Στους δρόμους του Λεωνίδα

Ας αποχαιρετήσουμε τον Λεωνίδα Κύρκο, μαζί με τόσους και τόσους πολίτες, με ευγνωμοσύνη για την πολυσχιδή προσφορά του στον λαό, τους εργαζόμενους, τη χώρα, την αριστερά. Ταυτίστηκε με τον στόχο, την επιδίωξη, η αριστερά, ανανεωμένη, να ξεφύγει από τη γωνία, να κερδίσει τις καρδιές και τον νου των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Αναδείχθηκε σε πολιτικό ηγέτη εθνικής εμβέλειας, του αγώνα για δημοκρατία. Πολιτικό ηγέτη της αριστεράς που ταυτίζεται με τη δημοκρατία και τα δικαιώματα. Γι’ αυτό και κέρδισε την ευρύτερη εμπιστοσύνη και αναγνώριση.

Τόνιζε πάντα ο ίδιος ότι ήταν ένας από τους ηγέτες της αριστεράς - και σωστά. Είναι ένας από τους πάρα πολλούς αριστερούς πολίτες που μπροστά στις δύσκολες στιγμές έπραξαν ό,τι όφειλαν σύμφωνα με τη συνείδηση και τις αξίες τους. Είναι ένα από τα ηγετικά στελέχη της κομμουνιστικής αριστεράς που συλλογικά ανέλαβαν το μεγάλο εγχείρημα της αντιδογματικής ανανέωσης και της διαφοροποίησης από τον “υπαρκτό σοσιαλισμό”, της χάραξης της ευρωπαϊκής στροφής της αριστεράς. Της αριστεράς που αγωνίζεται για την κατοχύρωση της δημοκρατίας. Που αντιλαμβάνεται ότι η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη είναι στρατηγικής σημασίας.

Δεν θέλησε να είναι ήρωας. Διάλεξε να είναι χρήσιμος. Σταθερές του επιδιώξεις, η ενότητα των ηθικών αξιών και της δράσης, η ψύχραιμη και ορθολογική επιλογή των πολιτικών στόχων, η ανάδειξη του εθνικού ρόλου της αριστεράς, η κατάκτηση με πολιτικές πρωτοβουλίες και κινήσεις του εθνικού ρόλου. Σε αυτό το κεντρικό χαρακτηριστικό των πολιτικών του παρεμβάσεων -και όχι κυρίως στην πανθομολογούμενη ρητορική του δεινότητα- οφείλεται η κατάκτηση του ευρύτερου κύρους στην κοινωνία.

Δεν ήταν (ούτε είναι) ένα κάποιο μικροπολιτικό κόλπο εξαπάτησης, μεταμφίεσης. Ούτε μια κίνηση υποταγής στα υπάρχοντα δεδομένα και συσχετισμούς. Είναι επιλογή που στηρίζεται στις επώδυνες εμπειρίες του ελληνικού λαού και στην πεποίθηση ότι η μάχη της εξουσίας -το ποιος, ποιον- είναι στο κέντρο της πολιτικής μάχης. Εμπειρίες από τον εμφύλιο, την πορεία προς τη χούντα, τον αντιδικτατορικό αγώνα, τη μεταπολίτευση, τη μεταδικτατορική πορεία. Η πολιτική της δημοκρατικής διεξόδου και των ενωτικών συσπειρώσεων στις συνθήκες των μεγάλων κρίσεων είναι υπερ των εργαζομένων και της αριστεράς -και όχι η πολιτική της κλιμάκωσης των αδιεξόδων, που διαιρεί τον λαό και συγκροτεί συντηρητικές πλειοψηφίες. Γιατί στόχος είναι η άσκηση κεντρικού ρόλου της αριστεράς στην πολιτική ζωή, να παίξει ρόλο στο τι κάνει και τι δεν κάνει το κράτος, ποιοι πληρώνουν φόρους, πού πάνε τα έσοδα του Δημοσίου, ποιοι ωφελούνται.

Τώρα που οι βεβαιότητες του μεταπολιτευτικού πελατειακού συστήματος καταρρέουν, οι κεντρικές επιλογές του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς και της πολιτικής δράσης του Λεωνίδα Κύρκου αποκτούν μια επείγουσα βαρύτητα. Η ευθύνη της αριστεράς για τις μελλοντικές επιλογές της χώρας ίσως αποδειχθεί καθοριστική. Η αριστερά της ευθύνης έχει να παίξει κρίσιμο ρόλο, βλέποντας τα σύννεφα και τα κρίσιμα αδιέξοδα που συσσωρεύονται.

Έδωσε πολλά στον τόπο, τον λαό και τον κόσμο της αριστεράς ο Λεωνίδας Κύρκος. Μας έδωσε πολλά με τη στάση ζωής του και την πολιτική του σκέψη. Γι’ αυτό πολλοί τον ευγνωμονούμε. Και νιώθουμε τυχεροί και ευνοημένοι που βαδίσαμε κοινούς δρόμους.