Η χαμένη (;) κληρονομιά του Λεωνίδα

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό από κάποιους όψιμους αμφισβητίες, αλλά είναι φανερό ότι μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο κλείνει και ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Μιας αριστεράς που φιλοδόξησε να κόψει το γόρδιο δεσμό με το δογματικό ιερατείο αλλά και να αλλάξει την ελληνική κοινωνία, μη διστάζοντας να πηγαίνει πολλές φορές απέναντι στο ρεύμα. Η διαδρομή αυτή προφανώς ούτε εύκολη ήταν, ούτε ευθύγραμμη.Και παλινδρομήσεις είχε, και αστοχίες και πολλές απογοητεύσεις.Γι αυτό, ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός χαρακτηρισμός για τον Λεωνίδα, ήταν αυτός που του είχε δώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: Ότι ήταν ένας ηγέτης σε λάθος τόπο, σε λάθος κόμμα, σε λάθος εποχή....

Αναμφισβήτητα χαρισματική προσωπικότητα, με βαθεια κουλτούρα αλλά και μια πραγματιστική αλλά και συγχρόνως ρηξικέλευθη αντίληψη της πολιτικής , ο Λεωνίδας σημάδεψε με την παρουσία και τη δράση του την πορεία της ανανεωτικής αριστεράς Σε μια εποχή που κυριαρχούσαν τα εύκολα συνθήματα και ο άκρατος λαϊκισμός δεν δίστασε να προβάλλει αυτό που πίστευε και θεωρούσε σωστό παρόλο που το κόστος ήταν μεγάλο και για τον ίδιο και για το κόμμα του και για τις ιδέες που εκπροσωπούσε.Υπερασπίστηκε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, την ώρα που κυριαρχούσε ο αντιευρωπαϊσμός Προσπάθησε, αν και δέσμιος της κομουνιστικής του παράδοσης να κάνει πράξη το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία Κι όταν συνειδητοποίησε, έστω και καθυστερημένα είναι αλήθεια ,ότι δεν έχει νόημα να δίνει μάχες χωρίς αντίκρισμα για ένα πουκάμισο αδειανό, την κομουνιστική ταυτότητα προσπάθησε να δώσει μια νέα προοπτική στην ανανεωτική αριστερά με τη δημιουργία της ΕΑΡ.Κι όταν ένιωσε ότι η δική του γενιά πρέπει πλέον να παραδώσει τη σκυτάλη ,επέλεξε το ρόλο του Νέστορα .

Φευ όμως η μετριοπάθεια, η σύνεση, ο αναστοχασμός,η διαρκής κριτική και αυτοκριτική ματιά του κατέληξε να είναι είδος εν ανεπαρκεία ακόμα και στο κόμμα που ο ίδιος συνδημιούργησε...Η πάλαι ποτέ ριζοσπαστική και αντιλαικιστική λογική που κυριαρχούσε, με όλες τις αδυναμίες της, στην ανανεωτική αριστερά κατέληξε να είναι μια μειοψηφία και στον Συνασπισμό. Με τον Λεωνίδα, να προσπαθεί με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει να επιχειρεί ματαίως με τις παρεμβάσεις του να αλλάξει το ρεύμα...Κι αυτό, χωρίς ίσως να το παραδεχόταν ήταν ένα μεγάλο πλήγμα Γιατί αν στην περίοδο της μεταπολίτευσης οι εγγενείς αδυναμίες της ανανεωτικής αριστεράς σε συνδυασμό με την ασφυκτική πίεση του δογματισμού από τη μια και του λαϊκισμού από την άλλη είχαν περιθωριοποιήσει σε επίπεδο τουλάχιστον πολιτικής παρουσίας την πλουραλιστική και αντιεθνικιστική αντίληψη της πολιτικής ,η σημερινή συγκυρία θεωρητικά ευνοούσε την ανάπτυξη της. Άλλες όμως οι βουλές του Λεωνίδα και άλλες των συντρόφων του που ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο του όχι σε όλα, του λαϊκισμού και της επιστροφής σε μια χαμένη ’αριστερή" ορθοδοξία...