Είναι οι ναζί επιχείρημα;

Εκανε καλά ο κ. Βαρουφάκης να αναφερθεί στους ναζί στην κοινή συνέντευξη με τον κ. Σόιμπλε; Κατ’ άλλους ήταν το δεύτερο ταμπού, εκτός του ενδυματολογικού, που έσπασε μέσα σε λίγες ώρες. Aκουσα κάποιον ρεπόρτερ να λέει πως στη Γερμανία μπορείς να αφήνεις υπονοούμενα για το ζήτημα, αν είσαι επισκέπτης εννοείται, όμως δεν δικαιούσαι να το αναφέρεις ρητά. Είναι σαν να πηγαίνεις σε επίσημο δείπνο χωρίς γραβάτα. Ομως, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν δούμε στα σοβαρά το ευρωπαϊκό τοπίο, είναι σαφές πως ο κίνδυνος για την Ενωση και τις αξίες της δεν προέρχεται από την «αριστερά» του Κλαμπ Μεντιτερανέ. Προέρχεται από την ακροδεξιά, την ισχυρή πολλά υποσχόμενη και ανερχόμενη ευρωσκεπτικιστική και φασίζουσα ακροδεξιά. Η Μαρίν Λεπέν, η οποία όπως διάβασα προσεκλήθη να μιλήσει στην Οξφόρδη, βρίσκει ευήκοα ώτα όταν καταφέρεται κατά του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Ο κ. Βαρουφάκης είπε στον κ. Σόιμπλε πως όταν επιστρέψει στην Ελλάδα θα βρεθεί σε ένα κοινοβούλιο όπου η τρίτη δύναμη είναι η Χρυσή Αυγή. «Δεν είναι νεο-ναζί, είναι ναζί» τόνισε. Και εδώ δεν πρόκειται για σύμβολο της Ιστορίας μας, όπως το Σκοπευτήριο της Καισαριανής στο οποίο απέτισε φόρο τιμής ο κ. Τσίπρας. Εδώ πρόκειται για το 2015, για τη ζωντανή ελληνική πραγματικότητα, για μια αναπηρία της Ελληνικής Δημοκρατίας η οποία γιγαντώθηκε στους καιρούς της κρίσης. Η Χ.Α. περιμένει στη γωνία σε περίπτωση που η Ευρώπη δεν ακούσει τους φιλοευρωπαίους συνομιλητές της του ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί και να έχει δίκιο.

Αν η ευρωπαϊκή ηγεσία διατηρεί ακόμη κάποιο πολιτικό αισθητήριο, αυτήν την πολιτική γλώσσα την αντιλαμβάνεται. Πλην όμως, διότι στο ομιχλώδες τοπίο στο οποίο κινείται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα υπάρχει πάντα ένα πλην όμως. Πλην όμως, λοιπόν, ο κ. Βαρουφάκης δεν συγκατοικεί μόνον στο ίδιο κοινοβούλιο με τη Χ.Α. αλλά μοιράζεται τα κυβερνητικά έδρανα με τον επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, έναν εθνικιστή με υπερπατριωτική και αντιευρωπαϊκή ρητορική. Στο υπουργείο Εξωτερικών δε, τοποθετήθηκε ένας πρώην συγγραφέας φιλοσοβιετικών μανιφέστων, του οποίου το έργο για την Πολωνία του Γιαρουζέλσκι αναρωτιέμαι πώς θα διαβάζεται από τον σημερινό Πολωνό ομόλογό του, και ο οποίος, πριν ακόμη αναλάβει τα καθήκοντά του φρόντισε να διαχωρίσει τη θέση του από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους στο θέμα της Ουκρανίας. Μπροστά στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, ακόμη και οι Ευρωπαίοι δυνάμει σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι Podemos είχαν την αντίδραση που έχουν όσοι γνωρίζουν την αρχαία ελληνική από το Πανεπιστήμιο και ερχόμενοι στα μέρη μας νομίζουν ότι θα καταλάβουν και τη Νέα. Κοινώς δεν κατάλαβαν ποιο το κεφάλι, ποιος ο κορμός και ποια τα μέλη του υβριδικού μορφώματος που σχημάτισε κυβέρνηση. Ποία η σχέση του κ. Λαφαζάνη με τον κ. Κουίκ, και ποία η θέση της Ιωάννας της Κοζάνης Ραχήλ για τη χορήγηση ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών; Ποία εκτός από την πατριωτική αγανάκτηση απέναντι στην πολιτική που ακολούθησε μέχρι στιγμής η Ε.Ε. στην Ελλάδα;

Και στο σημείο αυτό φτάνουμε στην κεντρική ιδέα. Αν, ο μη γένοιτο, οι διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη καταλήξουν σε αδιέξοδο, ο μεν κ. Βαρουφάκης θα επιλέξει τον θάνατο, όπως έχει δηλώσει, κοινώς τον θάνατο της σχέσης μας με την Ευρώπη. Ετσι τουλάχιστον το μεταφράζω. Και η κυβέρνηση έχει τοποθετήσει σε δύο κρίσιμα υπουργεία ανθρώπους που όλα δείχνουν πως δεν θα τους πείραζε καθόλου, το αντίθετο, μια ρήξη με την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν συνδυάσουμε και τις διάφορες αθώες συγκεντρώσεις των πολιτών που συμπαρίστανται στον ρόλο του λαού στην κυβέρνηση, τότε το πατριωτικό σκηνικό είναι μάλλον έτοιμο. Αρκεί να θυμηθούμε τι απέδωσαν τα τεράστια συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, λίγη ακόμη διεθνή απομόνωση. Υποθέτω πως θα το έχουν υπολογίσει. Αν η κυβέρνηση, για να καλύψει τα αδιέξοδα, αποφασίσει να επενδύσει στα θιγμένα πατριωτικά αντανακλαστικά ενός λαού του οποίου τα νεύρα είναι όντως σπασμένα, τότε η αντιδημοκρατική ρητορεία του υπόκοσμου της Χρυσής Αυγής θα εμφανιστεί ως εναλλακτική. Μόνον που δεν θα ευθύνεται ο Σόιμπλε, ή μόνον ο Σόιμπλε. Για μια ακόμη φορά η ευθύνη θα είναι δική μας, ή και δική μας.