Το ΟΧΙ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
-Υποχρεώνει νέες ανακατατάξεις και άμεση αλλαγή πορείας
Δημοσιευμένο: 2005-05-30
Μ. Παπαγιαννάκης: Η πρόκληση μετά το «όχι»
Το γαλλικό «Όχι» είναι μια ήττα ενός τρόπου μη πολιτικού που παρουσιάστηκε το σχέδιο του Ευρωσυντάγματος στη Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Ενώ παιζόταν το μέλλον της Ε.Ε., το σχέδιο του Ευρωσυντάγματος παρουσιαζόταν ως ένα σύνολο τεχνικών λύσεων, αφήνοντας απ’ έξω τις προοπτικές της κοινωνικής, οικονομικής και οικολογικής ανάπτυξης. Το μόνο παρήγορο είναι η μαζική συμμετοχή των Γάλλων και η βαθιά πολιτική συζήτηση που έγινε εκεί. Κάτι που στην Ελλάδα το γλιτώσαμε ... δυστυχώς. Το μέλλον είναι δύσκολο να προβλεφθεί, αν και οι ορατές συνέπειες είναι ήδη βαριές. Ελπίζω να βρεθούν αρκετοί που θα επιμείνουν πολιτικά στο όραμα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, μόνη απάντηση στη σημερινή παγκοσμιοποίηση είτε με τους σημερινούς θεσμούς, είτε μέσω μιας πιο σκληρής πολιτικής συσπείρωσης γύρω από ένα ξεκάθαρο ιστορικό σχέδιο.
Υπονομεύεται ο γαλλο-γερμανικός άξονας
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 31.05.05)
|
|
Σε ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο δύσκολα θα προχωρήσουν βασικά εκκρεμή ζητήματα, όπως ο προϋπολογισμός (το μέγεθός του, η κατανομή των δαπανών του, οι βασικές επιδιώξεις του...), το προσεχές πλαίσιο στήριξης και η πολιτική συνοχής (π.χ. το ύψος των κονδυλίων που θα πάρει η Ελλάδα...), η διεύρυνση της Ε.Ε. (η Συνθήκη της Νίκαιας δεν προβλέπει θέση και ψήφο για νέα μέλη πέρα από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία..., όχι για Τουρκία ή Κροατία). Στην ίδια λογική, δύσκολα θα αναχαιτιστεί η πίεση για επανεθνικοποίηση πολιτικών, όπως π.χ. η αγροτική (με δυσμενείς συνέπειες για τις φτωχότερες χώρες, όπως η Ελλάδα).
Το σχέδιο Συντάγματος «πεθαίνει» και δύσκολα βλέπει κανείς σήμερα δυνατότητες επαναδιαπραγμάτευσής του (ανάμεσα στους «25» και όχι πια τους «15») σε κατεύθυνση πολιτικής ενοποίησης, που είναι όμως προϋπόθεση για αναπτυξιακή παρέμβαση, κοινωνική και οικολογική πολιτική. Νέα πνοή στην πορεία πολιτικής ενοποίησης μπορεί πια να δοθεί μόνο από ευρύτατες πολιτικές συσπειρώσεις και μαζικές πολιτικοποιημένες ευρωπαϊστικές παρεμβάσεις σαν κι αυτές που γνώρισε η Ευρώπη στο ξεκίνημά της.
Λ.Τσούκαλης: Ο λαϊκισμός κοστίζει
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 31.05.05)
Με καθαρή πλειοψηφία, οι Γάλλοι ψήφισαν όχι στο δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Προηγήθηκε πλούσιος διάλογος με μεγάλη συμμετοχή των πολιτών. Και από αυτήν την άποψη τουλάχιστον, η Γαλλική Δημοκρατία βγαίνει κερδισμένη. Το όχι εκφράζει σίγουρα μια βαθύτατη δυσαρέσκεια για τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ευρώπη γενικότερα. Εκφράζει και μια γενικευμένη ανησυχία για το μέλλον, όταν τόσα πολλά αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς και η προστασία του κράτους δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη όπως παλιά.
|
|
Ηταν κυρίως μία ψήφος διαμαρτυρίας, η οποία όμως δύσκολα θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για την Ευρώπη. Οχι μόνον γιατί στον συνασπισμό του όχι συνευρέθησαν ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς μαζί με την άκρα Δεξιά του Λεπέν και υπολοίπων. Και όχι μόνον γιατί η επαναδιαπραγμάτευση του συνταγματικού κειμένου μοιάζει όνειρο απατηλό στο πολύπλοκο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης, που λειτουργεί με αργές συναινετικές διαδικασίες. Με ποιες συμμαχίες άλλωστε;
Θα σταθώ εδώ σε ένα κρίσιμο θέμα που αφορά τη γαλλική Αριστερά. Οσοι σοσιαλιστές τάχθηκαν με το όχι, επέμειναν στην αδυναμία της σημερινής κοινωνικής Ευρώπης. Αρα, θέλουν περισσότερη και καλύτερη Ευρώπη και όχι λιγότερη. Πώς όμως εννοούν την κονωνική Ευρώπη; Αναγκάζοντας Πολωνούς, Ούγγρους και άλλους να υιοθετήσουν τις υψηλές κοινωνικές προδιαγραφές της Γαλλίας, που θα τους καθιστούσε μη ανταγωνιστικούς και θα τους στερούσε έτσι τη δυνατότητα περαιτέρω οικονομικής ανάπτυξης; Ή μήπως είναι οι Γάλλοι σοσιαλιστές πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν την ενίσχυση του αδύναμου κοινωνικού κράτους των Ανατολικοευρωπαίων στο όνομα της σοσιαλιστικής αλληλεγγύης; Οι λέξεις είναι δωρεάν αλλά ο λαϊκισμός κοστίζει ακριβά στη δημοκρατία.
