Η τριτοκοσμική πολιτική των «υπογραφών και της μπέσας»

Όσο περνάνε οι μέρες γίνεται φανερή η στρατηγική των κομμάτων που οδήγησαν στην κυβέρνηση συνεργασίας. Με αποτέλεσμα το αδιέξοδο να παρατείνεται. Στην πραγματικότητα, από τότε που έφυγε με τον τρόπο που έφυγε η τρόικα, έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες χωρίς να έχει προχωρήσει απολύτως τίποτα. Το πολιτικό σύστημα ασχολείται με τον εαυτό του, με τις επόμενες εκλογές, μετράει κέρδη και ζημίες και προσπαθεί να φτάσει στις κάλπες με τις λιγότερες απώλειες. Να συζητήσουμε για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σ’ αυτό το κλίμα, μοιάζει με αστείο.

Ήδη η σύνθεση της κυβέρνησης είχε δείξει τα αδιέξοδα. Την είδηση της επιλογής Παπαδήμου που υποδέχθηκε η κοινή γνώμη με 80% επιδοκιμασία, ακολούθησε η απογοήτευση από την κυβέρνηση των 50 ατόμων που συναθροίζει κόμματα, ρεύματα και πολιτικούς χωρίς καμία κατεύθυνση.

Ήδη από τις πρώτες κινήσεις φαίνεται ότι το νομοσχέδιο για τα ταξί πάει πίσω, μπήκε πάλι σε αμφισβήτηση το θέμα της εφεδρείας, ενώ και για τα φαρμακεία ξανάνοιξε η συζήτηση. Όσο για τις δειλές προσπάθειες συγχώνευσης και κατάργησης στρατοπέδων, στόλων και στρατιών, σύσσωμο το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό σύστημα τις φρενάρει για άλλη μια φορά. Είναι πολύ μεγάλες οι προμήθειες…

Όπως φαίνεται τα κόμματα θα χρησιμοποιήσουν τον Λ. Παπαδήμο για να καθησυχάσει τους Ευρωπαίους και να προχωρήσει τη συμφωνία «κουρέματος» των ομολόγων για να μειωθεί το χρέος και οι τόκοι. Αλλά δεν είναι διατεθειμένα να προχωρήσουν στις επείγουσες αλλαγές. Έτσι στο προηγούμενο νεκρό διάστημα θα προστεθεί και άλλος χαμένος χρόνος μέχρι τις εκλογές. Και αυτά ενώ όλα κρέμονται πια σ’ ολόκληρη την Ευρώπη από μια κλωστή.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εγκλωβισμένο στη συζήτηση για την τύχη του κόμματος και του αρχηγού του. Ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να δημιουργεί βερμπαλιστικά αδιέξοδα και να εγκλωβίζεται σ’ αυτά όπως έκανε πάντα στην πολιτική του διαδρομή. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι οι εποχές ευνοούν τη δημαγωγία μεν, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ σκληρή και την τιμωρεί πια ακαριαία. Έτσι συμμετέχει με 6 υπουργούς αλλά δεν συγκυβερνά, είναι στην κυβέρνηση αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση, ψηφίζει τη συμφωνία αλλά δεν την υπογράφει, συμφωνεί με τους στόχους αλλά όχι με τους όρους, θέλει τα δάνεια αλλά χωρίς τα μέτρα που τα συνοδεύουν, γενικά τα θέλει όλα χωρίς κανένα κόστος. Δυστυχώς, η πολιτική των τηλεοπτικών παραθύρων, στον υπόλοιπο κόσμο φαίνεται απλώς αστεία. Δέκα μέρες τώρα, η χώρα συζητάει για ένα ανύπαρκτο θέμα, μια υπογραφή σε μια σύμβαση. Για φιλότιμο, μπέσα, εθνική υπερηφάνεια, «δηλωσίες», και άλλα γραφικά. Πολιτική bon pour l’ orient.

Τα δυο κόμματα εξουσίας, προτίμησαν να συνεργαστούν με το ΛΑ.Ο.Σ. και να αποκλείσουν συμμετοχή όσων από την κεντροδεξιά και την αριστερά θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε μια κοινή προσπάθεια. Τώρα αποκαλύπτεται ότι δεν υπήρχε σχέδιο για τέτοια προσπάθεια. Είναι λες και αυτή η κυβέρνηση έγινε, μόνο για να νομιμοποιήσει την πιθανή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ. στις επόμενες εκλογές. Άρχισαν πάλι οι δημοσκοπήσεις, ποσοστά, πρόθεση ψήφου, το μόνο παιχνίδι που παίζεται καλά.

Χάθηκε η ευκαιρία για μια κυβέρνηση πραγματικής συνεργασίας, μια κυβέρνηση «εκτάκτου ανάγκης» που θα έκανε την ύστατη προσπάθεια να σώσει την χώρα. Γι’ αυτή τη χαμένη ευκαιρία ευθύνες έχουν όλοι. Και αυτοί που δεν προσπάθησαν και σαμποτάρισαν τη διεύρυνσή της αλλά και αυτοί που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους στερεότυπους ρόλους. Παραδείγματος χάριν, έχουμε κάνει ως χώρα μια παραδοχή, χρειάζεται στο σύστημα κάποιος για να κάνει τις καταγγελίες, να παίζει το ρόλο του εισαγγελέα. Αλλά μια χρεοκοπημένη χώρα έχει την πολυτέλεια να πληρώνει 3 εισαγγελείς; Να διαθέτει 3 κόμματα για να εγκαλούν απλώς τα άλλα; Κάποιος δηλαδή, κάποια στιγμή θα ‘πρεπε να πει στον κύριο Κουβέλη: Σύμφωνοι, καλά όσα λέτε, αλλά τώρα έχει φτάσει η ώρα για τον καθένα να δώσει τη δική του μικρή συνεισφορά στη σωτηρία της πατρίδας. Ελάτε εσείς που ξέρετε και το χώρο και στους επόμενους 4 μήνες, προσπαθήστε να διορθώσετε τη μαύρη τρύπα της δικαιοσύνης. Μόνο αυτό αρκεί. Γιατί μια χώρα με αρνησιδικία στην ουσία, με τη δικαιοσύνη να απονέμεται σε 17 χρόνια, δεν είναι μια δημοκρατική χώρα. Και αυτό είναι πέρα από αριστερά και δεξιά, προηγείται, είναι πριν απ’ όλα, χωρίς νόμους δεν μπορούμε να συζητήσουμε οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε πολιτική, συντηρητική ή προοδευτική. Πρώτα υπάρχουν και εφαρμόζονται οι νόμοι.

Η Ευρώπη, ο πλανήτης ολόκληρος προσπαθεί να αντιμετωπίσει την καταστροφή και στην Ελλάδα παίζουν παιχνίδια με το μυαλό στις εκλογές. Η Ε.Ε. αντιμετωπίζει πολιτικά κόμματα που δημαγωγούν ασύστολα, ζητάνε τα λεφτά αλλά αρνούνται τους όρους για να τα πάρουν. Βλέπουν έναν πρωθυπουργό να ζητάει και να παίρνει μια συμφωνία θεαματικής μείωσης του χρέους, για την οποία διχάστηκε και κουράστηκε όλη η Ευρώπη για να την επιτύχει, και μετά να λέει ότι θα τη θέσει σε δημοψήφισμα έπειτα από 3 μήνες. Και έναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταψηφίζει όλες τις συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τώρα και τώρα να ψηφίζει αλλά να μην υπογράφει. Γιατί να έχουν εμπιστοσύνη σ’ αυτό το πολιτικό σύστημα που ούτε εμείς δεν του έχουμε; Γι’ αυτό ο Μπαρόζο ζητάει να σταματήσουν τα «μικροπολιτικά παιχνίδια». Ο Α. Σαμαράς επαναλαμβάνει τον εαυτό του της εποχής των αγώνων για το «όνομα». Οι υψηλοί τόνοι και οι κορώνες προς το εσωτερικό, φέρνουν ήττες και καταστροφές στο διεθνές επίπεδο. Είναι τόσο εγκλωβισμένος σ’ αυτή την πολιτική πρακτική που κινδυνεύει για δεύτερη φορά να καταλήξει σε μια θεαματική αποτυχία.

Το πολιτικό σύστημα – όλο το πολιτικό σύστημα – δεν έχει αντιληφθεί ακόμα ότι τα παλιά παιχνίδια ανήκουν στην προηγούμενη εποχή. Τις επόμενες μέρες, μήνες, αργά, βασανιστικά αλλά αναγκαστικά, το πολιτικό σύστημα θα αναδιαρθρωθεί, θα ανασχηματιστεί σε νέα πιο απαραίτητα ρεύματα και σχήματα.