Πιέρ Πάολο, σήμερα

Κάποτε, την περίοδο των ιταλικών "μολυβένιων χρόνων", ένας γενναίος και προφητικός Πιέρ Πάολο Παζολίνι είχε βγει στην έγκυρη και συντηρητική "Κοριέρε ντέλα Σέρα" και είχε προβοκάρει όλη την ακροαριστερή ρητορεία της εποχής. Είχε υποστηρίξει πως αν ήταν να διαλέξει ανάμεσα σε έναν μπάτσο, γιο κάποιου ταπεινού εργάτη, και τον οργίλο νέο της διαδήλωσης, τέκνο της μεγαλοαστικής τάξης, προτιμούσε τον πρώτο. Ξέσπασε, όπως ήταν φυσικό, ένας μεγάλος καβγάς για τη "βλασφήμια".

Τα χρόνια πέρασαν και οι πικρές προφητείες του Πιέρ Πάολο επιβεβαιώθηκαν. Ο μπάτσος έφθασε στη σύνταξη, τα πίνει πια με τους φίλους του, ανήμπορος πάντα να υποπτευθεί τον πόνο ενός ανοιγμένου φοιτητικού κεφαλιού από το δικό του, κατευθυνόμενο γκλομπ. Ο άλλος μεγάλωσε κι αυτός, μετεξελίχθηκε σε κληρονόμο και συνεχιστή της οικογενειακής επιχείρησης και πάντα κομπάζει για τα χρόνια που έτρεχε στις διαδηλώσεις. Είναι το ασφαλές και ανέξοδο καταφύγιο για να μην γίνει πληγή η ξεφτίλα. Είναι κάτι σαν το δικό μας οίστρο, όταν αρειμάνιοι τραγουδάμε Μίκη, ανύποπτοι πως κάπως έτσι τα τραγούδια χάνουν το αίμα τους.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά για δύο λόγους: ο πρώτος έχει σχέση με τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τη δολοφονία του Παζολίνι, ένα βράδυ του 1975, στην περιφέρεια της Ρώμης. Ο δεύτερος αφορά τον σημερινό αυτισμό σε ό,τι αφορά την αριστερή ρητορεία.

Η αριστερά ψάχνει, καιρό τώρα, να βρει έναν τρόπο που θα τη συνδέει, καλύτερα θα την επανασυνδέει, με την ιστορική της αντισυμβατικότητα. Όταν γύρω όλα έχουν αλλάξει και κυριαρχεί πλέον η αναπηρία προσέγγισης της πραγματικότητας υπάρχει έλλειμμα εργαλείων ανάλυσης και κατά συνέπεια αδυναμία πολιτικής πρότασης, καταφεύγουμε στην παλιά μας συνταγή. Τα μεγάλα λόγια που πριν απ’ όλα κολακεύουν και δημαγωγούν.

Τι έλεγε ο Παζολίνι τότε; Να πάμε πέρα από τη σύμβαση, να δούμε πιο μακριά από τον μικρόκοσμο, να μην σταθούμε στα μέτωπα και τα σύνορα που η διαδήλωση έθετε, να βρούμε την πηγή της οργής και τον εξαναγκασμό στον συμβιβασμό. Να αλλάξουμε δηλαδή την οπτική της ρητορείας και να ψάξουμε την πολιτική. Τα είπε όταν στην αριστερά όλα έμοιαζαν νομοτελειακά και "το κόκκινο βάθος του ουρανού" ήταν βεβαιότητα.

Σήμερα, τριάντα χρόνια από την φοβερή του βλασφημία, πώς μπορούν να μας χωράνε ακόμη οι, κατά τη γνώμη μου, γερασμένες λέξεις; Με τι συνδέεται η αντισυμβατικότητα της αριστεράς; Με τις εικόνες του Τσε, μόνο; Με τα παιδιά που τα σπάνε, μένουν στην ίδια τάξη, ασκούν βία στη βία της εξουσίας, μόνο;

Σκεπτικισμοί απόμαχου. Ελπίζω να μην διαβαστούν με αποστροφή για τα γεράματα...