Η κυβέρνηση δρα στο επίπεδο του τσαμπουκά

* Ο ΣΥΝ δεν μπορεί παρά να είναι αποτελεσματικά παρών και ενεργός στην περιφερειακή και τοπική ζωή, εδώ και τώρα, παντού και πάντοτε...

* Μέτρο σύγκρισης για μας οι δημοτικές και νομαρχιακές του 2002

* Η λειτουργία του κράτους δικαίου θα δώσει λύσεις στο πρόβλημα της τρομοκρατίας

Η Κυβέρνηση δρα στο επίπεδο του τσαμπουκά και οι αλλαγές που προωθεί αποτελούν μείγμα δογματισμού και ρεβανσισμού υποστηρίζει ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ. Σε συνέντευξή του στην "Κ.Α." αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να διεκδικήσει τη Δημαρχία της Αθήνας, ενώ επαινεί όσους δημάρχους-κυρίως της ανανεωτικής αριστεράς-προχώρησαν σε καινοτομίες. Σχολιάζοντας την πρόταση του Νίκου Κωνσταντόπουλου για τη συνάντηση των δυνάμεων που αντιτίθενται στο νεοφιλελευθερισμό, σημειώνει ότι είναι καλοδεχούμενη, προσθέτοντας με νόημα "εφόσον μιλάμε για ιστορικό σχέδιο και όχι μόνο για απόλυτα θεμιτούς, αλλά άσχετους με το θέμα τακτικούς ελιγμούς".

\* Η ΚΠΕ του ΣΥΝ έλαβε τις αποφάσεις της για την τακτική που θα ακολουθηθεί στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2006. Πιστεύετε ότι η απόφαση-κατεύθυνση που πήρε θα αποφέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα; Μπορεί η δυναμική των τοπικών κοινωνιών να δώσει το δικό της στίγμα και τη δική της ερμηνεία;\

Η απάντηση συναρτάται με το ποια είναι τα προσδοκώμενα αποτελέσματα... Θεωρώ ότι αυτά έτσι κι αλλιώς θα συγκριθούν με τα αποτελέσματα, σε ψήφους και σε αιρετούς, με εκείνα του 2002. Και επειδή οι αυτοδιοικητικές εκλογές φτιάχνουν σε ένα σημαντικό βαθμό και το γενικότερο πολιτικό κλίμα, θεωρώ επίσης ότι όλοι μας πρέπει να καταβάλουμε τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια, με φαντασία και ευελιξία ώστε να πετύχουμε ένα συγκρίσιμο αποτέλεσμα. Θα προσθέσω ότι αυτό δεν είναι απλώς ευκταίο για τους προφανείς πολιτικούς λόγους, αλλά και κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμο για τους πολίτες αυτής της χώρας. Τελικά αυτοί ζουν τα προβλήματα με τα οποία ασχολείται η αυτοδιοίκηση και αυτοί, με την εμπιστοσύνη και τη συμμετοχή τους διαμορφώνουν τους όρους για την πολιτική ευόδωση των όποιων πολιτικών σχεδίων. Ο ΣΥΝ εξ ορισμού του ως ανανεωτικής και σύγχρονης αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι αποτελεσματικά παρών και ενεργός στην περιφερειακή και τοπική ζωή, εδώ και τώρα, παντού και πάντοτε.

\* Έχει ακουστεί έχει γραφεί ότι δεν αποκλείεται να είστε υποψήφιος για τον Δήμο Αθηναίων. Υπό ποιες πολιτικές προϋποθέσεις θα σας ενδιέφερε;\

Η αυτοδιοικητική πολιτική, προεκλογική και μετεκλογική, έχει ή τουλάχιστον μπορεί να έχει μεγάλη γοητεία και πολιτικό ενδιαφέρον, γιατί είναι συγκεκριμένη, θέτει σε δοκιμασία τις γενικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, και υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να έχει και αποτελέσματα άμεσα σε σχέση με την καθημερινή ποιότητα της ζωής των πολιτών. Στην Ελλάδα έχει πρόσθετες δυσκολίες και προκλήσεις, θεσμικές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, περιβαλλοντικές. Και αξίζουν κάθε στήριξη και πολιτικό έπαινο όσοι, ιδίως από την ανανεωτική αριστερά, δίνουν μάχες και πετυχαίνουν έστω και μικρά βήματα προς κατευθύνσεις που πέρα από μια πετυχημένη διαχείριση οδηγούν και σε καινοτομίες που αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο άσκησης της πολιτικής. Θέλει μελέτη και αξιοποίηση η εμπειρία τους, σε όλα τα επίπεδα. Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί με απασχολούσαν ανέκαθεν και βέβαια και σήμερα. Όταν θα ανοίξουν οι διαδικασίες για να δούμε τι θα κάνουμε στη σημερινή συγκυρία θα συμμετάσχω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά για να αναδειχθεί η ίδια ουσία. Πέρα από αυτά δεν έχω για την ώρα καμιά προειλημμένη απόφαση.

\* Ο Νίκος Κώνσταντόπουλος μιλώντας την περασμένη Κυριακή στην "Κ.Α.", πρότεινε τη συνάντηση των δυνάμεων που αντιτίθενται στο νεοφιλελευθερισμό, έχοντας κατά νου το γερμανικό μοντέλο Λαφοντέν. Πώς βλέπετε την πρόταση αυτή και τι προοπτικές εκτιμάτε ότι μπορεί να έχει;\

Η ανάγκη σύγκλισης και ευρύτερης συσπείρωσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για να εκφραστεί η αντίθεση στο νεοφιλελευθερισμό αναγνωρίζεται νομίζω από πολλούς και υπάρχουν και συγκεκριμένες προσπάθειες εδώ και κει και διεθνώς (βλέπε τη δηλωμένη δυναμική του Παγκόσμιου Φόρουμ...). Νομίζω ότι ήδη από πολλές πλευρές αναγνωρίζεται επίσης η ανάγκη να αρχίσει να διαμορφώνεται ένα συνεκτικό σύνολο αντιλήψεων και προτάσεων με θετικό πρόσημο: από την ανάγκη να αποτραπεί μια στρατιωτική αντίληψη για τη διαχείριση των υποθέσεων του κόσμου και επομένως την επεξεργασία προτάσεων για ενίσχυση της θεσμικής και πολιτικής διακυβέρνησης σε παγκόσμιο επίπεδο έως τη σύζευξη μιας πολιτικής ανάπτυξης με την οικονομική ανακατανομή του πλούτου και των εισοδημάτων, την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, την οικολογική εγρήγορση και δράση. Πολλές τέτοιες ιδέες έχουν πια διατυπωθεί και μπορούν να μετουσιωθούν σε ιστορικό σχέδιο. Λείπει η συγκεκριμένη και αξιόπιστη πολιτική μετάφραση τους, γενικά, στην Ευρώπη και σε κάθε χώρα και περιφέρεια. Κάθε πρωτοβουλία με τέτοια προοπτική είναι καλοδεχούμενη για συζήτηση και αξιοποίηση από κάθε υπαρκτή πολιτική δύναμη που δεν ικανοποιείται με την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων και τις προοπτικές που αυτά σήμερα φαίνεται να έχουν... Τέτοια συζήτηση στον ΣΥΝ γινόταν και παλιότερα και γίνεται και σήμερα, και έχει μεγάλο ενδιαφέρον, εφόσον μιλάμε για ιστορικό σχέδιο και όχι μόνο για απόλυτα θεμιτούς αλλά άσχετους με το θέμα τακτικούς ελιγμούς.

\* Τα τρομοκρατικά χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και φαίνεται ότι είναι "τυφλά". Πώς μπορεί μια ευνομούμενη πολιτεία να αντιδράσει χωρίς να θίγει τις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα και συνάμα να κάνει τους πολίτες να νιώθουν ασφαλείς;\

Η ασφάλεια των πολιτών αποτελεί βασικό τους δικαίωμα και όρο ομαλής ανάπτυξης των πρωτοβουλιών και δράσεων τους σε όλα τα επίπεδα. Με αυτήν την έννοια το ζήτημα της προστασίας απέναντι στην τυφλή τρομοκρατία είναι καθαρά πολιτικό, απαιτεί τη συζήτηση και τη συναίνεση των πολιτών, και επομένως το σεβασμό των ελευθεριών και των λοιπών δικαιωμάτων τους. Προβάλλεται μια εν πολλοίς τεχνητή αντίφαση ανάμεσα στα δύο αυτά καθήκοντα μιας ευνομούμενης Πολιτείας. Όμως τέτοιες αντιφάσεις δεν είναι η πρώτη φορά που αναφαίνονται, υπήρχαν και σε περιόδους πολέμου ή εσωτερικών κρίσεων σε διάφορες χώρες, ακόμη και πρόσφατα. Η εμπειρία δείχνει ότι ξεπεράστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη λειτουργία των θεσμών του κράτους δικαίου, τους μηχανισμούς πολιτικού και δικαστικού ελέγχου. Και αυτή η λειτουργία έμεινε όπου έμεινε ζωντανή κάτω από την εγρήγορση και την πίεση των πολιτικών δυνάμεων και των κινημάτων των πολιτών. Αυτήν την εμπειρία πρέπει να αξιοποιήσουμε και σήμερα, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που λόγω οπισθοχώρησης της ενοποιητικής της διαδικασίας κινδυνεύει από την αναδίπλωση των κρατών μελών της στην αδιέξοδη προσπάθεια να διαφυλάξουν τη δική τους ασφάλεια και μόνο όπως διαφαίνεται ήδη στις εξαγγελίες για πιθανή άρση της Συνθήκης Σένγκεν.

\* Κατηγορήσατε την κυβέρνηση ότι καρατόμησε τη Γενική Επιθεωρήτρια Περιβάλλοντος, διότι δεν υπέκυπτε στις πιέσεις. Μπορείτε να εξηγήσετε σε ποιες πιέσεις αναφέρεστε;\

Εγώ τις γνωρίζω, αλλά δεν θεωρώ δεοντολογικά ορθό να τις εκθέσω δημόσια. Γνωρίζω επίσης ότι η κ.Καραβασίλη έχει εκθέσει τα γεγονότα με υπηρεσιακό τρόπο, και ότι οι αρμόδιες συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι σχετικά ενημερωμένες. Εκείνη που κάνει ότι δεν ξέρει είναι η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ. Κρίμα… Έτσι κι αλλιώς είναι βέβαιο ότι όλα αυτά δεν θα μείνουν μυστικά !

Ρεβανασισμός και δογματισμός

\* Η κυβέρνηση προχωρεί σε μια σειρά αλλαγών που θίγουν κατά γενική ομολογία τα εργασιακά κεκτημένα. Ωστόσο λίγο-πολύ σιγοψιθυρίζεται ότι πρέπει στο οικονομικό πεδίο να γίνουν αλλαγές ώστε η ελληνική οικονομία να γίνει πιο αποδοτική και ανταγωνιστική. Στο πλαίσιο αυτό ποιες πρέπει να είναι οι προτάσεις της σύγχρονης αριστεράς;\

Οι αποφάσεις που προωθεί η κυβέρνηση αποπνέουν ένα μείγμα δογματισμού και ρεβανσισμού, ενώ παράλληλα δεν εγγυώνται κανένα είδος αποτελεσματικότητας ως προς αυτά που λέει ότι επιδιώκει (π.χ. αύξηση της απασχόλησης...). Έχει κανείς την εντύπωση ότι δρα στο επίπεδο των συμβολισμών και του τσαμπουκά. Το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν οι εργαζόμενοι είναι προφανώς να αντισταθούν σε όλα τα επίπεδα. Τώρα το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας είναι υπαρκτό. Αλλά και στους φοιτητές των οικονομικών σχολών είναι γνωστό ότι η ανταγωνιστικότητα είναι η συνισταμένη της δυναμικής πολλών παραγόντων, ανάμεσα στους οποίους το κόστος της εργασίας είναι ίσως ο λιγότερο σημαντικός (Στις πρώτες θέσεις ανταγωνιστικότητας είναι παγκοσμίως χώρες με υψηλά αμειβόμενη εργασία, με πρώτες τις σκανδιναβικές...). Οι σημαντικότεροι είναι οι επενδύσεις σε τεχνολογία και καινοτομία, μόρφωση των εργαζομένων,οι ικανότητες οργάνωσης και διαχείρισης των στελεχών των επιχειρήσεων, το γενικότερο κλίμα που διαμορφώνεται από την λειτουργία και την αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής κ.λπ. Οι κύριες ευθύνες για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ως συνόλου ανήκουν στο κράτος και τους επιχειρηματίες. Ούτε το μεν ούτε οι δε έχουν δείξει την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής ή πρωτοβουλιών για μια νέα πορεία. Και παρηγορούνται ρίχνοντας τον... ψόγο στους εργαζομένους. Το γαρ πολύ της θλίψεως...

ΠΛΑΓΙΟΙ