Ας κάνουμε λοιπόν κάτι αριστερό

Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι από τους παρεμβατικότερους αρθρογράφους που έχει η χώρα. Καταρτισμένος, με σταθερή και γενναία άποψη που δεν τη στρογγυλεύει, παρ’ όλα αυτά συγκαταλέγεται στους δημοσιογράφους που έχουν δεχτεί τις περισσότερες επιθέσεις, όχι μόνο λεκτικές, ενώ το Διαδίκτυο βρίθει προσβλητικών αναφορών εναντίον του. Χθες, λέει, όταν μίλαγε σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας τού έσπασαν το αυτοκίνητο έξαλλοι που δρουν στο όνομα της Αριστεράς. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα σε αυτούς τους ανθρώπους ότι ντροπιάζουν την Αριστερά. Οτι δεν δικαιούνται να σπάνε αυτοκίνητα, να διαλύουν εκδηλώσεις, να κάνουν face control στα πανεπιστήμια στο όνομα της Αριστεράς. Αυτό δεν είναι Αριστερά. Είναι «κόκκινος φασισμός». Είμαι βέβαιος ότι οι ίδιοι άνθρωποι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν το πανεπιστήμιο επισκέπτονταν, π.χ., στελέχη των ΑΝΕΛ ή δημοσιογράφοι που σήμερα υποδύονται τους αντιμνημονιακούς λαϊκούς αγωνιστές.

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει την πλειονότητα αυτών των αριστερών να δείχνουν «ανοχή» σε πρόσωπα με τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά και να μην μπορούν να δεχτούν τη δημόσια φωνή τους, φωνή που πρωτίστως υπερασπίζει τις ατομικές ελευθερίες, το δικαίωμα στη γνώμη ακόμα και αυτών που επιτίθενται με σκαιούς χαρακτηρισμούς εναντίον τους. Τα πρόσωπα αυτά στηρίζουν τις επιθέσεις τους στην άρνηση της κριτικής εναντίον τους. Παραγνωρίζουν το υπόλοιπο μέρος της δημόσιας παρουσίας των προσώπων αυτών, την ανεξαρτησία τους, την αυστηρή κριτική σε κυβέρνηση, φαινόμενα διαφθοράς και οπορτουνισμό και κρατούν την προσωπική διαφωνία τους. Κατά την άποψή μου, όλο αυτό που περιέγραψα δείχνει ένα τμήμα της Αριστεράς σε κατάπτωση. Την ένδεια ισχυρού προγραμματικού λόγου αλλά και την απουσία σπουδαίων προσωπικοτήτων που θα μπορούσαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα χωρίς γενικότητες και φανατισμό. Στη φρασεολογία τους κυριαρχούν η καταγγελία, οι υψηλοί τόνοι, οι προσποιημένες αναφορές, ακόμα και η συνωμοσιολογία. Στο πλαίσιο αυτό, η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστια: εξαιτίας αυτού του τρόπου πολιτεύεσθαι έχει καταστήσει το κόμμα του Π. Καμμένου προνομιακό συνομιλητή του. Διότι υπάρχει ώσμωση με τη λαϊκή Δεξιά ή πρόσωπα που έπαιξαν καταστροφικό ρόλο την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή.

Η έλλειψη ανοχής απέναντι στην αντίθετη άποψη, το μίσος προς όσους την εκφράζουν προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στην κοινωνία και στους πολίτες. Χρησιμοποιούνται πρακτικές που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση τάζει τα πάντα στους πάντες, επαναφέρει τη λογική των «μαγικών λύσεων». Κατά μια έννοια, κατεβάζει σε όλα τον πήχη. Ποινικοποιεί την αξιολόγηση, στηρίζει όσους λουφάζουν και, το χειρότερο, δηλώνει πως όταν γίνει κυβέρνηση θα επαναπροσλάβει ακόμα και αυτούς που είχαν μπει στο Δημόσιο με πλαστά πιστοποιητικά. Λες και μιλάμε για πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων,όχι προσόντων.

Εν τω μεταξύ, όποιος θεωρεί αυτονόητες κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει ο ΟΟΣΑ βαπτίζεται νεοφιλελεύθερος, όποιος στηρίζει χωρίς αστερίσκους την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας θεωρείται «ευρωλιγούρης», ενώ όποιος έχει μέτωπο με τη βία και την τρομοκρατία αυτομάτως δεν αντιλαμβάνεται τις τεκτονικές αλλαγές που καταγράφονται στην ελληνική κοινωνία. Ενδεικτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο υποδέχτηκαν τμήματα της Αριστεράς το βιβλίο του τρομοκράτη Κουφοντίνα...

Αλλά για να επιστρέψουμε στην αφορμή αυτού του σημειώματος, πώς γίνεται τα πανεπιστήμια από εστίες εκμάθησης και διακίνησης ιδεών να έχουν μετατραπεί σε άβατο για τους περισσότερους ή σε χώρο επαναστατικής γυμναστικής, όντας για μεγάλα χρονικά διαστήματα κλειστά;

Η Αριστερά βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει ουδεμία σχέση με την ανανεωτική Αριστερά, με το ΚΚΕ να αποτελεί μια αυτοτελή νησίδα που δεν χρήζει για ευνόητους λόγους κριτική και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να υποθάλπει βίαιες συμπεριφορές, το τεράστιο βάρος πέφτει στη ΔΗΜΑΡ - διότι κουβαλάει σημαντικό ιστορικό βάρος και ηθικό φορτίο.

Εκτιμώ πως στο κόμμα πρέπει να γίνει κάτι δραστικό, τόσο σε επίπεδο επικαιροποίησης προγραμματικών αρχών όσο και σε επίπεδο oυσιαστικών πρωτοβουλιών για να μην οδεύσει το ρεύμα της ανανεωτικής Αριστεράς, που πρόσφερε τόσα πολλά, προς το τέλος του. Θα είναι κρίμα. Οχι μόνο για τον χώρο και τα πρόσωπα που έδωσαν και τη ζωή τους για να επιβιώσουν αυτές οι ιδέες, αλλά για τη χώρα.