Φωτογραφία: Εκείνη με την οποία ακούσια ή εκούσια πορεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Δεν ήταν ελληνική. Μιλώ για την εισβολή πάνοπλου αστυνομικού σε σπίτι στην Ισπανία με στόχο την εκτέλεση πλειστηριασμού. Σε επίπεδο συμβολισμού, ο θύτης εδώ ήταν ο ακραίος νεοφιλελεύθερος Ραχόι. Και το θύμα ήταν ο ιδιώτης που έβλεπε να γίνονται κομμάτια οι θυσίες του. Η μόνη αναχαίτιση φάνταζε η «πρώτη φορά Αριστερά» που θα έβαζε τέρμα σε τέτοιες εικόνες και στη χώρα μας. Το σπίτι ενεργοποιεί σχεδόν φροϊδικά ένστικτα στον μέσο Νεοέλληνα. Το σπίτι - φρούριο ιδιωτικότητας - αποτελεί εξάλλου την προέκταση ή το επιστέγασμα υλικής προκοπής. Ο ΣΥΡΙΖΑ χειρίστηκε έξοχα τον φόβο για την «απαλλοτρίωση» από τις τράπεζες της στέγης. Μίλησε και αγωνίστηκε ανιδιοτελώς για προστασία της πρώτης κατοικίας. Και με σχεδόν οξύμωρο τρόπο η Αριστερά, που παραδοσιακά είχε πάντα κορόνα τον στίχο του Μιχάλη Κατσαρού «αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει καλά είμαι εδώ», τώρα υποσχόταν πως θα προστατέψει τον νοικοκυραίο.

Φωτογραφία δεύτερη: Οι ουρές έξω από τις κλειστές τράπεζες της Κύπρου το 2013 για δώδεκα ημέρες. Η εικόνα παρέπεμπε σε «φούσκα» των τραπεζών και σε επισφάλεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ και εδώ εμμέσως χειρίστηκε την εικόνα με διατυπώσεις κατά της «ρευστότητας» που δεν χορήγησε ο ELA και της μη βοήθειας που δεν παρείχε τότε η ελληνική κυβέρνηση με μέρος της ανακεφαλαιοποίησης που θα μπορούσε να αναλάβει. Δύο εικόνες έξω, δύο επιχειρήματα μέσα. Και οι δύο συλλογικοί φόβοι του Ελληνα, ύλη για πολιτική εκτόξευση. Η ζωή όμως είναι παράξενη. Στην απότομη στροφή της Ιστορίας που ζούμε τούτο το καλοκαίρι της βίαιης μεταδημοκρατικής ενηλικίωσης, η «πρώτη φορά Αριστερά» βρέθηκε στο «εδώλιο των κατηγορούμενων» Ραχόι και Χριστόφια ταυτόχρονα. Η εικόνα των κλειστών τραπεζών βέβαια δεν ισχύει πια στην Ελλάδα, αλλά οι ουρές στα ATMς παραμένουν. Και όσον αφορά την πρώτη εικόνα, μπορεί να μην έχουμε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας μέχρι το τέλος του έτους, αλλά αυτοί ακριβώς οι πλειστηριασμοί με διαδικασίες εξπρές δεν θα έχουν πια τιμή εκκίνησης την αντικειμενική αξία του ακινήτου αλλά την εμπορική, γεγονός που έχει πυροδοτήσει τον θυμό της υπόλοιπης μη κυβερνώσας Αριστεράς. Κι αυτό με εισήγηση και ψήφιση προαπαιτούμενων μέτρων από μια κυβέρνηση που εξελέγη για διαφορετικό λόγο. «Το προσόν της Αριστεράς είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που δεν είχε πετύχει πριν απ’ αυτή η Δεξιά» έλεγε ο καπιταλιστής Τζοβάνι Ανιέλι ή κοινώς προσοχή στο κενό μεταξύ της προεκλογικής ρητορείας και της πύρινης πραγματικότητας.