Ν. Tσούκαλης : Ναι στην ενιαία εξωτερική και αμυντική ευρωπαϊκή πολιτική

Τη θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς όσον αφορά τον «ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο, συνεργασίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης» διατύπωσε ο βουλευτής Αχαΐας Νίκος Τσούκαλης κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής

Στην τοποθέτησή του ο Ν. Τσούκαλης ανέφερε πως η ΔΗΜ.ΑΡ τάσσεται υπέρ της ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής για εξωτερική πολιτική, όπως και για την πολιτική άμυνας. Για λόγους υψίστης σημασίας, τόνισε ο Ν. Τσούκαλης, η ΕΕ πρέπει να έχει ενιαία αμυντική πολιτική, με ένα δόγμα αλληλεγγύης, ειρήνης και βοήθειας απανταχού στη γη με την παρέμβαση των γενικών αρχών της Ευρώπης και του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Η εθνικοποίηση των αμυντικών αναγκών, ειδικά, για τα συμφέροντα της Ελλάδας θα είναι πάρα πολύ επικίνδυνη, ανέφερε ο Ν. Τσούκαλης.

Για το ίδιο θέμα η βουλευτής  του ΣΥΡΙΖΑ,  Λ. Αμμανατίδου,  υποστήριξε ότι το κόμμα της διαφωνεί με τη διαδικασία δημιουργίας ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής στον τομέα της άμυνας.

Το κείμενο της ομιλίας του Ν. Τσούκαλη
Η οποιαδήποτε αξιολόγηση στο νομοσχέδιο ξεκινάει από την αξιολόγηση της οδηγίας, όπως ακριβώς διατυπώθηκε κατά τη συζήτησή της και τη διαμόρφωσή της από αρμόδιο όργανο. Εμείς, ως Δημοκρατική Αριστερά, έχουμε μια διαφορετική άποψη. Η θέση μας στα πλαίσια της πλήρους ολοκλήρωσης της Ε.Ε., της ομοσπονδιοποίησης της Ε.Ε., ουσιαστικά, της ουσιαστικής προώθησης της έννοιας του «ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου, συνεργασίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης», μας οδηγούν και είναι θέση μας ότι, μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει, να υπάρχει και το ενιαία την ευρωπαϊκή πολιτική για εξωτερική πολιτική, πρέπει, να υπάρχει και ενιαία πολιτική άμυνας.

Με αυτή την έννοια θεωρούμε ότι, ως μόρφωμα η Ε.Ε., για λόγους υψίστης σημασίας να έχει και ενιαία αμυντική πολιτική. Δηλαδή, η εθνικοποίηση των αμυντικών αναγκών και, ειδικά, για τα συμφέροντα της Ελλάδας θα είναι πάρα πολύ επικίνδυνη. Όμως, με ένα δόγμα αλληλεγγύης, ειρήνης και βοήθειας απανταχού στη γη με την παρέμβαση των γενικών αρχών της Ευρώπης και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Με αυτή, λοιπόν, την έννοια προσεγγίζουμε καταρχήν θετικά και την οδηγία με οποιεσδήποτε ενστάσεις, που μπορούμε να έχουμε και οι οποίες, δυστυχώς, δεν μπορούν, να ειπωθούν στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

Αλλού είναι το πρόβλημα το δικό μας. Το πρόβλημα είναι ανάμεσα στην αναντιστοιχία των αναγκαίων κανόνων, που πρέπει, να μπουν και περιέχονται στη συγκεκριμένη οδηγία και την κατάσταση, που επικρατεί στη χώρα, όσον αφορά στην αμυντική βιομηχανία, γιατί υπάρχουν και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που ασχολούνται με αυτό το θέμα και δυστυχώς, η ενσωμάτωση αυτής της οδηγίας βρίσκει όλες τις βιομηχανίες - είτε είναι κρατικές είτε είναι μικρομεσαίες είτε είναι ιδιωτικές - εντελώς απροστάτευτες, αθωράκιστες. Δηλαδή, ουσιαστικά όσον αφορά στην Ελλάδα η αποφυγή του αθέμιτου ανταγωνισμού, επί της ουσίας, δεν μπορεί, να ισχύσει.

Εν προκειμένω, να γίνω πιο κατανοητός. Δεν είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις με το Υπουργείο σας σε σχέση με τα τεράστια ζητήματα που έχουν ανακύψει όσον αφορά την εκμετάλλευση και την αξιοποίηση των αντισταθμιστικών οφελών, δηλαδή για το τεράστιο ζήτημα της διάθεσης του νομοθετημένου ποσοστού από τις αμυντικές δαπάνες για τη μόχλευση της τεχνολογικής ανάπτυξης και έρευνας στη χώρα μας. Μία τακτική, δυστυχώς, εγκληματική, όπως αποδεικνύεται σήμερα με τις συνθήκες που ζούμε, όλων των ελληνικών Κυβερνήσεων και βεβαίως, μια κατάσταση η οποία δεν έχει, δυστυχώς, διερευνηθεί. Οι πολιτικές ευθύνες, τουλάχιστον, όσον αφορά αυτόν τον τομέα είναι τεράστιες.

Αυτή τη συζήτηση, όμως, κ. Υπουργέ, την κάναμε τόσο με το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων όσο και με το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Δεν είχαμε τη δυνατότητα να την κάνουμε με το Υπουργείο σας, που είναι ένα καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργείο.

Ξεκινώ από την τελευταία απάντηση που έδωσε η κυρία Διαμαντοπούλου στις 3 Αυγούστου 2011 στους Βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς κατόπιν ερώτησης που κάναμε, ζητώντας, δηλαδή, να μας γνωστοποιήσει αν το Υπουργείο Παιδείας και οι δομές του κατέστησαν υποδοχέας πραγμάτωσης αντισταθμιστικών ωφελημάτων και γενικότερα, των νομοθετημένων ποσοστών από τις αμυντικές δαπάνες. Η απάντηση είναι καταλυτική. Η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας μας γνωστοποιεί ότι δεν έχουν υλοποιηθεί ερευνητικά προγράμματα που να αφορούν στην πραγμάτωση αντισταθμιστικών ωφελημάτων από το εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων, τα λεγόμενα «ΑΩ». Και συνεχίζει, στη δεύτερη παράγραφο: «Επισημαίνεται ότι με το ν.1514/85 όπως αυτός τροποποιήθηκε με το ν.2919/01 υπάρχει η διάταξη (άρθρο 7, παρ. 1-3, 5) «Για την ανάπτυξη της αμυντικής έρευνας και τεχνολογίας διατίθεται ετησίως ποσοστό ένα τοις εκατό επί του ύψους του προϋπολογισμού του εξοπλιστικού προγράμματος του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας»».

Αυτό είναι ένα νομοθετημένο ποσοστό. Το 1% από το 2001, τουλάχιστον, μέχρι σήμερα είναι τεράστιο ποσό. Βεβαίως, δεν διατέθηκε ούτε ένα ευρώ, ακριβώς, για να υπάρξει αυτή η μόχλευση. Όταν αναφέρομαι σε μόχλευση, δεν αναφέρομαι απλώς και μόνο στα ερευνητικά προγράμματα των εξοπλιστικών εταιρειών ή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, αλλά σε αυτό που συμβαίνει σε όλες τις χώρες, με κορυφαίο το Ισραήλ και βεβαίως τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αυτά τα ποσά διατίθενται σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, ΤΕΙ, ΑΕΙ και άλλα ερευνητικά ιδρύματα, προκειμένου να υπάρχει αυτή η μόχλευση, μέσα από την οποία μπορεί να προκύψουν και τεράστια ωφελήματα και γενικότερα, ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Η ίδια η απάντηση δια της σιωπής, δισέλιδη, είναι από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ακόμα δε μπορούν να μας προσδιορίσουν πώς διατέθηκαν τα ΑΩ, τα οποία είναι τεράστια ποσά. Εκτός του άλλου τεράστιου ζητήματος, με το οποίο, δυστυχώς, δεν ασχολείται καθόλου το Κοινοβούλιο και που είναι τα διαστημικά προγράμματα που αναπτύσσονται τώρα τελευταία και στα οποία η Ελλάδα συμμετέχει, δυστυχώς, ως «φτωχός συγγενής». Περιμένουμε απάντηση σε μια ερώτηση που έχουμε καταθέσει.

Αυτά τα ανέφερα για να καταδείξω ότι οι ανεπάρκειες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη χώρα μας σε σχέση με τη δυνατότητα ανταγωνισμού της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας απέναντι στις αντίστοιχες ευρωπαϊκές είναι τεράστιες. Μέσα από αυτό το πλαίσιο, ουσιαστικά, οι ξένες αμυντικές βιομηχανίες θα «καταβροχθίσουν» τις ελληνικές. Εδώ, βεβαίως, εμπλέκεται η όλη προβληματική και ο διάλογος που έχουν αναπτυχθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα σχετικά με την τύχη της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, των ΕΑΣ, όπως αναφέρθηκε και από τους άλλους συναδέλφους. Η εκτίμησή μας, χωρίς σε εμάς να υπάρχει ταμπού στο θέμα της ιδιωτικοποίησης, είναι ότι ειδικά αυτός ο κρίσιμος για τη χώρα τομέας θα μπορούσε να είναι έντονα ανταγωνιστικός και να επιφέρει τεράστια προστιθέμενη αξία στην ίδια τη χώρα.

Θα ήθελα να κάνω δύο γενικές παρατηρήσεις. Κύριε Υπουργέ, περιγράφεται μια αδικαιολόγητη γραφειοκρατία μέσα στο νομοσχέδιο. Π.χ. όσον αφορά στα ζητήματα των εξαγωγών, γιατί δεν προβλέπεται η αρμοδιότητα ενός Υπουργείου; Συνυπογραφή, δηλαδή, με την έκδοση ΚΥΑ π.χ. για τις γενικές άδειες μεταφοράς, ενώ απαιτείται μόνο Υπουργική Απόφαση του Υπουργείου Ανάπτυξης μετά από σύμφωνη γνώμη των άλλων δύο Υπουργείων για τις άλλες, τις συνολικές, άδειες. Να προβλεφθεί η αρμοδιότητα ενός Υπουργείου και η συνεργασία, από εκεί και πέρα, μέσω δομών αυτών των Υπουργείων για να αποφευχθεί η οποιαδήποτε γραφειοκρατία.

Όσον αφορά στις τελωνειακές διαδικασίες, το χρονικό διάστημα αναστολής της άδειας ή παρεμπόδισης της εξαγωγής δε μπορεί να υπερβαίνει τις τριάντα ημέρες. Αν δεν κάνω λάθος, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για οποιαδήποτε ποινή σε περίπτωση παράβασης της συγκεκριμένης προθεσμίας.

Υπάρχει και ένα θέμα αρχής. Στην Οδηγία υπάρχει αναφορά, αν δεν κάνω λάθος στο αιτιολογικό προοίμιο, όπου προβλέπεται μεταξύ των άλλων λόγων περιορισμού έκδοσης αδείας ότι είναι και η διασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, της ειρήνης, της ασφάλειας και της σταθερότητας. Επειδή από μια πρόχειρη ανάγνωση που έκανα στο νομοσχέδιο δεν είδα να αναφέρεται αυτή η ρήτρα ως κεντρικός πυρήνας του νομοσχεδίου, να επισημάνω ότι καλό θα ήταν να περιληφθεί και για λόγους αξιολόγησης κάποιων διαδικασιών όσον αφορά αυτό το κρίσιμο θέμα.