυση, που δημιουργεί απασχόληση.
--------------------------------------------------------------------------------
Ο Daniel Cohn-Bendit είναι ευρωβουλευτής και συμπρόεδρος του «ευρωπαϊκού πράσινου κόμματος»
’Αλλα άρθρα του Daniel Cohn-Bendit:
2011
«Η Ευρώπη οφείλει να βοηθήσει την Ελλάδα να πατάξει τη φοροδιαφυγή» (11/6/2011)
«Η ΕE πρέπει να εγγυηθεί τα ελληνικά σύνορα και να συμβάλει στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από τη βόρεια Κύπρο» (7/2/2011)
«Δε βλέπω να κερδίζει η αριστερά το 2012» (19/1/2011)
2010
Μήνυμα υποστήριξης στους Έλληνες «πράσινους» (23/10/2010)
«Η ελληνική κυβέρνηση και οι βιομηχανίες όπλων διαπραγματεύονται για να συνεχιστούν αδιατάρακτα οι ελληνικοί εξοπλισμοί» (13/9/2010)
«Είστε τελείως τρελοί» (9/5/2010)
«Το ζήτημα είναι αν ο Παπανδρέου είναι ικανός να κατονομάσει τους υπεύθυνους της διαπλοκής που σας οδήγησαν στην καταστροφή» (26/4/2010)
Ας εφεύρουμε μαζί ένα νέου τύπου πολιτικό συνεταιρισμό (23/3/2010)
«Πού είναι η αλληλεγγύη της Κομισιόν προς την Ελλάδα;» (13/2/2010)
Η κρίση επιβάλλει στην Ευρώπη να αναθεωρήσει εκ βάθρων τις οικονομικές της πολιτικές (με τους Πασκάλ Κανφίν και Σβεν Γκίγκολντ) (8/2/2010)
«Θέλουμε κοινωνικό-οικολογικό μετασχηματισμό των περιφερειών» (11/1/2010)
2009
«Φτάνουν πια τα αξιώματα για μένα!» (12/7/2009)
Και τώρα, ας απελευθερώσουμε την πολιτική! (17/6/2009)
«Δεν είμαι πια τόσο σίγουρος πως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι αμετάκλητη» (22/4/2009)
2008
Γαλλία: πράσινη πανστρατιά ενόψει των ευρωεκλογών (29/8/2008)
«Η δημοκρατία, είναι ένας τρόπος υπέρβασης των βέτο» (8/6/2008)
Τι απέμεινε από το ’68 (με τον Λικ Φερί) (3/2/2008)
2007
Για μία βιώσιμη αγροτική ανάπτυξη (με τον Χαν Λόρενζεν) (11/9/2007)
2006
Ακόμα μια προσπάθεια, Μπολκεστάιν! (με τους Ζαν Λικ Μπεναμιάς και Πιερ Τζόνκεερ) (16/2/2006)
2005
Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, δέκα χρόνια μετά το Ντέιτον (με τους Χοσέ Μαρία Μεντιλούτσε και Χάρις Σιλάζντζιτς) (11/10.2005)
Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών (21/9/2005)
Το επικίνδυνο παιχνίδι των Γάλλων (27/5/2005)
Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ (Daniel Cohn-Bendit, DCB): Στη Λα Ροσέλ (το συνέδριο των «πράσινων», Σ.τ.Μ), δεν έγινε καμία πολιτική συζήτηση. Επρόκειτο για την τελετή ενθρόνισης της ηγεσίας, χωρίς άλλες συζητήσεις. Η προσυνεδριακή ψηφοφορία για τα εισηγητικά κείμενα (στην οποία το κείμενο που παρουσίασε ο DCB ηττήθηκε με μεγάλη διαφορά, Σ.τ.Μ) ήταν επαρκώς σαφής. Η διελκυστίνδα των τάσεων για να «μπει» στο τελικό κείμενο αυτή ή η άλλη φράση, μου ήταν εντελώς αδιάφορη. Δεν άξιζε καν τον κόπο να μετακινηθώ. Αλλά εδώ συζητιόνταν πράγματα που με ενδιαφέρουν: οι αραβικές επαναστάσεις, η αυτονομία της συνεργασίας της «Ευρώπης-οικολογίας» απέναντι στο κόμμα «Ευρώπη-οικολογία-οι πράσινοι» (EELV), η θέση της Ευρώπης στην προεκλογική εκστρατεία μας για τις προεδρικές εκλογές του 2012.
LE: Δεν ήταν και μια ευκαιρία να δηλώσετε καθαρά την υποστήριξή σας στην Εύα Ζολί (Eva Joly);
DCB: Με δεδομένη την πολιτική κατάσταση στη Γαλλία. είναι γνωστές οι αμφιβολίες μου όσον αφορά την ανάγκη αυτόνομης οικολογικής υποψηφιότητας στις εκλογές αυτές. Από την άλλη, πάντοτε έλεγα πως η Εύα Ζολί μπορεί να στηρίζεται πάνω μου όποτε θέλει να μιλήσει για την Ευρώπη. Αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε ταυτόχρονα από τη δεξιά, την παραδοσιακή αριστερά, και την αριστερά της αριστεράς, θα πρέπει να προκρίνουμε δύο ζητήματα: τον οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, ως μέσο για το μετασχηματισμό αυτό. Εν πάση περιπτώσει, αυτό θα υποστηρίξω στην προεκλογική περίοδο. Βέβαια, δεν είμαι εγώ ο υποψήφιος...
LE: Στενοχωριέστε που ο Νικολά Ιλό (Nicolas Hulot, ο έτερος υποψήφιος για το χρίσμα της EELV στις προεδρικές εκλογές, Σ.τ.Μ) δεν παρέστη στο θερινό σας σεμινάριο;
DCB: Έχω πάψει να προσπαθώ να καταλάβω το Νικολά Ιλό. Είναι πια μεγάλο παιδί, ενήλικας και εμβολιασμένος. Απουσίαζε όταν φτιάξαμε την «Ευρώπη-οικολογία». Μας εξήγησε πως είχε να παίξει άλλο ρόλο στην κοινωνία. Πράγμα που σημαίνει πως έχασε τα πάρτι-έκπληξη των ευρωεκλογών και των περιφερειακών εκλογών, πράγμα που δε μας εμπόδισε να τα πάμε πάρα πολύ καλά. Μετά θεώρησε πως όφειλε να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές. Ε, δεν «περπάτησε», αυτό είναι όλο! Από εδώ και πέρα, ας κάνει ό,τι θέλει. Ας μη δραματοποιούμε τα πράγματα: σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς, χωρίς εξαιρέσεις, υπάρχουν αντιπαραθέσεις και συγγένειες. Υπάρχουν και στους οικολόγους. Οι οικολόγοι υπήρξαν πριν το Νικολά Ιλό και πριν το Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, θα υπάρξουν και μετά από εμάς.
LE: Χρειάζεται να περιμένετε το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών του «σοσιαλιστικού κόμματος» (PS) πριν συνάψετε με το κόμμα αυτό μια συμφωνία ενόψει των βουλευτικών εκλογών;
DCB: Για να νικήσουν το Σαρκοζί (Sarkozy), οι σοσιαλιστές θα έχουν ανάγκη της ενθουσιώδους συμμετοχής των ψηφοφόρων των οικολόγων. Αλλά για να υπάρξει ενθουσιασμός, οι οικολόγοι θα πρέπει να νιώθουν πως θα βρουν τη θέση που τους αξίζει στη μελλοντική πλειοψηφία, με άλλα λόγια, να έχουν τη βεβαιότητα πως θα διαθέτουν αρκετούς βουλευτές ώστε να σχηματίσουν αυτόνομη κοινοβουλευτική ομάδα. Αυτή η συμφωνία θα πρέπει να έχει «κλείσει» το αργότερο ως το Δεκέμβριο. Πλην όμως βρίσκομαι σε απόλυτη αδυναμία να σας διαφωτίσω ως προς το τι ακριβώς έχει πετύχει μέχρι τώρα η ηγεσία του κόμματος. Γι’ αυτό ζητάω μια συνάντηση μεταξύ της Σεσίλ Ντιφλό (Cécile Duflot), του Ζαν-Βενσάν Πλασέ (Jean-Vincent Placé), του Πασκάλ Ντιράν (Pascal Durand) κι εμού, ώστε να συζητήσουμε τη διαπραγματευτική μας τακτική με πλήρη διαφάνεια.
LE: Υπάρχει κάποιος υποψήφιος για το χρίσμα του PS που να είναι πιο «συμβατός» με τους οικολόγους, σε σχέση με τους άλλους;
DCB: Κοιτάξτε, έχω ήδη «καεί» με τη δήλωσή μου πως ο Ντομινίκ Στρος-Καν (Dominique Strauss-Kahn) έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει. Το δις εξ αμαρτείν... Οι οικολόγοι θα έχουν να κάνουν με εκείνον ή εκείνη που θα προκύψει από την εσωκομματική εκλογή. Από την άλλη, ας μην υποτιμούμε τις διαφορές μας με τους σοσιαλιστές. Στις τοποθετήσεις της Μαρτίν Ομπρί (Martine Aubry) για την κρίση του χρέους, το περιβάλλον και η οικολογία δεν αναφέρονται ούτε μια φορά! Εξ ου, το ξαναλέω, η ανάγκη για μια ισχυρή «πράσινη» ομάδα στο κοινοβούλιο. Τίποτε δε θα είναι χειρότερο από το να καταλήξουμε να έχουμε περισσότερους υπουργούς από ότι βουλευτές. Το καλοκαίρι δείπνησα με τη Μαρτίν Ομπρί και είδα το Φρανσουά Ολάντ (François Hollande). Γνωρίζουν αμφότεροι πόσο απαραίτητη είναι η κινητοποίηση των οικολόγων.
LE: Ως ευρωπαϊστή, σας ικανοποιεί η συμφωνία Σαρκοζί-Μέρκελ (Merkel);
DCB: Όχι. Διότι απουσιάζει η ιδέα της ομοσπονδοποίησης, ήτοι της κοινής διαχείρισης του δημοσίου χρέους των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Διότι απουσιάζει η ιδέα των ευρωομολόγων για επενδύσεις, άρα και για τον οικολογικό μετασχηματισμό. Δείτε αυτό το παράδειγμα: η Ελλάδα εξαρτάται ενεργειακά κατά 85% από τις εισαγωγές πετρελαίου. Κι όμως, είναι μια χώρα, γεμάτη ήλιο, αέρα! Η επένδυση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην Ελλάδα μεσοπρόθεσμα θα συνέβαλε και στη μείωση του ελληνικού χρέους. Αλλά φυσικά, θα πρέπει να της δώσουμε τη δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο. Να όμως που περί αυτού τίποτα δε λέγεται στην Ευρώπη και τίποτα δεν ελέχθη στη συμφωνία της Τρίτης (16/8). Ήταν μια συνάντηση για το τίποτα. Απλά οι δύο ηγέτες επανέλαβαν ό,τι λέει εδώ και μήνες η κ. Μέρκελ...
LE: Υπάρχει όμως η ιδέα της οικονομικής διακυβέρνησης...
DCB: Πρόκειται για αναβίωση της διακυβερνητικής. Ιδίως υπό τον Χέρμαν Βαν Ρομπάι (Herman Van Rompuy), που αν τον χαρακτηρίζει κάτι, είναι η ευπείθειά του. Με αυτόν επικεφαλής, η ιδέα της οικονομικής διακυβέρνησης στερείται κάθε νοήματος. Το πολύ-πολύ να είναι κάτι σα διευθυντής του γραφείου της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Αλλά μια οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης θα έπρεπε να στηρίζεται σε ευρωπαϊκούς θεσμούς, και ιδίως στο ευρωκοινοβούλιο.
LE: Είστε υπέρ της καθιέρωσης ενός κοινού γαλλογερμανικού κλιμακίου φορολόγησης των επιχειρήσεων;
DCB: Ναι. Και θα έλεγα μάλιστα ενός πανευρωπαϊκού κλιμακίου. Να τελειώνουμε με αυτόν τον παράλογο ανταγωνισμό που δεν οδηγεί πουθενά. Επί χρόνια μας ζάλιζαν με τις υμνολογίες για τον «ιρλανδικό τίγρη», με την τόσο χαμηλή φορολογία, την ώρα που η οικονομία βρισκόταν σε πλήρη άνθηση. Δείτε πού βρίσκεται σήμερα η Ιρλανδία...
LE: Μα πιστεύετε σε αυτό το φόρο;
DCB: Είμαι άθεος. Δεν πιστεύω σε τίποτα, πόσο μάλλον στους Μέρκελ και Σαρκοζί, που περνάνε την ώρα τους λέγοντας πράγματα που δεν κάνουν ποτέ. Επί παραδείγματι, είναι απολύτως ανόητο να επιμένουν να «αποκλείουν» κάθε περαιτέρω χρηματοδότηση του ευρωπαϊκού ταμείου στήριξης. Κανείς δεν τους πιστεύει. Αν καταστεί αναγκαίο, οι πάντες ξέρουν πως αυτό ακριβώς θα κάνουν. Οι αγορές δεν καθησυχάζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο...
LE: Ο «χρυσούς κανόνας» (της συνταγματικής κατοχύρωσης των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, Σ.τ.Μ) είναι «αερολογία», όπως λέει το PS ή μήπως ένα αναγκαίο βήμα προς τα εμπρός;
DCB: Το να λέμε «δεν είναι δυνατό να μεταθέτουμε στα παιδιά μας απίστευτα χρέη» είναι ένα επιχείρημα κατεξοχήν οικολογικό. Το πρόβλημα είναι πώς το κάνουμε αυτό. Με περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και μέτρα λιτότητας που πλήττουν τους πιο αδύναμους; Ή με τον επανακαθορισμό της έννοιας της κοινωνικής αλληλεγγύης για όλους, στις δεδομένες συνθήκες; H συζήτηση για τον «χρυσό κανόνα» είναι σωστή, αλλά η μείωση του χρέους δε συνεπάγεται λιτότητα. Ο συνδικαλιστής Φρανσουά Σερέκ (François Chérèque) έχει δίκιο να ζητάει μια «κοινωνική» σύνοδο κορυφής.
LE: Αν ήσαστε εκλεγμένος στο γαλλικό κοινοβούλιο, θα υπερψηφίζατε το «χρυσό κανόνα»;
DCB: Μόνον υπό τον όρο πως θα υπήρχαν σοβαρά κοινωνικά ανταλλάγματα: η κατάργηση της μη φορολόγησης των υπερωριών και του προνομιακού ΦΠΑ στην εστίαση, μέτρα που κατοχυρώνουν μιαν επιπρόσθετη αφορολόγητη ζώνη για τα υψηλότερα εισοδήματα. Συν μέτρα που επιτίθενται στα «παραθυράκια», που επιτρέπουν στους πλουσιότερους να φοροδιαφεύγουν.
LE: Εξαιρούνται τα οικολογικά «παραθυράκια»;
DCB: Η μείωση των εκπομπών CO2 στη Γαλλία δεν είναι «παραθυράκι». Είναι μια ζωτικής σημασίας επένδυση, που δημιουργεί απασχόληση.
--------------------------------------------------------------------------------
Ο Daniel Cohn-Bendit είναι ευρωβουλευτής και συμπρόεδρος του «ευρωπαϊκού πράσινου κόμματος»
’Αλλα άρθρα του Daniel Cohn-Bendit:
2011
«Η Ευρώπη οφείλει να βοηθήσει την Ελλάδα να πατάξει τη φοροδιαφυγή» (11/6/2011)
«Η ΕE πρέπει να εγγυηθεί τα ελληνικά σύνορα και να συμβάλει στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από τη βόρεια Κύπρο» (7/2/2011)
«Δε βλέπω να κερδίζει η αριστερά το 2012» (19/1/2011)
2010
Μήνυμα υποστήριξης στους Έλληνες «πράσινους» (23/10/2010)
«Η ελληνική κυβέρνηση και οι βιομηχανίες όπλων διαπραγματεύονται για να συνεχιστούν αδιατάρακτα οι ελληνικοί εξοπλισμοί» (13/9/2010)
«Είστε τελείως τρελοί» (9/5/2010)
«Το ζήτημα είναι αν ο Παπανδρέου είναι ικανός να κατονομάσει τους υπεύθυνους της διαπλοκής που σας οδήγησαν στην καταστροφή» (26/4/2010)
Ας εφεύρουμε μαζί ένα νέου τύπου πολιτικό συνεταιρισμό (23/3/2010)
«Πού είναι η αλληλεγγύη της Κομισιόν προς την Ελλάδα;» (13/2/2010)
Η κρίση επιβάλλει στην Ευρώπη να αναθεωρήσει εκ βάθρων τις οικονομικές της πολιτικές (με τους Πασκάλ Κανφίν και Σβεν Γκίγκολντ) (8/2/2010)
«Θέλουμε κοινωνικό-οικολογικό μετασχηματισμό των περιφερειών» (11/1/2010)
2009
«Φτάνουν πια τα αξιώματα για μένα!» (12/7/2009)
Και τώρα, ας απελευθερώσουμε την πολιτική! (17/6/2009)
«Δεν είμαι πια τόσο σίγουρος πως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι αμετάκλητη» (22/4/2009)
2008
Γαλλία: πράσινη πανστρατιά ενόψει των ευρωεκλογών (29/8/2008)
«Η δημοκρατία, είναι ένας τρόπος υπέρβασης των βέτο» (8/6/2008)
Τι απέμεινε από το ’68 (με τον Λικ Φερί) (3/2/2008)
2007
Για μία βιώσιμη αγροτική ανάπτυξη (με τον Χαν Λόρενζεν) (11/9/2007)
2006
Ακόμα μια προσπάθεια, Μπολκεστάιν! (με τους Ζαν Λικ Μπεναμιάς και Πιερ Τζόνκεερ) (16/2/2006)
2005
Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, δέκα χρόνια μετά το Ντέιτον (με τους Χοσέ Μαρία Μεντιλούτσε και Χάρις Σιλάζντζιτς) (11/10.2005)
Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών (21/9/2005)
Το επικίνδυνο παιχνίδι των Γάλλων (27/5/2005)
