Προοδευτική διακυβέρνηση ξανά

Λίγες μέρες πριν το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ είναι σίγουρο πως απ’ όσους έχουν παραμείνει στο κόμμα κανείς δεν δικαιούται να εμφανίζεται ως Ηρακλής των ιδεών και των αξιών του χώρου. Αυτοί που ακόμη συνεχίζουν δεν είναι στη ΔΗΜΑΡ, γιατί είδαν φως και μπήκαν και έφυγαν, όταν τα φώτα έσβησαν. Αντιθέτως κοιτάζουν να τα ανάψουν εκ νέου. Μπορούν να υπάρχουν διαφωνίες, πολύ θεμιτές μάλιστα, για το πως ξανανάβουν τα φώτα, αλλά όποια μέσα και να επιλέγει κανείς , ένα είναι σίγουρο: Για να υπάρχει το οποιοδήποτε πρόταγμα προοδευτικής διακυβέρνησης στη χώρα χρειάζεται τα φώτα αυτά να είναι αναμμένα. Σ’ αυτή τη φάση που ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τη ΔΗΜΑΡ, αυτή χρειάζεται πάλι να επιχειρήσει να πείσει πως είτε η ίδια είτε η μετεξέλιξή της είναι αναγκαία για την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.

Δυο είναι οι κυρίαρχες γενικές αντιλήψεις για το πώς πρέπει να πορευτεί η ΔΗΜΑΡ σ’ αυτή την κρίσιμη φάση της ιστορίας της. Η πρώτη υποστηρίζει πως χρειάζεται σήμερα να στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά εντασσόμενοι στο δικό του σχέδιο πολιτικής και συμβάλλοντας από μέσα στον εξορθολογισμό του. Ποιο όμως είναι αυτό το σχέδιο; Είναι στα πολύ θετικά της το ό,τι αυτή η κυβέρνηση έθεσε το ζήτημα της αμφισβήτησης των πολιτικών της λιτότητας, οι οποίες συνεχιζόμενες επί πέντε χρόνια έχουν εξασθενήσει τους πολίτες, αλλά και την οικονομία. Την ίδια όμως στιγμή αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύει σε καθημερινή βάση πώς δεν έχει κανένα σχέδιο ούτε Α, ούτε Β. Το μόνο που ξέρει είναι να εξαπατά το λαό με ψευτοπαλληκαρισμούς και ψεύδη του τύπου «εμείς υλοποιούμε τις δεσμεύσεις μας ας αναλάβουν οι εταίροι την ευθύνη τους». Η κυβέρνηση θεωρεί ότι είμαστε σε πόλεμο (το αναφέρει συχνά όχι ο Λαφαζάνης αλλά ο ίδιος ο Πρωθυπουργός) με τους εταίρους και εμείς θα κερδίσουμε, αν αυτοί χάσουν. Η Ευρώπη όμως είναι ο χώρος των συνεχών συμβιβασμών μεταξύ εταίρων που έχουν διαφορετικά συμφέροντα, ιδέες, θέσεις αλλά κοινό χώρο και πολιτισμό. Τον πολιτισμό του συμβιβασμού ή αλλιώς τον πολιτισμό του Κοινωνικού Συμβολαίου. Οτιδήποτε πέρα απ’ αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Όποιος πηγαίνει σε διαπραγματεύσεις θεωρώντας πως πάει σε πόλεμο, χάνει τον πόλεμο και όχι τις διαπραγματεύσεις.

Η κυβέρνηση είναι ένα βήμα από το να χάσει τον πόλεμο που ήθελε και όχι τις διαπραγματεύσεις που έπρεπε να κάνει. Αν θέλει να παραμείνουμε στο ευρώ θα πρέπει να λάβει πλέον μέτρα που ξεπερνούν κατά πολύ το μειλ Χαρδούβελη. Αν δεν θέλει να μείνει στο ευρώ θα αναλάβει το κόστος μιας κυβέρνησης που θα μειώσει τόσο πολύ το βιοτικό επίπεδο του λαού, για τον οποίο «νοιάζεται», όσο καμία άλλη κυβέρνηση αυτού του τόπου από την περίοδο της ανεξαρτησίας του. Με αυτήν την πολιτική όμως του «κερδίζω χρόνο, εξαπατώντας λαό και εταίρους» αποδεικνύει ότι το μόνο για το οποίο νοιάζεται, είναι αυτό για το οποίο υποτίθεται οι αριστεροί νοιάζονται λιγότερο: για την εξουσία.

Η δεύτερη άποψη υποστηρίζει πως θα πρέπει η Ανανεωτική Αριστερά και το κόμμα της η ΔΗΜΑΡ να υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ αν αυτός κάνει τη στροφή και να στραφεί προς τη δημιουργία τρίτου πόλου των δυνάμεων του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας αν αυτή αποτύχει. Αν το Αν ήταν πολιτική η ΔΗΜΑΡ θα ήταν ΣΥΡΙΖΑ.

Δύο αντιλήψεις που παρόλο που φαίνονται διαφορετικές κινούνται στο ίδιο πνεύμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται αφενός μια δύναμη απέξω για να μπορέσει να στρίψει. Εντασσόμενοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σ’ αυτόν δεν τον βοηθάμε καθόλου, ενώ διαλύουμε τη ΔΗΜΑΡ. Αφετέρου δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει να περιμένουμε να δούμε τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Να περιμένουμε τι; Την χρεοκοπία; Ο μόνος τρόπος αν τελικά υπάρξει κάποια συμφωνία, που την εύχονται όλοι οι εχέφρονες αριστεροί και δεξιοί αυτού του τόπου, είναι να βρεθούν οι άνθρωποι που θα την υλοποιήσουν. Και πιστεύω ότι κανείς δεν ελπίζει πως αυτοί θα είναι ο Λαφαζάνης ή ο Στρατούλης. Πολλοί σεβαστοί ως πολιτικό ήθος, αλλά άλλου παραδείγματος πολιτικοί. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να υπάρχει ένας προοδευτικός πόλος ως εξωτερικός παράγοντας της εξίσωσης της σχέσης κυβέρνησης δανειστών.

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη να τεθεί εκ νέου το ζήτημα της προοδευτικής διακυβέρνησης και του πόλου, ο οποίος θα μπορεί ως μια δύναμη απέξω να συμμαχήσει με τη ριζοσπαστική Αριστερά, αλλάζοντας τους συσχετισμούς και τις πρακτικές της. Μα θα αναρωτηθείτε δεν απέτυχε αυτό; Ναι απέτυχε, αλλά απέτυχε γιατί δεν το διεκδικήσαμε σωστά και όχι γιατί ήταν λάθος.

Μόνο η επαναφορά του προοδευτικού πόλου θα ξαναβάλει τη ΔΗΜΑΡ- όποια μορφή και να έχει αυτή- στο παιγνίδι. Γιατί το δίλημμα δεν είναι αν είναι κανείς με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τον αντιΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο είναι πως μπορεί να γίνει η στροφή προς την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Αυτό καλούνται να συζητήσουν οι δημαρίτες και δημαρίτισσες στις 5 Ιουνίου.

ΥΓ. Δεν συνηθίζω, όταν μιλώ για θέματα πολιτικής να αναφέρομαι σε ζητήματα προσωπικής φύσης. Αλλά θέλω να απαντήσω σ’ όσους, θέλω να πιστεύω καλοπροαίρετα, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν κάποιοι που θέλουν το κόμμα για να το πάνε αλλού. Ως επιχείρημα γι’ αυτό χρησιμοποιούν τη συμμετοχή μερικών στελεχών της ΔΗΜΑΡ σε μια εκδήλωση της Πρωτοβουλίας Καψή, Μπίστη, Τούντα για τη δημιουργία νέου πόλου. Ήμουν εκεί όχι ως «παρατηρητής» αλλά ως ομιλητής. Απαντώ μόνο αυτό. Όταν ήμουν επιστημονικός διευθυντής στο ΙΣΤΑΜΕ του ΠΑΣΟΚ παρευρέθηκα σε μια εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ. Μου εζητήθη να απολογηθώ γι’ αυτό. Ναι δεν είναι λάθος : να απολογηθώ. Γιατί; Επειδή πήγα να ακούσω τους ανθρώπους τις ιδέες των οποίων θεωρώ απαραίτητες για την ενότητα των δυνάμεων του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας. Απάντησα πως δεν έχω να απολογηθώ για μια πράξη, την οποία όταν κάποια στελέχη της ΔΗΜΑΡ έκαναν – και καλώς έκαναν- παρευρισκόμενοι στην εκδήλωση των 58, οι ίδιοι που μου ζητούσαν να απολογηθώ, έκριναν ως γενναία και πολύτιμη. Ήμουν και θα είμαι πάντα υπέρ της ενότητας αυτού του χώρου, δεν το έκρυψα ποτέ μου. Ούτε θα το αλλάξω. Μόνο που βάση αυτής της ενότητας δεν μπορεί να είναι ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι η πολιτική της εξαπάτησης του λαού και του λαϊκίστικου ψεύδους.

Είπα και ελάλησα για το ποιο σχέδιο προσπαθώ να υπηρετήσω με τις όποιες δυνάμεις μου αναλογούν. Αυτό είναι το σχέδιο μου γι’ όσους αρέσει, γι’ όσους δεν αρέσει, δεν έχω άλλο. Και δεν το αλλάζω.

-O Γιώργος Σιακαντάρης είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ

_______________

[1] Πρωτοσέλιδο Αυγής της Τετάρτης 6 Μαΐου 2015- «Η ώρα της ευθύνης για τους δανειστές»

[2] Περισσότερες λεπτομέρειες στο άρθρο μου «Οι ψυχές της Σοσιαλδημοκρατίας» Τα Νέα 27/03/2015