Για την Ευρωπαϊκή Αριστερά

Η σύγχρονη πολιτική ευρωπαϊκή ιστορία δεν έχει δώσει ακόμα απάντηση στο ερώτημα: υπάρχει χώρος για μια πολιτική οικογένεια στο ενδιάμεσο της σοσιαλδημοκρατίας και της κομμουνιστικής αριστεράς; Εμείς, της ελληνικής ανανεωτικής αριστεράς, συνθέτουμε τις πολιτικές μας πρωτοβουλίες με όλους αυτούς στην Ευρώπη που θέλουν να δώσουν καταφατική απάντηση στο μεγάλο αυτό ιστορικό ερώτημα. Σε μια φάση που τα μεγάλα προβλήματα της Ευρώπης και της χώρας μας τίθενται και πάλι επί τάπητος καλωσορίζουμε το 1ο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ως συμπύκνωση μιας προσπάθειας που φιλοδοξεί να δώσει οικουμενική διάσταση στην πολιτική μας ύπαρξη.

Η συζήτηση θα είναι μακρά και δύσκολη, η έκβασή της αβέβαιη. Το σίγουρο είναι ότι η Ευρώπη βρίσκεται στο προσκήνιο και η δική μας Αριστερά είναι υποχρεωμένη να κινητοποιήσει, με λογισμό και όραμα, το σύνολο του διανοητικού δυναμικού της προκειμένου, διαμέσου επίπονων και βασανιστικών συνθέσεων με τις όμορες πολιτικές δυνάμεις, να διαμορφώσει ένα συνεκτικό πολιτικό σχέδιο για την προσεχή δεκαετία.

Σύμφυτη με τη δική μας ύπαρξη είναι και η ανάγκη να διαρρήξουμε τους ιστούς με μια παράδοση η οποία αναζητεί την επίλυση των προβλημάτων σε ποσοτικούς όρους και οδηγεί μονοσήμαντα στον ακραίο ανταγωνισμό. Για να καταστήσουμε όμως την αλληλεγγύη πυρήνα οργάνωσης της κοινωνίας μας οφείλουμε να μοχθήσουμε πολύ και να υπερβούμε πολλά στερεότυπα. Πώς αλήθεια θα οικοδομήσουμε μια κοινωνία αλληλεγγύης σε μια Ένωση που μετρά πάνω από 20 εκατομμύρια ανέργων και πάνω από 90 εκατομμύρια οικονομικά ανενεργού πληθυσμού’

Σίγουρα όχι με τα προστατευτικά μέτρα για την, μη βιώσιμη πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο, ευρωπαϊκή κλωστοϋφαντουργία που λάβαμε απέναντι στην Κίνα. Και τούτο γιατί σε λίγο ακολουθούν οι τεχνολογίες, πληροφορικής, αεροδιαστημικής, βιο-ιατρικής, ηλεκτρονικής, πεδία που μέχρι πρότινος οι δυτικές κοινωνίες είχαν την αποκλειστικότητα και σήμερα γνωρίζουν αλματώδη ανάπτυξη σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία. Με την έννοια αυτή εκτιμώ ότι ορθά η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν αντιτίθεται στους διακηρυγμένους στόχους της στρατηγικής της Λισσαβώνας, αλλά στις μεθόδους υλοποίησης τους.

Πολλοί και αγαπητοί σύντροφοι, μετά τη συντριπτική απόρριψη του σχεδίου ευρωπαϊκού συντάγματος από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς, θεώρησαν ότι έφτασε η ώρα για ένα σχέδιο Β που θα προέρχεται από τη δική μας Αριστερά. Τι εισέπραξε όμως ο αγροτικός πληθυσμός της Γαλλίας που ψήφισε μαζικά "όχι"; Εισέπραξε βέβαια ένα σχέδιο Β με το όνομα Μπλερ.

Υπάρχουν δύο σοβαρά προβλήματα γύρω από τα οποία ο Μπλερ στρεψοδικεί προκειμένου να απο-δομήσει τη γαλλική κυριαρχία στη μόνη ομοσπονδιακή πολιτική που έχει μέχρι σήμερα η Ευρώπη, την Κοινή Αγροτική Πολιτική.

Πρόβλημα 1ο: Δεν είναι δυνατόν να ανταγωνιστεί η Ευρώπη τις ανερχόμενες οικονομικά δυνάμεις με έναν προϋπολογισμό ο οποίος κατευθύνει το 40% των πόρων σε παρωχημένες πολιτικές προστατευτισμού (αγροτικές επιδοτήσεις) που αφορούν το 5% του πληθυσμού της Ευρώπης. Πρόκειται για το επταπλάσιο ποσό από το σύνολο των πόρων που διατίθενται για επιστήμη, έρευνα, τεχνολογία, εκπαίδευση και υποδομές. Δηλαδή για ό,τι αφορά τη επιβίωση της Ευρώπης στις αυριανές κοινωνίες της γνώσης.

Πρόβλημα 2ο: Το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής και κινδυνεύει με χρεοκοπία γιατί στηρίζεται στη προστασία των θέσεων εργασίας όσων βρεθούν εντός. Τούτο όμως στις σημερινές συνθήκες οργάνωσης της εργασίας εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες και καθηλώνει τους ανέργους εκτός αγοράς εργασίας.

Η δική μας απάντηση είναι: Περισσότερες ομοσπονδιακές πολιτικές, μεγαλύτερος κοινοτικός προϋπολογισμός. Οφείλουμε επίσης άμεσες παρεμβάσεις ώστε το σύνολο του αγροτικού πληθυσμού που έχει πραγματικές ανάγκες να τύχει ουσιαστικής οικονομικής στήριξης.

Ταυτόχρονα η χώρα μας οφείλει να προχωρήσει άμεσα σε ένα εθνικό σχεδιασμό αναβάθμισης των δομών του εκπαιδευτικού και ερευνητικού συστήματος της με βάση οργάνωσης την επιστημονική αριστεία. Να εισάγει την αντίληψη της έρευνας και καινοτομίας από τις πρώτες κλίμακες του εκπαιδευτικού συστήματος. Να προάγει τη δια βίου εκπαίδευση. Να ενισχύσει τις πολιτικές αρμονικής ενσωμάτωσης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Να προχωρήσει αποφασιστικά στη κατάργηση του εναγκαλισμού του κράτους από τα κόμματα. Να συνεχίσει το έργο ανάπτυξης υποδομών που εγκαινίασε ο Σημίτης.

Με τις θέσεις της για το 1ο συνέδριο η Ευρωπαϊκή Αριστερά δείχνει ότι έχει τη δύναμη και τη θέληση να κάνει συνθέσεις και να βρίσκει προωθητικούς συμβιβασμούς. Το ζήτημα είναι αν η ηγεσία του ΣΥΝ διαθέτει την θέληση και δύναμη να πράξει ανάλογα στην μικροκλίμακα του κόμματος. Της το εύχομαι.