Συμπεράσματα από το διάλογο στο κόμμα για την ψήφιση ή καταψήφιση της νέας κυβέρνησης

ΜΕΡΟΣ Α’:

«..και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα και απλά…»

Αν ο αείμνηστος Γιάννης Ρίτσος είχε παρακολουθήσει αυτές τις μέρες το διάλογο στο κόμμα μας για την στάση μας απέναντι στη νέα κυβέρνηση πιθανό ΔΕΝ θα έγραφε το παραπάνω στίχο.

Πράγματι με εντυπωσίασε ο τρόπος που δραματοποιήθηκαν οι διαφορετικές απόψεις. Όπως πάντα όσοι κατά καιρούς μειοψηφούν θεωρούν ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου επειδή μειοψηφούν και επίσης πως όταν δεν προκρίνεται η άποψη που μειοψηφεί περίπου καταστρέφεται ο λόγος για τον οποίο συγκροτήθηκε αυτό το κόμμα. Αυτή όμως στάση της κάθε φορά μειοψηφίας είναι βαθύτατα αντιδεοντολογική, όχι γιατί υπάρχει, αλλά γιατί θεωρεί εαυτήν Ηρακλέα του κόμματος ή και της μεταρρύθμισης γενικώς, απέναντι σε κάποιους οι οποίοι μάλλον είναι μικρονοικοί, ή ευάλωτοι μεταρρυθμιστές οπότε νάσου οι Ηρακλειδείς που πρέπει περίπου ως Ιππότες να προστατεύσουν τη τιμή, τίνος ντέ;

Έτσι, αυτή η αλαζονική στάση καταντάει να φορτώνεται με τον προσήκοντα φανατισμό (προσήκοντα στο πως η ίδια βλέπει τον εαυτό της) και να αρχίσει να αφορίζει καταγγέλλοντας όλους όσους τολμούν να σκεφτούν κάτι το διαφορετικό, αρχίζει να σκορπίζει γύρω της απογοητεύσεις, γιατί η ήττα της υπερβολής πάντα φορτίζεται και από πολεμικά χαρακτηριστικά.

Φυσικά δεν αναφέρομαι στον γνωστό υβριστή του στυλ «άει χάσου ρε…» (είναι φαίνεται πολύ δύσκολο να απαλλαγεί κάποιος από παλαιές κομματικές συνήθειες και ήθη, βαρύ το αποτύπωμα …) γιατί οι περισσότεροι από τους συντρόφους, που μπορεί να συμφωνούν μαζί του, δεν είναι αυτού του επιπέδου.

Μιλώ για όλη εκείνη την διαδικασία που οχύρωσε τείχη, που έστειλε σε στρατόπεδα, που αρνήθηκε την εσωτερική πάλη και αμφισημία, την βάσανο για την ευθύνη της απόφασης, την νηφάλια βοήθεια στον καθένα από μας να αποφασίσει με την συνείδηση του καθαρή αυτό που θα ήταν πιο πολύ σίγουρο γιαυτόν ότι είχε δίκιο. Με ποια βεβαιότητα, ή με πόση αβάσταχτη ελαφρότητα, θεωρεί ο καθένας ότι οι παράμετροι για να πάρει μια απόφαση σε τόσο σοβαρά θέματα είναι περίπου αποσπάσματα από τη Βίβλο; Και γιατί ο καθένας δεν διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα του λάθους, είτε είναι στην μειοψηφία είτε στη πλειοψηφία και κυρίως εκεί γιατί εκεί υπάρχει η μεγαλύτερη αγωνία, του να οδηγήσεις σε λάθος έναν ολόκληρο φορέα;

Που θέλω να καταλήξω; Στο ότι η απόδειξη της ανανεωτικής σκέψης μας, ή της δημοκρατικής μας ευαισθησίας και της μεταρρυθμιστικής λογικής μας δεν είναι η επιμονή στη φανατίλα της άποψης, αλλά στο βαθμό του πολιτικού μας πολιτισμού, στον τρόπο της δημοκρατικής και ελεύθερης διαδικασίας διαλόγου, χωρίς εκβιασμούς και αφορισμούς. Ο πιο δύσκολος δρόμος είναι ο δρόμος που θα μας οπλίσει με τα εφόδια μιάς νέας πολιτικής παιδείας, διαλόγου και επικοινωνίας, δεν είμαστε πιά μια ομάδα σε ένα κόμμα (πολλοί γαλουχήθηκαν έτσι), αλλά είμαστε τώρα το κόμμα και, άλλοτε διαφωνώντας και άλλοτε συμφωνώντας, μαζί το χτίζουμε, μαζί θα χαρούμε και μαζί θα λυπηθούμε.

Λοιπόν ας βγάλουμε ένα μεγάλο συμπέρασμα από αυτή τη συζήτηση: την ανάγκη για σύνεση, για νηφαλιότητα, για σεβασμό στο ότι όλοι είμαστε ανανεωτές, δημοκράτες και αριστεροί μεταρρυθμιστές, για να πετύχει αυτό που όλοι μαζί συνδιαμορφώσαμε…. Γιαυτό ενώ αγαπώ και σέβομαι το Γιώργο (ξέρει εκείνος) ή τον Γιάννη (που μιλήσαμε τη Παρασκευή το πρωί) δεν θα συμμεριστώ τον πανικό τους για την άποψη. Σύνεση και νηφαλιότητα σύντροφοι. Γιατί όπως είδατε ο χρόνος προχωράει πολύ γρήγορα.

ΜΕΡΟΣ Β’:

…και όμως η κρίση δεν είναι μόνο πολιτική, οικονομική και κοινωνική είναι και κρίση συλλογικής μνήμης, 38χρόνια μετά…

Από τη συνεδρίαση της περασμένης Πέμπτης έλλειπα εκτός Αθηνών, είχα ειδοποιήσει από το πρωί για την πρόθεση μου να ψηφίσω υπέρ της καταψήφισης, γιατί όμως, αφού στη συνεδρίαση της Δευτέρας είχα εισηγηθεί το παρών;

Για ένα βασικό και μερικούς άλλους αποχρώντες λόγους. Γιατί παρότι ο κος Παπαδήμος είναι ένας σοβαρός τεχνοκράτης, που μπορεί να εμφορείται από εκσυγχρονιστικές ιδέες και μπορεί να συμβάλλει στην αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της χώρας, είναι δέσμιος της πολιτικής και των παλαιών πολιτικών που είναι οι βασικοί υπαίτιοι για τη κατάντια της χώρας μας. Το παλαιό πολιτικό σύστημα, από το οποίο δεν εξαιρούνται και οι δυνάμεις της πέραν των τειχών αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ), είναι που σκέφτηκε τον κο Πετσάλνικο, που εκβιάστηκε από τον Καρατζαφέρη, που συζήτησε την αυτοπρόταση του κου Κακλαμάνη, που τελικά αυτοεξευτελίστηκε, καταλήγωντας θέλοντας και μη στη λύση του κου Παπαδήμα.

Από την άλλη μεριά ενώ οι πιστώσεις για την 6η δόση και για το κούρεμα είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει η χώρα, όσοι σύντροφοι εισηγούνται την ανοχή ως πολιτική δεν συνεκτίμησαν, ότι τα ψιλά γράμματα της δανειακής σύμβασης είναι αυτά που οδηγούν τη χώρα εκτός ευρωζώνης, γιατί η συνέχιση της λιτότητας και οι οριζόντιες πολιτικές δεν οδηγούν σε θετικούς δείκτες παρά μόνο σε μεγαλύτερη ύφεση. Πιστεύω ότι απέναντι στην πολιτική των ακραίων Ευρωπαίων και ντόπιων νεοφιλελεύθερων, απέναντι στο αδιέξοδο και εν πολλοίς απολίτικο όχι της εκείθεν αριστεράς, υπάρχει το Ευρωπαικό όχι, το όχι που δεν αισθάνεται τιμή που ο στόχος για το 2020 είναι η καταφυγή στις αγορές, το όχι που θέλει την Ευρώπη ενιαία, με ενιαία οικονομική πολιτική, με κοινό Υπουργείο οικονομικών και τράπεζα που να μπορεί να είναι τράπεζα, μια Ευρώπη ομοσπονδιακή και πάνω από όλα αλληλέγγυα. Όλες οι σημερινές πολιτικές δεν οδηγούν εκεί.

Θα ερχόμασταν λοιπόν, μετά από την εφαρμογή των πολιτικών της κυβέρνησης που θα είχαμε ανεχθεί, να απολογούμαστε για την οριζόντια πολιτική που θα οδηγούσε στην εξαθλίωση ακόμα περισσότερους πολίτες. Ε΄ όσο σοβαρός και αν είναι ο κος Παπαδήμος η πολιτική που δεσμεύτηκε να εφαρμόσει δεν είναι ούτε ανεκτή, ούτε βιώσιμη.

Τελευταίο αλλά και το πιο σοβαρό από όλα, είναι η είσοδος στη Βουλή 38 χρόνια μετά των πολιτικών της ακροδεξιάς, δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει έστω και ένας προοδευτικός άνθρωπος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ που δεν έχει αναρριγήσει από χθές και μετά. Ακόμα και όσοι σκέφτηκαν με άλλο τρόπο το υποτιθέμενο μέλλον της χώρας, νομίζω πως θα πρέπει να ξανασκεφτούν τα πάντα, μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης, που για να μη γελιόμαστε η σύνθεση της είχε φανεί από νωρίς όταν όλοι υποτάχθηκαν στις καταγγελίες του αρχηγού του ΛΑΟΣ.

Ομολογώ ότι μέχρι να ανακοινωθούν τα ονόματα της κυβέρνησης είχα πολλές αμφίσημες σκέψεις μέσα μου, όμως νομίζω πως τελικά κάποιος θεός μας φώτισε και πήραμε αυτή την απόφαση. Ας σκεφτούμε όλοι πως θα αισθανόμασταν αν δίναμε το παρόν μας στον αξιότιμο κο Βορίδη και αντιστοίχως σε αυτό που εκπροσωπεί ο κος Γεωργιάδης;

Για σκεφτείτε 38 χρόνια μετά…..

Παρόλη τη κρίση δεν μπορούμε να μην αναβαθμίσουμε τη συλλογική μνήμη αυτού του κράτους, δεν μπορούμε να υπερβούμε τις λεπτές κόκκινες γραμμές της γενιάς μας, δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να ξεθωριάσει τις ιστορικές στιγμές αυτού του τόπου, όχι εμείς…..