Η επικινδυνότητα του «λιτού βίου» και η «δίκαιη λιτότητα»

Ο νέος υπουργός οικονομίας κάλεσε τον ελληνικό λαό στο πρότυπο του λιτού βίου. Δηλαδή ένας πολιτικός εκφραστής του συνασπισμού κυβερνητικής εξουσίας προσδιόρισε τα όρια του αποδεκτού και αρεστού της κοινωνικής συμπεριφοράς των πολιτών. Σαφέστατα προσδιόρισε έτσι και τα όρια της μη αρεστής συμπεριφοράς. Δίχως άλλα κριτήρια προσδιορισμού του αρεστού και του μη αρεστού, όπως η νομιμότητα των ενεργειών, η πλήρης φορολογική συμμόρφωση ή κάτι παρόμοιο. Κάπως έτσι όμως, νομιμοποιείται και ο κάθε εκφραστής οποιουδήποτε άλλου πολιτικού σχηματισμού να προσδιορίσει το δικό του πρότυπο και το χειρότερο να περιχαρακώσει όσους δεν το ακολουθούν. Για παράδειγμα, θα μπορούσε κάποιος να επικαλεσθεί το χριστιανικό βίο και να εξουθενώσει τη κοινωνική νομιμοποίηση των μουσουλμάνων ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου επί του στιγματισμού τους. Θα μπορούσε να επικαλεσθεί το πρότυπο της «Άριας» φυλής και να καταδιώκει του μη «Αρίους» και ούτω καθεξής.

Και επειδή η αριστερά αυτά τα έχει λύσει από δεκαετίες, έχει επίσης από δεκαετίες υιοθετήσει τον πολιτικό ορισμό της «δίκαιης λιτότητας» (Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, 1977), όπου το κράτος επιμερίζει με κοινωνική δικαιοσύνη τα βάρη της όποιας περιοριστικής δημοσιονομικής ή εισοδηματικής πολιτικής, χωρίς να θίγεται το δικαίωμα του κάθε πολίτη να προσδιορίσει ο ίδιος τη συμπεριφορά του, με βάση την απόλυτη ελευθερία επιλογής θρησκευτικού, ιδεολογικού, σεξουαλικού ή εισοδηματικού προτύπου ή προσανατολισμού.

Η αποστροφή του νέου υπουργού είτε ως «γλίστρημα» της γλώσσας είτε ως συνειδητή επιλογή, έχει τις ίδιες συνέπειες νομιμοποίησης του στιγματισμού πολιτών από τη συμπεριφορά τους. Η απόδοση των κοινωνικά στιγματισμένων στο οργισμένο πλήθος των διαγόντων «λιτά» το βίο τους… είναι απλώς το επόμενο βήμα. Για ότι σημαίνει «λιτός» και για ότι σημαίνει «κοινωνικό στίγμα». Ας το ξανασκεφθεί…

Ο «λιτός βίος» ως πολιτικά προτεινόμενη προσωπική επιλογή συμπεριφοράς (και απόκρυψης της επερχόμενης νέας λιτότητας – βλέπε «δάκρυα και αίμα»), νομιμοποιεί τη διαφοροποίηση των πολιτών βάσει συμπεριφορών και παρέχει άλλοθι επικίνδυνων εκτροπών…