Οι φίλοι μου πηγαίνουν στην πλατεία

Έχω φίλους και στις δύο διαδηλώσεις. Είναι πολύ θυμωμένοι με τους «άλλους». Αυτοί που κατεβαίνουν στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της λιτότητας θεωρούν ότι οι συγκεντρώσεις με σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» είναι απλώς αντικυβερνητικές και κρύβουν εμπάθεια εναντίον της Αριστεράς. Εκείνοι που βρίσκονται μπροστά στη Βουλή με τη σφυρίχτρα πιστεύουν ότι βρίσκεται σε κίνδυνο η ελληνική ευρωπαϊκή ταυτότητα και κινητοποιούνται για να πάρει το μήνυμα ο ΣΥΡΙΖΑ και να μην παίξει με τον εθνικό στρατηγικό προσανατολισμό.

Έχω οργισμένους φίλους και στις δύο διαδηλώσεις. Άλλοι καταγγέλλουν τους εταίρους-πιστωτές για τη στάση τους και πιστεύουν ότι η κυβέρνηση δέχεται εκβιασμό ακριβώς επειδή αμφισβήτησε το «δόγμα». Αλλοι έχουν απαυδήσει με την κυβέρνηση και πιστεύουν ότι μας καταστρέφει μέσα από τη σύγκρουση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι ειλικρινείς και κάπως μπερδεμένοι. Ας πούμε όταν ρωτάω έναν από τους πρώτους γιατί ανέχονται αδιαμαρτύρητα τόση δημαγωγία και τόσο λαϊκισμό με τόσο κόστος για την οικονομία δυσκολεύονται να με πείσουν με τα επιχειρήματά τους. Και όταν ρωτάω έναν από τους δεύτερους γιατί δεν ενοχλούνται που κορυφαία και μεσαία στελέχη της ΝΔ έχουν πάρει πάνω τους τη διοργάνωση καπελώνοντάς την, δεν έχουν κάποια σοβαρή απάντηση.

Έχω ενδιαφέροντες φίλους και στις δύο διαδηλώσεις. Αλλοι αισθάνονται ότι στηρίζοντας την κυβέρνηση δυσκολεύουν τους έξω να ασκήσουν άλλη πίεση, άλλοι ελπίζουν ότι θυμίζουν στους εταίρους μας πως υπάρχει εδώ ευρωπαϊκή πλειοψηφία και πρέπει να τη σεβαστούν. Κάποιοι είναι συνηθισμένοι στις διαδηλώσεις, κάποιοι βγαίνουν για πρώτη φορά στους δρόμους της διαμαρτυρίας.

Ο ορισμός της «Ευρώπης» είναι σχετικός. Η κυρίαρχη ελληνική εκδοχή είναι μάλλον μια Ευρώπη a la carte. Ωραία τα κοινοτικά κονδύλια και οι διάφορες επιδοτήσεις, κακό πράγμα οι κανόνες, θέλαμε τον εύκολο δανεισμό, όμως όχι και την προσπάθεια για δημοσιονομική εξυγίανση και μεταρρυθμίσεις, να έχουμε τα δικαιώματα και τις δυνατότητες των άλλων, αλλά όχι τις υποχρεώσεις. Για παράδειγμα, η θρησκόληπτη δεξιά που φωνάζει «Μένουμε Ευρώπη» δεν έμενε Ευρώπη όταν έπρεπε να αποδεχτεί το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια ή να σεβαστεί την κοινοτική νομοθεσία για το περιβάλλον, για τις φυλακές, για την προστασία από την αστυνομική βία και αυθαιρεσία.

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης η «Ευρώπη» έγινε για άλλους ο εξωτερικός εχθρός και για άλλους ο σωτήρας. Κάπως έτσι χαθήκαμε μέσα σε ένα διχασμό (μνημόνιο/αντιμνημόνιο) που καθόλου δεν συνέβαλε στη συλλογική αυτογνωσία.

Η «Ευρώπη» γίνεται τώρα η νέα διαιρετική τομή. Είναι απλοϊκό και λάθος. Η μάχη της πλατείας δεν σηματοδοτεί σύγκρουση ανάμεσα στο ευρώ και στη δραχμή ούτε ανάμεσα στον ευρωπαϊκό και τον βαλκανικό εαυτό της χώρας. Και στις δύο διαδηλώσεις κατεβαίνουν (και) Ευρωπαίοι, όπως επίσης ανόητοι, ακραίοι, φανατικοί, υποκριτές. Αν παρακολουθήσει κανείς το δηλητήριο που διαχέεται στο διαδίκτυο με τη σύγκρουση ανάμεσα στους δύο κόσμους θα απογοητευτεί πολύ.

Το μίσος δεν σε κάνει Ευρωπαίο ούτε Αριστερό. Ευρωπαίο σε κάνει ο πολιτισμός σου και Αριστερό η στάση ζωής σου.