Τώρα αριστεροί, πράσινοι, σοσιαλιστές

Πριν από δυο εβδομάδες από την "Κ.Α" είχα υποστηρίξει ότι το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της συζήτησης για το Σχέδιο Συνταγματικής Συνθήκης –παρά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του κειμένου- είναι αν η Ευρώπη θα προχωρήσει στην πολιτική ενοποίησή της ή αν θα οπισθοχωρήσει προς την κατεύθυνση μιας, απλά, διευρυμένης αγοράς.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2005 ο ισπανικός λαός με 76,7% ΝΑΙ (και συμμετοχή 42,3%, δηλ. 3 μονάδες λιγότερο από τις ευρωεκλογές του 2004) υπερψήφισε το Σχέδιο που στηρίχθηκε από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση Θαπατέρο και το σύνολο των εργατικών συνδικάτων της χώρας. Φυσιολογική εξέλιξη για την πολιτική ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαινόταν ως πριν μια εβδομάδα...

Την Κυριακή όμως και την Τετάρτη έλαβε χώρα μια αρνητική εξέλιξη στην πορεία αυτή. Ζήσαμε το διπλό σοκ από το ΟΧΙ των Γαλλοολλανδών που έχει φέρει τα πάνω κάτω στην Ευρώπη.

Οι διαπιστώσεις και οι αναλύσεις των ψηφοφοριών που ακολούθησαν ξεκινούν από μια πολύ απλή, σχεδόν κοινά αποδεκτή, διαπίστωση: Το "αριστερό" κοινωνικό ΟΧΙ των Γάλλων και το "δεξιό" νεοφιλελεύθερο ΟΧΙ των Ολλανδών οφείλονται καταρχήν στη σαφή βαθιά ρήξη ανάμεσα στον γαλλικό και ολλανδικό πληθυσμό και στην πολιτική τάξη στις χώρες αυτές. Ήθελαν να δώσουν ένα μάθημα πρώτα απ’ όλα στις συντηρητικές κυβερνήσεις τους και όχι μόνο, αλλά και στις πολιτικές ηγεσίες των 25 χωρών ως σύνολο και ιδιαιτέρως στη "γραφειοκρατία" των Βρυξελλών, που εκφράζει τα χαρακτηριστικά και τον τρόπο που οικοδομείται μέχρι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα μεγάλα ζητήματα από εδώ και πέρα έχουν ανοίξει: Οι ερμηνείες βάθους για τις πολιτικές συμπεριφορές των Ευρωπαίων πολιτών σε συνθήκες έντονης κρίσης, ανεργίας και αβεβαιότητας. Η συνέχιση ή μη των επικυρώσεων του Σχεδίου Συνθήκης από τις άλλες χώρες - μέλη. Η πορεία και η πολιτική κατεύθυνση της Ε.Ε. τα επόμενα χρόνια(θα κυριαρχεί στην αρχιτεκτονική της η δημοκρατία και η κοινωνία ή η αγορά;). Τα θεσμικά κενά και αδιέξοδα με το "ημιθανές" Σχέδιο. Και το κυριότερο, οι απαντήσεις των μεγάλων πολιτικών οικογενειών στο κεντρικό ζήτημα "ποια Ευρώπη και πώς".

Για εμάς τους αριστερούς, αλλά και για ευρύτερες μάζες προοδευτικών πολιτών, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι: "Ευρώπη νεοφιλελεύθερη και φιλοατλαντική ή ενωμένη, δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική, αυτόνομη και φιλειρηνική". Η απάντηση είναι τόσο προφανής όσο και αυτή στο ερώτημα: "Θέλεις να είσαι νέος, όμορφος, πλούσιος και υγιής ή το αντίθετο;"

Το πραγματικό ερώτημα – πρόκληση είναι: το ΠΩΣ, δηλαδή με Ποιο Πολιτικό Σχέδιο και κυρίως με ΠΟΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ δυνάμεις θα βαδίσουμε μαζί τα επόμενα χρόνια, σε ισότιμη συνεργασία, για την πραγμάτωσή του.

Τώρα θεωρώ αναγκαίο να αναλάβει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πρωτοβουλία ώστε να προωθηθεί πρόταση για πανευρωπαϊκό συντονισμό, μέσω των αντίστοιχων κομμάτων και ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου, της Αριστεράς, των Πράσινων και των Σοσιαλιστών

Στόχος αυτής της προσπάθειας πρέπει να είναι η συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης και η διαμόρφωση, μέσα από τις αναγκαίες αντιπαραθέσεις και συμβιβασμούς, ενός εναλλακτικού σχεδίου Συνταγματικής Συνθήκης και σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο και σε ό,τι αφορά τη μέθοδο προώθησης. Άλλως, ο νεοφιλελευθερισμός θα επικρατήσει και η Ευρώπη θα μετατραπεί βαθμιαία σε Ενιαίο Οικονομικό Χώρο.

Και όταν ομιλώ για τα σοσιαλιστικά κόμματα δεν αναφέρομαι στα μέλη που διαφωνούν με τις κομματικές επιλογές αλλά στους υπαρκτούς πολιτικούς σχηματισμούς με τις υπαρκτές διαφορές. Και στο ζήτημα αυτό μοιράζομαι την κατ’ επανάληψη τοποθέτηση της Μ.Ζ. Μπιφέ, εθνικής γραμματέα του ΓΚΚ, που απαντώντας στην Κομμουνιστική Λίγκα εν μέσω της εκστρατείας του δημοψηφίσματος, επέμενε ότι "δεν υπάρχουν δυο αριστερές αλλά μία".

Το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο. Με 18 δεξιές (20 μετά από λίγο και με Γερμανία - Πολωνία) κυβερνήσεις στις 25 οι καιροί ου μενετοί στην Ε.Ε.