Προς ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και μόνο

Εντύπωση μου κάνει, που και τα δύο κόμματα της Κεντροαριστεράς, δηλ. το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αναφέρονται μόνο στους επαχθείς όρους της δανειακής σύμβασης, αποσιωπώντας ή τονίζοντας υποτονικά το σκέλος των λεγομένων διαρθρωτικών αλλαγών.

Ο διαχρονικός παρασιτισμός του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα αλλά και των ΟΤΑ, έχει συντελέσει, ως γνωστόν, τα μάλα, στην περιδίνηση της κοινωνίας και της οικονομίας. Ο εξορθολογισμός του κράτους και ο στόχος να γίνει αυτό καταλύτης και διαιτητής των κοινωνικών και οικονομικών οσμώσεων, επιμελώς αποσιωπώνται από τον προγραμματικό λόγο των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, αφήνοντας έτσι ανοικτό το γήπεδο στις σωστές, πλην ακραίες, επισημάνσεις του Κεντροδεξιού μεταρρυθμιστικού τόξου.

Η παραδοσιακή φοβικότητα του απογαλακτισμού του κεντροαριστερού χώρου από τον παρωχημένο προστατευτισμό του Κράτους-πατερούλη, δυστυχώς, για μια ακόμα φορά επικυριαρχεί έναντι του νεωτερικού και χωρίς παρωπίδες ορθού λόγου.

Προς τιμήν τους, μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού οι πολιτικοί που καθημερινώς τονίζουν τα φαινόμενα αυτά.

Χωρίς κανείς να παραβλέπει τις προσπάθειες δημιουργίας διχτυού προστασίας για τις ευπαθείς ομάδες των συμπατριωτών μας, πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στο δικό μας εσωτερικό μνημόνιο, με κύριο μηχανισμό εφαρμογής τον επαναπροσδιορισμό του κράτους και του ρόλου του.

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω ακόμα και παλιότερα, γιατί οι αστόχαστες εθνικοποιήσεις αποτελούν προοδευτική πολιτική, ενώ η ανάπτυξη βιομηχανιών και η επέκτασή τους, είναι στασίδια στο ναό του νεοφιλελευθερισμού.

Και δεν αναφέρομαι στην εκ των υστέρων δικαίωση με βάση οικονομικούς δέκτες, αλλά στο βαθύ πολιτικό λόγο των κομμάτων της Κεντροαριστεράς.

Η λέξη παραγωγικότητα είναι περίπου εξαφανισμένη από τα λεξιλόγια του χώρου, την ίδια ώρα που γενικώς και αορίστως αναφερόμαστε στα, προφανώς υπαρκτά, δικαιώματα των εργαζομένων.

Θυμάμαι στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ του 2005, τον κόσμο να αλλάζει όταν ο τότε Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλούσε για ατελείωτα δικαιώματα, ενώ το ίδιο πλήθος να σκοτεινιάζει όταν ο αυστηρός κ. ΣΗΜΙΤΗΣ, οριοθετώντας την κοινωνία της ευθύνης, μιλούσε για δικαιώματα αλλά και προσωπικές, συλλογικές υποχρεώσεις.

Σήμερα, το χάιδεμα των αυτιών δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. Ο αυστηρός επανορισμός των υποχρεώσεών μας ως πολιτών, κατά τη γνώμη μου, είναι μείζονος σημασίας έναντι της απαγκίστρωσης, της υπέρβασης και άλλων λεκτικών προσδιορισμών, που αναφέρονται στον περί Μνημονίου λόγο των κομμάτων.

Δυστυχώς, αυτοί οι λεκτικοί προσδιορισμοί είναι «πουκάμισο αδειανό» που λέει και ο Λ. Παπαδήμος, μεταφέροντας τον Σεφέρη, χωρίς τις γνωστές σ’ όλους μας μεταρρυθμίσεις.

Αγαπητοί συναγωνιστές, βρεθείτε με τον κόσμο της ιδιωτικής εργασίας, μιλήστε μαζί τους για τα καρκινώματα της κρατικής μηχανής, για την αδυναμία πρόσβασης στην καινοτομία και για πολλά άλλα τέτοια – παγκοσμίως γνωστά – και στοχαστείτε.

Είναι άλλο πράγμα οι αδιέξοδες σκληρές προϋποθέσεις της Γερμανίας κι άλλο οι προσπάθειες εξορθολογισμού του κράτους και των συνιστωσών του. Όλα τα άλλα είναι μάχες οπισθοφυλακών και μάλιστα αποσπασματικές.

Ο Στέλιος Ράμφος μιλάει για τον άχρονο χρόνο (στασιμότητα) που διέπει τη λογική του κρατικού ιστού στη χώρα από την Οθωμανική κυριαρχία ίσαμε σήμερα, ενώ και ο Παν. Κονδύλης το λέει λίγο αλλιώτικα μιλώντας για την Ελλάδα, που δεν ξέρει αν είναι Ανατολή ή Δύση, κι ως εκ τούτου παραπατάει.

Ε, είναι καιρός να τα ξεκαθαρίσουμε αυτά!