Λεωνίδας...

Ήταν από τους ανθρώπους που μέτρησαν σ’αυτό τον τόπο. Όχι πως ήταν «αλάνθαστος», σε άλλους συντρόφους του, που φυσικά τον καταδίκασαν,άφησε αυτό το θλιβερό «προνόμιο». Αλλά ήταν τόσο συχνά σοφός. Η ζωή του ολάκερη συνδέεται με τους αγώνες για εθνική, πολιτική και

κοινωνική αλλά και ευρωπαϊκή ελευθερία από τα μετερίζια της αριστεράς αλλά μπόρεσε τελικά να απαλλαγεί από τους δογματισμούς, κι όσοι τον γνωρίσαμε καλά ξέρουμε πόσο δύσκολη και σπαρακτική ήταν αυτή η σταδιακή αλλά αποφασιστική και θαρραλέα απαγκίστρωσή από τον

ψευδεπίγραφο «υπαρκτό».

Ήμουνα «μικρός επονίτης» (όπως με αποκαλούσε) όταν τον πρωτοσυνάντησα, στην Κυψέλη, στο σπίτι των Σμπαρούνη, της οικογένειας της Καλλισθένης, της Βέτας και της Καλλιόπης -πάνε πια, από χρόνια και οι τρεις υπέροχες αυτές γυναίκες και αγωνίστριες, η καθεμιά με τον τρόπο της. Κι όταν τον επισκεπτόμουνα στα τελευταία χρόνια, στο μικρό και ταπεινό διαμέρισμά του, στην Καλλιδρομίου, πίσω από το γραφείο του, όπου θρόνιαζε μια απαιτητική γάτα, η φωτογραφία της Καλλισθένης δέσποζε ψηλά στο ράφι με τα πολύτιμα, λες και ήταν πάντα η μαχητική

συνείδησή του, ο άγγελος-φύλακάς του.

Είναι πολλά τα χρόνια φυλακής, παρανομίας και αγωνίας για πιθανή εκτέλεση του Λεωνίδα που πέρασαν οι δυο τους με μοναδική χαρά τα δυο αγόρια τους, τον Μίλτο και τον Μιχάλη, και την πεποίθηση ότι όλα αυτά είχαν ένα μέγα νόημα.

Στάθηκε μαχητής ως το τέλος. Για τις ιδέες του, την ενότητα μιας σύγχρονης αριστεράς, την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, την καταπολέμηση των μύθων -και των εθνικιστικών: ήταν πολύτιμη η συμβολή του στο «Μέτωπο Λογικής», ενώ είχε αρχίσει να κυριαρχεί ο παραλογισμός, που

επανακάμπτει, για το μακεδονικό, το κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές

σχέσεις.

Το πόσο θα μας και θα μου λείψει ο Λεωνίδας είναι αυτονόητο. Το πόσο θα λείψει ο πεντακάθαρος μεστός λόγος του από την πολιτική ζωή της χώρας θα το διαπιστώνουμε πια κάθε μέρα, σε κάθε μεγάλη περίσταση, σε κάθε σημαδιακή εξέλιξη.