Απύθμενο θράσος

Το Σαββατοκύριακο οι ηγέτες των κομμάτων του κλυδωνιζόμενου δικομματισμού εγκαινίασαν τον εκλογικό τους αγώνα με επιθέσεις κατά της Αριστεράς. Παρά το γεγονός ότι οι διαφορές ανάμεσα στα κόμματα της Αριστεράς είναι μεγάλες και γνωστές προσπάθησαν να εμφανίσουν την Αριστερά συνολικά ως επικίνδυνη παράταξη. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσω ευθύνες της παραδοσιακής Αριστεράς στην πορεία του τόπου μετά την μεταπολίτευση. Αλλά αποτελεί επίδειξη απύθμενου θράσους αυτοί που είχαν την κύρια ευθύνη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, να αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα και να κουνάνε το δάκτυλο. Με την ευκαιρία ας σκεφτούνε τις ευθύνες τους όσοι ελαφρά τη καρδία , αυτομαστιγώνονται απολογούμενοι επειδή τάχα «η Ελλάδα είναι η τελευταία Σοβιετική χώρα της Ευρώπης» και για αυτό ευθύνεται η Αριστερά που «αν και ηττημένη στον εμφύλιο, κυριάρχησε ιδεολογικά και μετά την πτώση της χούντας έβαλε την σφραγίδα της στις εξελίξεις». Με αυτές τις απλουστεύσεις, ψήγματα αλήθειας μετατρέπονται σε απόλυτη αλήθεια και κυρίαρχη άποψη και τροφοδοτούν το οπλοστάσιο τόσο της Δεξιάς όσο και του ΠΑΣΟΚ. Και σε ότι αφορά στον Αντώνη Σαμαρά μια απάντηση έρχεται αυθόρμητα στα χείλη : Ποιος μιλάει; Αυτός που σαν Υπουργός εξωτερικών άνοιξε τα σύνορα με την διαλυμένη τότε Αλβανία και τώρα συναγωνίζεται με τον Καρατζαφέρη σε αντιμεταναστευτικές κορώνες. Αυτός που μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου τορπίλισε την λύση της σύνθετης ονομασίας στο θέμα της FYROM και καθήλωσε την εξωτερική πολιτική με τα «ουδέποτε όρος Μακεδονία στο όνομα». Το ωραίο είναι ότι αν γίνει πρωθυπουργός θα πρέπει να εφαρμόσει την πολιτική που καταπολέμησε, της σύνθετης ονομασίας. Τον άκουγα στην ΚΕ της ΝΔ να αναμασά όλα τα κλισέ της εθνικοφροσύνης. Να έχει ξεχάσει ότι η παράταξη του μέσα σε 5 χρόνια εξαέρωσε όλες τις κατακτήσεις της περιόδου 1996- 2004. Να έχει ξεχάσει ότι έκανε στο θέμα του μνημονίου τούμπα που θα την ζήλευε ακροβάτης, οτι συγκυβερνά και είναι συνυπαίτιος για το τσουνάμι μέτρων που έρχεται τον Ιούνιο. Λογικό είναι μετά από όλα αυτά να εναποθέτει τις ελπίδες του «στην βοήθεια του Θεού» αλλά έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι ο Θεός θα δηλώσει αναρμόδιος. Τι του έμεινε; Η επίθεση στην Ρεπούση. Να μου το θυμηθείτε: όπως ο Καρατζαφέρης άρχισε να συναγωνίζεται την συνθηματολογία της Χρυσής Αυγής, το ίδιο και ο Σαμαράς θα συναγωνίζεται την συνθηματολογία του Καμένου. Θεός, πατρίδα και σημαία θα έχουν την τιμητική τους. Και όσο η δόση θα μεγαλώνει εμείς θα θυμόμαστε τα λόγια του Πήτερ Ουστινωφ: «όταν ακούω να μιλάνε πολύ για την σημαία ένα πράγμα με ενδιαφέρει να μάθω: ποια χέρια την κρατάνε». Σε ένα σημείο μόνο είχε δίκιο. Όταν είπε « Με ξέρετε». Πράγματι αυτός είναι ισχυρός λόγος για να μείνουν τα ποσοστά του καθηλωμένα.

Αλλά και το ΠΑΣΟΚ και ο νέος – άνευ αντιπάλου – Πρόεδρος του Βαγγέλης Βενιζέλος δεν παρέλειψε να επιτεθεί κατά της Αριστεράς. Είναι γεγονός ότι η επίθεση είχε πολιτικά στοιχεία και έκανε διαφοροποίηση ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς. Στην νόμιμη προσπάθεια του να περιορίσει τις μεγάλες διαρροές του προς την Δημοκρατική Αριστερά ο Βενιζέλος προφανώς γνωρίζει ότι θα υποστεί και αντεπίθεση και ότι δεν είναι δυνατόν να ξεμπερδέψει με ένα αόριστο «συγγνώμη». Πόσο μάλλον όταν δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ήταν πάντα κορυφαίο στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου. . Δεν ήταν ανάμεσα σε αυτούς που υποστήριξαν τον Σημίτη, παρέμεινε επιτήδεια ουδέτερος και ορισμένες φορές κραυγαλέα σιωπηλός( ταυτότητες, σχέση με εκκλησία). Το 2007 . συσπείρωσε ευρύτατες δυνάμεις που διαισθάνονταν την τραγωδία στην οποία θα πρωταγωνιστούσε η παράταξη τους με την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου. Παρά τα παιδαριώδη καθοριστικά αρχικά του λάθη, έδειξε ότι είναι μαχητής. Έχασε όμως από τον Παπανδρέου και σε ελάχιστο χρόνο η συσπείρωση που είχε πετύχει, χωρίς σχέδιο και προοπτική αφέθηκε στην τύχη της και διαλύθηκε. Κορυφαίος Υπουργός του Γ. Παπανδρέου σιώπησε τους πρώτους κρίσιμους μήνες όταν η χώρα έζησε στον απόηχο του συνθήματος «λεφτά υπάρχουν». Δεν υπάρχει πουθενά καταγεγραμμένη δυσφορία του προς αυτήν τη πολιτική, αντιθέτως την υπηρέτησε πιστά, όπως ακριβώς και την αντίθετη όταν ο Παπανδρέου αντελήφθη επιτέλους τι συνέβη και οδηγήθηκε πανικόβλητος και χωρίς στοιχειώδη διαπραγμάτευση στο μνημόνιο. Ο Βενιζέλος είναι ικανός διεκπεραιωτής, δεν είναι όμως αρχιτέκτονας πολιτικού σχεδίου. Δεν είναι.ο καταλληλότερος για να ασκήσει κριτική στην Δημοκρατική Αριστερά για έλλειψη σαφήνειας και «συμπαθητικές υπεκφυγές». Έχει κατά καιρούς υπερασπίσει με την ίδια πειστικότητα αντιτιθέμενες πολιτικές σε διάστημα μιας βδομάδας( εκδίωξη τρόικας, δημοψήφισμα και άλλα πολλά). Την ώρα που ζητάει από την Δημοκρατική Αριστερά σαφήνεια, ο ίδιος στο ερώτημα τι κυβέρνηση θέλει μετεκλογικά απαντά αόριστα ότι «αυτό θα το αποφασίσει ο ελληνικός λαός». Μετά την ουσιαστική εκλογή του, για την τιμή των όπλων έθεσε ως στόχο την πρωτιά στις εκλογές. Ευφυής άνθρωπος είναι, ξέρει ότι αυτό δεν γίνεται .Κρατάει κλειστά τα χαρτιά του αλλά νομίζω ότι είναι πεντακάθαρο ότι ετοιμάζεται για μια μορφή συγκυβέρνησης με την ΝΔ. Η «ατυχία» για αυτή την «ρεαλιστική» γραμμή είναι ότι το αντίθετο ρεύμα, της ανόδου της κεντροαριστεράς, επικρατεί σταδιακά στην Ευρώπη. Χτες η Σλοβακία, αύριο η Γαλλία και έπεται συνέχεια. Ο Βενιζέλος από θέση και πολιτική φιλοσοφία είναι οπαδός του δικομματισμού, των δυο ισχυρών κομμάτων. Είναι όμως και ρεαλιστής. Αν δει ότι εδραιώνεται στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς μια άλλη ισχυρή δύναμη, δεν αποκλείεται από τον άγονο δικομματισμό να προσχωρήσει στον γόνιμο διπολισμό. Για να ανοίξει , λοιπόν, αυτός ο δρόμος πρέπει να ενισχυθεί σημαντικά στις επόμενες εκλογές η ΔΗΜΑΡ. Άρα να μην πετύχει σε μεγάλο βαθμό ( σε ένα κάποιο βαθμό οπωσδήποτε θα συμβεί) η επανασυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο δεν γίνονται. Αν δεν καταβάλει υψηλό τίμημα στην κάλπη το ΠΑΣΟΚ δεν θα ανοίξει ο δρόμος για αλλαγή πολιτικής και για την συγκρότηση της κεντροαριστεράς.