Ανθρώπινες στιγμές με τον Λεωνίδα

Κηδεύουμε τον Λεωνίδα Κύρκο.

Τον σοφό μέντορα όλου αυτού του χώρου που ονομάζουμε αριστερή ανανέωση, μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμό.

Η καθοριστική του συμβολή στη διαμόρφωση της πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας μου είναι οφθαλμοφανής και αυτονόητη. Δεν θα αναφερθώ λοιπόν σε αυτή.

Θα αναφερθώ σε μερικές ανθρώπινες στιγμές.

Στις φορές που πηγαίνοντας για σουβλάκια στο σουβλατζίδικο Ιπποκράτους και Καλλιδρομίου τον συναντούσα εκεί να τρώει και με καλούσε να καθίσω μαζί του και μου άνοιγε την κάρδια του και μου μιλούσε έξω από τα δόντια για όλους και για όλα

Ή στη συνεχή συμπαράσταση στη μάνα μου όταν μας είχαν συλλάβει στην Τουρκία . Μέχρι φανταστικές διαβεβαιώσεις της τουρκικής κυβέρνησης της μετέφερε για να την ηρεμεί.

Ή στο φεστιβάλ του «Θούριου» που έτρωγε με το Μάνο Χατζιδάκι και με φώναξε και κάθισα και εγώ μαζί τους.

Δεν ήταν πάντα ανέφελες οι σχέσεις μας με τον Λεωνίδα.

Το 1982 μια ομάδα είχαμε αποχωρήσει από το ΚΚΕ Εσωτερικού καταγγέλλοντας τον Λεωνίδα για φιλοπασοκισμό.(Εδώ γελάνε!)

Βγάλαμε τότε το περιοδικό ΠΡΟΚΛΗΣΗ όπου μαζί με σωστά πράγματα για τα νέα κινήματα κοινωνικής κριτικής λέγαμε και πλήθος αριστεριστικές αρλούμπες.

Όταν όμως κάποιος έγραψε στο περιοδικό ένα εμετικό άρθρο με ύβρεις κατά του Κύρκου διαχώρισα τη θέση μου με άρθρο στην ΑΥΓΗ.

Από τότε ένοιωσα μια απέραντη στοργική αγάπη του Λεωνίδα να με ζεσταίνει μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του.

Αλησμόνητες θα μου μείνουν οι συνεδριάσεις του Εκτελεστικού Γραφείου της ΕΑΡ υπό την προεδρία του, όπου παρά τις οποίες διαφορές επικρατούσε ένα κλίμα φιλίας, κατανόησης, διαλόγου, πρωτοφανές για όργανο πολιτικού κόμματος.

Ο Λεωνίδας ήταν ο άνθρωπος του διαλόγου, της ανεξικακίας, της ανιδιοτέλιες, του οράματος, του ρεαλισμού, της ανθρωπιάς.

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Λεωνίδα.

Και θα συνεχίσουμε τον αγώνα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς του απελαύνοντος λαϊκισμού, της ανευθυνότητας, των μικροσυμφερόντων, της λαμογιάς.

Έστω και αν είναι πολύ πιθανό να πεθάνουμε ηττημένοι σαν εσένα.