Το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον

Το μόνο ειλικρινές ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα είναι τελικά το «κουκουέ». Ο βλοσυρός εκπρόσωπός του, που τόσο έντονα θυμίζει εμφύλιο, δήλωσε μετά το αρνητικό γαλλικό δημοψήφισμα ότι έγινε το πρώτο θετικό βήμα για τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν θυμάμαι αν τη χαρακτήρισε και «μισητή».

Οι άλλοι «αριστεροί» δημιούργησαν στην κοινή γνώμη ένα σύνδρομο «δημοκρατικής στέρησης». Οι Γάλλοι ψηφίζουν, οι Ολλανδοί ψηφίζουν, τόσοι άλλοι θα ψηφίσουν, γιατί μας απαγορεύουν σε εμάς τους Ελληνες να ψηφίσουμε; Και εννοούν, ξεχνώντας τους Ισπανούς: γιατί μας εμποδίζουν να πούμε και εμείς «Οχι»; Ηρθε και μια βολική βιαστική δημοσκόπηση να τους «δικαιώσει» και το πράγμα έδεσε.

Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση αυτή, οι περισσότεροι Ελληνες θα απαντούσαν στο Ευρωσύνταγμα όπως οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί. Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση, ελάχιστοι Ελληνες γνωρίζουν τι περιλαμβάνει η συνταγματική συνθήκη: σε τι συνεπώς θα έλεγαν «Οχι»; Και ποιος φταίει για την άγνοια, αν όχι τα κόμματα και ο Τύπος, αν όχι οι ίδιοι οι πολίτες που δεν θέλησαν να μάθουν ή έστω να διαβάσουν βιαστικά κείμενα δημόσια και στη διάθεσή τους;

Μας λένε ότι η συνθήκη είναι έργο της «γραφειοκρατίας των Βρυξελλών». Ψέμα! Η συνθήκη είναι έργο μιας ειδικής συνέλευσης όπου εκπροσωπήθηκαν όλα τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα και, έμμεσα ή άμεσα, πολλές κινήσεις πολιτών και φυσικά των εθνικών κυβερνήσεων, που έκαναν την τελική διαπραγμάτευση πριν από την υπογραφή της. Γενικώς, οι ευρωσκεπτικιστές δαιμονοποιούν τη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών» για να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση μετατρέποντάς την σε απλή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών. Σε «αγοράζω - πουλάω ελεύθερα», χωρίς πολιτικές και χωρίς αλληλεγγύη. Χωρίς ΚΠΣ. Μας τα λέει αυτά από χρόνια ο βρετανικός και ο αμερικανικός Τύπος και οι τόσοι δικοί μας τα παπαγαλίζουν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτό που θέλει, π.χ., ο «Economist» βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντά μας.

Με το γαλλικό και ολλανδικό «Οχι» δεν σηκώθηκε ο ήλιος του σοσιαλισμού. Απλώς χτυπήθηκε κατάκαρδα η μόνη δυνατή σήμερα ευρωπαϊκή ενοποίηση, η μόνη απόπειρα θετικής προσαρμογής στην παγκοσμιοποίηση που δεν καταργείται με δημοψηφίσματα. Και ενισχύθηκαν οι απανταχού ακραίοι εθνικιστές, ρατσιστές και ξενόφοβοι καθώς και όσοι, στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο (ίσως όχι προσωπικά ο κ. Μπλερ), θέλουν να ξεμπερδεύουν με την Ευρώπη.

Οσοι αναμασούν τα περί «άλλης Ευρώπης» δεν μας λένε ποια, με ποιους και με τι όρους. Και δεν υπενθυμίζουν ότι ποτέ δεν θέλησαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ηθελαν είτε τις αδιέξοδες εθνικές απομονωτικές πολιτικές είτε την αποικιοκρατικής μορφής σοβιετοκρατούμενη «Ευρώπη του υπαρκτού»· την «Ευρώπη» εκείνη που οδήγησε την εργατική τάξη της Ανατολικής Γερμανίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας σε εξεγέρσεις που τα σοβιετικά τανκς έπνιξαν στο αίμα.

Η ελληνική Αριστερά, για μεγάλο διάστημα και το ΠαΣοΚ, με εξαίρεση τις μικρές σοσιαλιστικές δημοκρατικές οργανώσεις, πολέμησε με πάθος την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Από την πρώτη στιγμή. Και συνεχίζει. Η αποδοχή από μια τάση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας(τους ευρωκομμουνιστές), που συμβάδισε με την αποδοχή της δημοκρατίας και των θεσμών της, μας άφησε χρόνους: οι ευρωκομμουνιστές είτε επέστρεψαν στα αντιευρωπαϊκά πάτρια, είτε μετανάστευσαν σε άλλους πολιτικούς χώρους. Ο ένας Παπαγιαννάκης δεν μπορεί πια να κρύψει τους τόσους Αλαβάνους.

Και τώρα; Νέο ξεκίνημα; Μερικοί λένε ότι ποτέ δεν είναι αργά. Αλλοι λένε ότι το τρένο που έχασες δεν ξαναγυρίζει. Δεν είμαστε όμως «παρατηρητές» στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οφείλουμε μαζί με όλους τους άλλους Ευρωπαίους να αναζητήσουμε λύσεις και να αξιώσουμε πρόοδο. Είτε το μέλλον μας θα είναι κοινό· είτε δεν θα υπάρξει.