Για τις παρελάσεις, με ψυχραιμία…

Για να το πω κομψά, σκοτίστηκα για τις παρελάσεις. Έχω ξαναγράψει ότι οι μαθητικές παρελάσεις (που μόνο στην Ελλάδα και στην Τουρκία γίνονται), αποτελούν ακραία μιλιταριστική τακτική διαπαιδαγώγησης και θα έπρεπε να καταργηθούν. Είμαι υπερήφανος που δεν παρέλασα ποτέ ως μαθητής, αν και αριστούχος – τα πλεονεκτήματα του να είσαι κοντός. Θυμάμαι βέβαια πάντοτε με νοσταλγία τα εφηβικά φλερτ, που σηματοδοτούσαν την έναρξη της χρονιάς. Τα ραντεβού μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και στην συνέχεια, τα εαρινά ερωτικά σκιρτήματα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Στα μαύρα χρόνια των κλειστών κοινωνιών και της ερωτικής στέρησης, στην δεκαετία του ‘70 ακόμη, ίσως οι μαθητικές παρελάσεις έπαιζαν κάποιον χρήσιμο ρόλο.

Σε ότι αφορά τις στρατιωτικές παρελάσεις, η οικογενειακή αντιχουντική μνήμη, δεν μου επέτρεψε ποτέ να αισθανθώ έμπλεος υπερηφάνειας βλέποντας τα «στρατευμένα νιάτα» (ταλαίπωρα για την ακρίβεια) και τα πανάκριβα οπλικά συστήματα να παρελαύνουν.

Ως εκ τούτου, θα συμφωνήσω με το ΚΚΕ (σπάνιο, αλλά συμβαίνει) πως είναι «δευτερεύον ζήτημα» ότι δεν έγινε η παρέλαση! Θα συμφωνήσω ακόμη και με όσους επιμένουν (έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, όπως ο σεβαστός Μανώλης Γλέζος) ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έπρεπε να εγκαταλείψει την εξέδρα των επισήμων στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, αλλά αντίθετα να μείνει εκεί. Αλλά και αυτό είναι δευτερεύον. Άσε που ο Κάρολος Παπούλιας (ανεξάρτητα από την γνώμη που έχει ο καθένας για την πολιτική που ακολούθησε ως ενεργός πολιτικός – και εγώ δεν έχω την καλύτερη για όψεις αυτής), είναι εκτός από ανώτατος πολιτειακός άρχων και μεγάλος άνθρωπος. Παππούς. Επιπλέον δε υπήρξε αναμφισβήτητα ως μαθητής ακόμη, αγωνιστής κατά του ναζισμού. Άρα και η φόρτιση και η αγανάκτηση δικαιολογημένες είναι. Όπως ενδεχόμενος και η έλλειψη καθαρού νου την κρίσιμη στιγμή. (Μήπως και ο μεγάλος Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έδειξε αδυναμία στο να συγκρατήσει τα συναισθήματά του, βάζοντας τα κλάματα μπροστά στις κάμερες, αναφερόμενος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την Μακεδονία κάποτε;). Ανθρώπινα αυτά.

Το μείζον είναι ποιος καλλιεργεί αυτό το κλίμα. Που αποσκοπεί; Ποιοι το εκμεταλλεύονται; Είναι εύκολο να πει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πίσω από αυτές τις εκδηλώσεις «τυφλής διαμαρτυρίας». Σίγουρα στελέχη του πρωτοστατούν. Εκείνα δε που οραματίζονται την «αδύνατη επανάσταση», που θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Άγγελος Ελεφάντης, νομίζουν ότι μέσα σε αυτόν τον «χυλό των αγανακτισμένων» βρίσκουν ένα μεγάλο ακροατήριο για να απευθυνθούν. Ας μην κρυβόμαστε. Και στην Θεσσαλονίκη και στον Πειραιά και σχεδόν παντού σε όλη την Ελλάδα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν οργάνωσαν, ευνόησαν την δημιουργία τέτοιων χαοτικών καταστάσεων – και ας σπεύδουν τώρα να καταδικάσουν τις αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του Προέδρου.

Βεβαίως, πολλές φορές η δυναμική των πραγμάτων τους ξεπερνά. Δεν μπορούν να «μαζέψουν» δυνάμεις και λογικές που επί μακρόν χάιδευαν και χαϊδεύουν. Και εδώ βρίσκεται η πολύ μεγάλη τους ευθύνη, δεν μιλάμε για την «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ή κάποιο γκρουπούσκουλο, αλλά για ένα κοινοβουλευτικό, της (όποιας) Αριστεράς. Η πολιτική ευθύνη του είναι δεδομένη. Ιδίως όταν το μείγμα ακτιβίστικης διαμαρτυρίας χωρίς όρια και εθνολαϊκισμού στο οποίο έχουν συμβάλει, ευνοεί φαινόμενα σαν και αυτά που είδαμε την Παρασκευή στην Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν οι χιλιάδες που ακύρωσαν την παρέλαση, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος προβληματικός, προσκείμενος σε αυτόν ή την «ΑΝΤΑΡΣΥΑ», φώναζε βεβαίως με την ντουντούκα «Παπούλια προδότη παραιτήσου». Αλλά το χειρότερο ήταν πως το γενικότερο μπάχαλο που ευνόησε αυτό το κόμμα, έδωσε την δυνατότητα να εκδηλωθούν οι πιο ακραίες, ελάχιστα συγκαλυμμένα φιλοφασιστικές όψεις και δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί τι άλλο είναι οι «φίλοι εφέδρων καταδρομέων», που μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσαν μεν την παρέλαση, χειροκροτούσαν δε τους έφεδρους καταδρομείς; Τι άλλο από καθυστέρηση μπορεί να εκφράζουν θεοσεβούμενα τμήματα που παρήλασαν μπροστά στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, που μόνος επίσημος έμεινε στην εξέδρα; (Κάτι ανάλογο έπραξε και ο Σεραφείμ Πειραιώς). Για να μην αναφερθώ στους τύπους που κρατούσαν μια Ελληνική σημαία με παραλλαγή, όπου κυριαρχούσαν μικρά λευκά και γαλάζια τετραγωνάκια, κατά τα κόκκινα και λευκά τετραγωνάκια της σημαίας των φιλοναζί Ουστάζι της Κροατίας. Το είδαμε και αυτό στην Θεσσαλονίκη.

Η κυβερνητική πολιτική είναι αδιέξοδη. Η χώρα αν δεν έχει χρεοκοπήσει, χρεοκοπεί. Όποιοι χαϊδεύουν με αυτούς του λαϊκίστικους τρόπους την οργή του λαού, την «αγανάκτηση» όπως είναι ο main stream όρος, ελάχιστα βοηθούν στην αλλαγή σελίδας που έχει ανάγκη σήμερα η Ελλάδα. Συνειδητά ή μη «στρώνουν το χαλί» για την επιστροφή σε καταστάσεις που, όχι μόνο ποτέ δεν ευνόησαν την Αριστερά, αλλά κυρίως πλήγωσαν ανεπανόρθωτα την χώρα. Η προ του 1974 πολιτική ιστορία της χώρας, είναι γεμάτη από ανάλογα παραδείγματα. Οι «ακτιβιστές» και οι λοιποί ηλίθιοι μπορούν ίσως να μην την διαβάσουν. Ένα ακόμη και μάλιστα αριστερό, δεν δικαιούται να είναι ανιστόρητο.