Πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ η συγκέντρωση της Ανανεωτικής Συσπείρωσης του ΣΥΝ με θέμα «οι τελευταίες εξελίξεις στον Συνασπισμό». Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ο οποίος μεταξύ άλλων είπε τα εξής:

Μ. Παπαγιαννάκης:

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι

(Γιατί αυτή η συγκέντρωση...)

Μια εύλογη, χρήσιμη και αναμενόμενη πολιτική συνάντηση σαν και την αποψινή παρουσιάστηκε από ορισμένες πλευρές σαν κάτι το έκτακτο που μάλιστα εγκυμονεί εκπλήξεις και «εξελίξεις», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πράγμα που με αναγκάζει να διευκρινίσω εξαρχής ότι σας καλέσαμε απόψε για να συζητήσουμε ως υποψιασμένοι και υπεύθυνοι πολίτες της Αριστεράς, και όχι μόνον, πράγματι για τις εξελίξεις στο ΣΥΝ και στην Αριστερά αλλά και στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή του τόπου μας, ανοιχτά και δημόσια, ασκώντας δικαίωμα και καθήκον και επιθυμώντας να συμβάλουμε και εμείς σε κάτι που άλλοι εξαγγέλλουν και παράλληλα αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι, εννοώ ένα πολιτικό διάλογο με ανοιχτές προοπτικές και στόχο την πολιτική συσπείρωση και δράση στην ίδια πάντα κατεύθυνση της ανανεωτικής και συνεχώς ανανεούμενης Αριστεράς, της προώθησης και σύγκλισης δυνάμεων, προγραμμάτων και επιδιώξεων που εμπνέονται από το δημοκρατικό σοσιαλισμό, την οικολογία, τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό, τον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, τη συνεχή διεύρυνση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη.

Αυτό είναι το ουσιαστικό μέλημα της δράσης μας σε όποιο επίπεδο και σε όποια περίσταση, σταθερά και απαρέγκλιτα, σε κάθε συγκυρία. Δεν είμαστε εδώ ως «παραπονούμενοι»και «τραυματισμένοι» , ως «πικραμένοι» ή «απορριφθέντες»...Αυτούς τους όρους που δεν ανήκουν στην πολιτική ορολογία αλλά στις επιστήμες της ιατρικής και της ψυχολογίας ή ακόμη και της ψυχανάλυσης ας τους αφήσουμε, παρακαλώ, στην ευκολία κάποιων δημοσιογράφων και στην βαθιά εξουσιαστική αντίληψη που θεωρεί ότι δεν ανήκει στην πολιτική σφαίρα και αντιπαράθεση ό,τι δεν συμμορφώνεται με τις δικές της επιλογές, στρατηγικές και τακτικές...

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Οι πρόσφατες εξελίξεις στο ΣΥΝ και στον κάπως ευρύτερο χώρο του αναδεικνύουν, πέρα από κάποιες ζαβολιές καταστατικού και διαδικαστικού χαρακτήρα, επιλογές και στρατηγικές που δεν έχουν μεν απαλλαγεί πλήρως από την ασάφεια και την αμφισημία, διαμορφώνουν όμως ήδη κατευθύνσεις και πρακτικές, νοοτροπίες και συμπεριφορές, των οποίων τμήμα είναι όσα , καμιά φορά εξωφρενικά ακούσαμε στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ ή διαβάζουμε σε ορισμένα άρθρα και επιστολές που δημοσιεύονται στην Αυγή και την Εποχή. Ακούμε για την απόλυτη προτεραιότητα στον ΣΥΡΙΖΑ και την μετάφραση αυτής της γενικής θέσης σε προοπτική Συνδιάσκεψης των συνιστωσών του δυνάμεων χωρίς να είναι εύκολα αντιληπτή η απόσταση που ενδεχομένως χωρίζει μια τέτοια Συνδιάσκεψη από ένα ιδρυτικό Συνέδριο ενός νέου πολιτικού σχηματισμού. Ακούμε για την δήθεν προφανή συνύπαρξη δύο ή και τριών κομμάτων στο ίδιο κόμμα, εννοείται το ΣΥΝ, και την εξίσου «προφανή» ανάγκη να «απομακρυνθούν» όσα περισσεύουν ώστε να μείνει ένα, με «βελούδινο διαζύγιο» κατά μιαν εκδοχή, με άλλους τρόπους χωρισμού, μάλλον πιο τραχείς..., σύμφωνα με άλλες. Τέτοιες συμβουλές εξάλλου στέλνουν- απρόσκλητα άραγε ;- φίλοι και σύμμαχοι από έξω, αντικειμενικοί τρίτοι παρατηρητές και ιδιοτελείς συμπαθούντες αλλά όχι και συμπάσχοντες. Όλοι εμπνέονται οργανωτικά μεν από την παροιμία του Χ.Φλωράκη σχετικά με τα σκόρδα που τόσο περισσότερο χοντραίνουν όσο περισσότερο αραιώνουν και επομένως όσο λιγότερα μένουν, πολιτικά δε από την αντίληψη ότι στη σωστή πολιτική πρέπει να υπάρχουν και να δρουν μόνο ιδεολογικά καθαρές απόψεις, ιδιαίτερα δε στην Αριστερά μόνο κόμματα «ιδεολογικής ενότητας», ο,τι κι αν σημαίνει αυτό.

( Στο όνομα της ανανεωτικής αριστεράς και πώς το εννοούμε...)

Και όλα αυτά τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται, συγκλίνουν και πυκνώνουν. Και επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν (να που θυσιάζω και εγώ στη μόδα των παροιμιών...) έχουμε την υποχρέωση απέναντι στους πολίτες της Αριστεράς να θυμίσουμε και να επιβεβαιώσουμε μερικά πράγματα που αποτελούν την βαριά κληρονομιά μας, όλων μας. Στην διαμόρφωση του κόμματος του ΣΥΝ και των πολιτικών του προοπτικών έχουμε συμβάλει και εμείς, τουλάχιστον εξίσου με πολλούς άλλους, και ασφαλώς περισσότερο από εκείνους που πήραν το τρένο όταν είχε ήδη ξεκινήσει. Δεν διεκδικούμε κανένα δικαίωμα προτεραιότητας ή αποκλειστικότητας, πρώτης ή δεύτερης θέσης...Ίσα ίσα διεκδικούμε την κατάργηση των θέσεων, όπως και την εξασφάλιση ότι το βαγόνι των αποσκευών θα παραμείνει ανοιχτό και διαθέσιμο και για νέα μπαγκάζια, νέα εφόδια και νέους εξοπλισμούς στο μακρύ ταξίδι της αμαξοστοιχίας. Φέρουμε αγόγγυστα το βάρος παλαιών αποσκευών, ζητάμε να ελέγχεται κατά καιρούς το περιεχόμενο τους για να μην κακοφορμίσει, επιμένουμε στη χρήση νέων καυσίμων στην πορεία, και όχι μόνο για λόγους σεβασμού στο...περιβάλλον αλλά και για λόγους προφανούς αποτελεσματικότητας. Ζητάμε δηλαδή τα ελάχιστα, και ήδη ακούμε από πολλές πλευρές ισχυρές κριτικές και προειδοποιήσεις ότι έτσι κι αλλιώς το τρένο τρέχει προς ένα μοιραίο εκτροχιασμό. Τον φόβο όμως τον καλλιεργούν οι συντηρητικές απόψεις. Οι προοδευτικές που επιμένουμε να διατηρούμε ζωντανές καλλιεργούν την ελπίδα. Δεν θεωρούμε ότι ντε και καλά οι ράγες είναι στρωμένες άπαξ δια παντός και χωρίς διακλαδώσεις. Επιμένουμε μαζί με τον ποιητή ότι τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας, και στη συγκεκριμένη περίπτωση στρώνοντας εσύ τις ράγες !

Αλλά ας αφήσουμε τις παρομοιώσεις και τις μεταφορές ! Η ουσία είναι πώς έχουμε μια βαριά κληρονομιά για να την υπερασπιστούμε αλλά και να την αξιοποιήσουμε. Η ανανεωτική αριστερά ξεκίνησε αμφισβητώντας τον φιλοσοβιετισμό και τον σταλινισμό και επεχείρησε την «κομμουνιστική ανανέωση». Συνεχώς αγωνιζόμενη και εμπλουτιζόμενη από τις εμπειρίες της και από τις εξελίξεις στον κόσμο διεκδίκησε και διεκδικεί πάντοτε να είναι δημοκρατική, μεταρρυθμιστική, συμμετοχική, εκσυγχρονιστική, οικολογική, ευρωπαϊστική και βέβαια κινηματική, όπου ο όρος κίνημα δεν συρρικνώνεται στις συσπειρώσεις πολιτών που μας ...αρέσουν αλλά αναγνωρίζει πραγματικές κινήσεις, εφήμερες ή μόνιμες, μονοθεματικές ή πολυθεματικές, άμεσα ή έμμεσα διεκδικητικές πολιτικού ρόλου και επιρροής, και επιδιώκει να τροφοδοτήσει και συντηρήσει και αναπτύξει σχέσεις και συνεργασίες, επιδράσεις και αμοιβαίους «εμβολιασμούς», χωρίς προκατειλημμένη κατεύθυνση και στόχους αλλά με την πίστη ότι αυτά θα προκύψουν στην πορεία και φυσικά κάθε φορά θα κρίνονται και θα αξιολογούνται ως αποδεκτά ή μη από μια γενική πολιτική αντίληψη για το σύνολο της κοινωνίας.

Δεν δέχεται να καπελώνει ή να καπελώνεται. Δεν διεκδικεί το μονοπώλιο της αλήθειας και της «σωστής» άποψης. Δεν αναζητεί την μάταιη «ιδεολογική» ενότητα και καθαρότητα. Δεν λειτουργεί με τον φανερό ή κρυφό πόθο του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Δεν την συγκινούν οι χιλιαστικού τύπου τελικές αρμονίες. Διεκδικεί αλλαγές και μεταρρυθμίσεις «εδώ και τώρα» στην κοινωνία και την οικονομία, στην πολιτική και στις σχέσεις μας μεταξύ μας και με τη φύση. Έχει ανοιχτά τα μάτια απέναντι στη διευρυμένη αναπαραγωγή του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο και ξέρει, από την ιστορία του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, ότι απέναντι στην παγκοσμιοποιούμενη εξουσία της οικονομίας επείγει η οικοδόμηση μιας κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης και διεύθυνσης των εξελίξεων, γι αυτό και είναι και ευρωπαϊστική, πολιτικά ενοποιητική και φεντεραλιστική. Επιδιώκει συμμετοχή και αυτόνομη δράση μαζί με τις ευρύτερες δυνατές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, στους θεσμούς και στη κοινωνία των πολιτών. Δεν πέφτει εύκολα στις απατηλά ενωτικές συναισθηματικές κραυγές και επικλήσεις. Αποφεύγει τις ορολογίες που προέρχονται από τη στρατιωτική οργάνωση και δράση ή όπως έλεγα και πιο πάνω από την ιατρική ή ακόμη και την… ανθοκομία. Επιμένει αναλυτικά και πολιτικά, διεκδικεί να είναι γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού.

Και έχει αποδείξει ότι όταν χρειάζεται από τις δουλείες και τις ανάγκες της συγκυρίας μπορεί αξιόπιστα και πειστικά να μιλήσει και το λόγο του γνήσιου συναισθήματος, του πάθους, της ακατανόητης για πολλούς ανιδιοτέλειας και προσφοράς. Και το θυμίζω και αυτό γιατί ακόμα και σήμερα πολλοί δεν φαίνονται να μπορούν να κατανοήσουν πολλά από τα όσα πραγματικά και όχι προχρονολογημένα διαπίστωσαν κατά τη διάρκεια του αντιδικτατορικού αγώνα, την σχετική έκλειψη των «προετοιμασμένων για όλα» και την πληθωρική παρουσία και προσφορά των «οργανωτικά και ιδεολογικά χαλαρών»......

Αυτή η ανανεωτική και συνεχώς ανανεούμενη και εμπλουτιζόμενη αριστερά δεν ανήκει προνομιακά σε κανέναν. Προκύπτει και αναπτύσσεται χάρη σε όλους εκείνους που έτσι την αντιλαμβάνονται και έτσι την υπηρετούν και αξιοποιούν. Ευχόμαστε να αυξάνονται και να πληθύνονται χωρίς διακρίσεις καταγωγής και προέλευσης, οικογενειακών ή κομματικής επετηρίδας περγαμηνών, εντός και εκτός του ΣΥΝ. Και θέλουμε όλοι μαζί να την φέρουμε στο προσκήνιο της κεντρικής πολιτικής, ως άποψη και πρόταση, χρήσιμη και κρίσιμη για την ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας.

(...ακόμα και στη σημερινή - φαινομενικά αρνητική - συγκυρία. )

Με αυτήν την κληρονομιά, με αυτές τις προδιαθέσεις, με αυτήν την (υπέρμετρη ;) φιλοδοξία υπήρξαμε, δράσαμε, υπάρχουμε, δρούμε και διεκδικούμε να μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να δρούμε. Η συγκυρία φαίνεται να είναι αρνητική και μέσα και έξω από τον ΣΥΝ. Η ελληνική πολιτική ζωή σήμερα δεν φαίνεται να «δεξιώνεται» (όπως θα έλεγε ένας μεγάλος σύγχρονος έλληνας ιστορικός) με ιδιαίτερη προθυμία την ανανεωτική αριστερά. Πληθαίνουν οι συμβουλές της συμμόρφωσης και οι επιταγές της υποταγής. Στο όνομα φυσικά του γενικότερου καλού, της ενότητας και συσπείρωσης, μιας «νέας» αριστεράς. Αναπτύσσονται ποικίλες τάσεις που ωθούν προς το συντηρητισμό, τον καταναλωτικό ατομικισμό, την αχαλίνωτη εκμετάλλευση των εργαζομένων, την χυδαία και κοντόθωρη «αξιοποίηση» του φυσικού κεφαλαίου, τον κάθε είδους θρησκευτικό και μυστικιστικό ανορθολογισμό, έναν επικίνδυνο εθνικιστικό αυτισμό, έναν νέο και αδιέξοδο αντιευρωπαϊσμό, μια χαζοχαρούμενη και τηλεκατευθυνόμενη αντίληψη για την κουλτούρα και την πληροφόρηση. Και μας προτείνεται να ασχοληθούμε με τα «δικά» μας με «συνέπεια» (όπως λένε αδιάκοπα οι πάντες όταν θέλουν να «επαινέσουν» το ΚΚΕ...), μη ενοχλώντας δηλαδή ουσιαστικά και καθημερινά τις σημερινές εξελίξεις και αφήνοντας μας ένα λαμπρό μέλλον όταν θα είναι «ο καιρός εγγύς»...! Γιατί στον πυρήνα της η διαλαλούμενη «αριστερή στροφή» του ΣΥΝ σε κάτι τέτοιο συνίσταται : θεσμικός αναχωρητισμός (μπας και πέσουμε στην παγίδα του «κυβερνητισμού», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό ! ), πολιτικός μημουαπτισμός (ακόμα και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ελέγχεται ως κρυπτοκεντροαριστερό...), δυσπιστία έως και άρνηση απέναντι στις διαρθρωτικές αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις (του ασφαλιστικού, του φορολογικού, της αυτοδιοίκησης, της εξωτερικής και της ευρωπαϊκής πολιτικής...), ακόμα κι αυτές που περιλαμβάνονται εν σπέρματι ή και ρητά στα επίσημα κείμενα μας, ακόμα και τα συνεδριακά που κατά τα άλλα προβάλλονται περίπου ως ιερά μόνον όταν δικαιολογούν κάποιαν «αριστερή» ρητορεία ή τις επιλογές των συμμαχιών και των εκάστοτε εκδοχών της προοπτικής τους...!

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να διαπιστώσω ότι στην επέκταση της μια τέτοια λογική όχι μόνο δεν είναι αριστερή αλλά οδηγεί σε απρόσμενες συντηρητικές αναδιπλώσεις. Και ακόμα σε έναν άλλο πειρασμό : στα ιδρυτικά κείμενα του ΣΥΝ ο ίδιος αυτοτοποθετείται πέρα και αντίθετα ως προς την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία και τον δογματικό κομμουνισμό. Και την μεν πρώτη οι διαλαλητές της «αριστερής στροφής» δεν χάνουν ευκαιρία να την φορτώνουν με όλα τα δεινά, παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα. Τον δε δεύτερο δεν ακούσαμε ποτέ να αναφέρεται ούτε καν ως ένα απλό βαρίδι, και δεν μιλώ για την αναγκαία και γενναία αναθεώρηση της αντίληψης για τη γέννηση, την εξέλιξη και την κατάρρευση του μέσα στη στάχτη και τη μπούρμπερη των πολιτικών, δημοκρατικών και ανθρωπιστικών, κοινωνικών, οικονομικών και οικολογικών του αποτυχιών και καταστροφών, και διαλέγω τις λέξεις μου για να παραμείνω μετριοπαθής...

Και κάτι ακόμη : η παραδοσιακή, οργανωμένη σε κόμματα, σοσιαλδημοκρατία ανά τον κόσμο έχει να επιδείξει κάκιστες, ασήμαντες αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πλευρές, από τον πόλεμο της Αλγερίας που κάλυψε το τότε γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα έως το κοινωνικό μοντέλο του κοινωνικού κράτους σε διάφορες χώρες και σε όλη την Ευρώπη, αυτό που σήμερα θέλουν και σωστά θέλουν να διασώσουν οι αριστεροί κάθε απόχρωσης ! Τέτοιες διακρίσεις δεν κάνουν οι οπαδοί της αριστερής στροφής. Ούτε και την κλασική και αναγκαία διάκριση ανάμεσα στην οργανωμένη μορφή και εμπειρία της σοσιαλδημοκρατίας από τη μια μεριά και τη θεωρητική προσέγγιση της πράξης της αριστεράς από την άλλη, τη μεταρρύθμιση και τις διαρθρωτικές αλλαγές, το δημοκρατικό δρόμο, τον διεθνισμό και τον ευρωπαϊσμό κλπ. Και το τελευταίο και κάπως ειρωνικό. Με βάση τα τελευταία είναι προφανές ότι και ο ΣΥΝ διαμορφώθηκε μέσα σε αυτό το θεωρητικό ρεύμα, γιατί είναι γνωστό πως δεν προωθεί την «μεγάλη βραδιά» της βίαιης ανατροπής και το μονοκομματικό και ολοκληρωτικό κράτος !

Η συγκυρία φαίνεται λοιπόν αρνητική και οι πάγιες θέσεις της ανανεωτικής αριστεράς εμφανίζονται μειοψηφικές στον ίδιο τον χώρο όπου κινείται. Όμως οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της γραμμής που πλειοψηφεί είναι ήδη ορατά. Θα αρκούσε να δει κανείς, και είναι ορατό από τώρα ήδη, το πώς θα εφαρμόσει την απόφαση για αναχωρητισμό και άρνηση συνεργασιών στους θεσμούς της αυτοδιοίκησης. Θα φανεί όταν θα χρειαστεί να κάνει την κριτική στον Προϋπολογισμό και να αφήσει να διαφανούν έστω και αχνά και έμμεσα κάποιες θέσεις πέρα από τα ανούσια και κατ’ έτος επαναλαμβανόμενα γενικώς. Θα φανεί μόλις επανέλθουν, και θα επανέλθουν, στο προσκήνιο τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα και οι θέσεις για λύσεις τους. Ή όταν θα ανακάμψει ο αναγκαίος και αναπόφευκτος διάλογος για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, που ήδη σε άλλες χώρες προκαλεί νέες τοποθετήσεις και πρωτοβουλίες, και όχι πάντα προς την κατεύθυνση της γενικολογίας (που είναι άραγε η πρόταση για ένα «άλλο» Σύνταγμα που θα μας παρουσίαζαν οι οπαδοί της αριστερής στροφής ;) ή της εθνικής αναδίπλωσης. Ή όταν θα ξαναρχίσει ο διάλογος για την περιφερειακή ανασυγκρότηση του κράτους και την αναβάθμιση της αυτοδιοίκησης, από τους μητροπολιτικούς δήμους έως το σχέδιο Καποδίστρια και τις αναγκαίες μετεξελίξεις του, την προγραμματική, πολιτική και οικονομική αυτοτέλεια των ΟΤΑ, προβλήματα και μεταρρυθμίσεις που δεν διασκεδάζονται με γενικούρες περί «νεοφιλελευθερισμού» και αντιφορολογικά κηρύγματα ,που ειρήσθω εν παρόδω θυμίζουν καμιά φορά ό,τι το πιο νεοφιλελεύθερο και συντηρητικό έως και αντιδραστικό υπάρχει στη σχετική φιλολογία..., και διασκεδάζουν τους ειδικούς αλλά και τους υπεύθυνους της αυτοδιοίκησης, περιλαμβανομένων και των φίλων των οπαδών της αριστερής στροφής, που εν προκειμένω αναδεικνύεται ως συντηρητισμός και άλλον δεξιά υποχώρηση...

Δεν στρίβει όλη η κοινωνία προς τη στασιμότητα και τη συντηρητική απλή αναπαραγωγή της. Είναι υπαρκτή και δραστική και η Ελλάδα της παραγωγικής εργασίας, μισθωτής ή εν μέρει ανεξάρτητης, της δημιουργίας, της καινοτομίας, του διαρκούς και προοδευτικού εκσυγχρονισμού, της κοινωνικής αυτενέργειας, της οικολογικής εγρήγορσης, της πρακτικής αλληλεγγύης, της εξωστρέφειας με αυτοπεποίθηση, της ανεκτικότητας και της ενεργού συμμετοχής. Εκεί βλέπουμε τις θέσεις και τις αντιλήψεις της ανανεωτικής αριστεράς να κολυμπάνε σαν το ψάρι στο νερό, άσχετα ακόμα και από την οργανωτική ή κομματική παρουσία της. Η Ελλάδα αυτή μιλάει τη γλώσσα της ανανεωτικής αριστεράς όπως ο κ. Ζουρνταίν του Μολιέρου χρησιμοποιούσε την πρόζα, χωρίς να το ξέρει...!

( Και τι επιδιώκουμε, τώρα και πάντα...)

Καθήκον μας και κατεύθυνση μας είναι να συμβάλουμε, με κάθε πρόσφορο τρόπο, στην ανάδειξη αυτής της γλώσσας σε διεκδίκηση και απαίτηση, σε πολιτική πράξη, σε στοιχείο της διακυβέρνησης και της μεταρρύθμισης. Αυτό προτείναμε και συνεχίζουμε να προτείνουμε στο ΣΥΝ και με βάση αυτό προτείναμε τη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών συνεργασιών και συμμαχιών, όταν αυτή η γλώσσα έχει τη δυνατότητα να ακούγεται, να μιλιέται και να επηρεάζει αποφασιστικά τις εξελίξεις. Και αυτή η κατεύθυνση συνοδεύεται από προγραμματικές θέσεις και παρεμβάσεις, από τακτικές παραδοχές και από σημαντική προσπάθεια κατανόησης των δυσκολιών προσαρμογής και εφαρμογής. Το μόνο που έχουμε ακούσει ως απάντηση είναι ότι όλα αυτά δυσκολεύουν μια συμμαχία που ξεκίνησε ως εκλογική και πάει να γίνει στρατηγική και η οποία όταν και αν τα καταφέρει θα κάνει κάτι περίπου σαν κι αυτά που λέμε τώρα, αφού όμως θα έχει αλλάξει τους συσχετισμούς, έτσι ώστε να μην κινδυνεύει να «αφομοιωθεί» από το «σύστημα». Σαν καλό ακούγεται καταρχήν αλλά σκοντάφτει στη λεπτομέρεια ότι οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν επειδή το επιθυμείς αλλά όταν πείθεις την κοινωνία και τους πολίτες ότι έχεις κάτι να πεις και να συμβάλεις πειστικά και αξιόπιστα στις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν και επιδιώκονται...Και το παρόν εγχείρημα στρατηγικής συμμαχίας δεν έχει τέτοια χαρακτηριστικά, ούτε δηλώνει καν διάθεση να τα αποκτήσει. Το κυριότερο πρόβλημα που θα συναντήσει ο ΣΥΝ, αν επιμείνει σε αυτήν την πορεία, δεν θα είναι αυτά που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή όπως αλλιώς μετονομαστεί, αλλά αυτά που δεν θα κάνει, και ήδη αυτό διαφαίνεται και στην περίοδο ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών...

Και το ερώτημα που ταλανίζει πολλούς είναι : και εμείς τί κάνουμε ; Και εξίσου πολλά ακούγονται σε απάντηση του ερωτήματος, από εκδηλώσεις οργής έως ιδέες με έντονη εσωστρέφεια ή ακόμη και έως λύσεις τύπου ...Λυσιστράτης που έχουν και το χιούμορ τους, αλλά ας μη διεκδικήσουμε δόξαν Αριστοφάνη. Δεν ζούμε δα και στον κόσμο της αθηναϊκής Δημοκρατίας ούτε βρισκόμαστε σε πόλεμο, έστω και αν τον διαλαλούν ...άλλοι. Ας μείνουμε για την ώρα στις δοκιμασμένες μεθόδους της πολιτικής δράσης και του ορθού λόγου.

Ας ανοίξουμε ξανά και ξανά το διάλογο για την πολιτική, για τις θέσεις που θέλουμε να προωθήσουμε στην κοινωνία και την πολιτική. Δώσαμε μετά το τελευταίο Συνέδριο περίοδο χάριτος και ακόμη και ασυλία σε τοποθετήσεις και πρωτοβουλίες που απέρρεαν από τις αποφάσεις του, αν και όχι πάντα. Θεωρήθηκε ένδειξη αδυναμίας και ιδιοτελούς υποχωρητικότητας (κάποιοι εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια). Ας ξαναζωντανέψουμε την αναζήτηση και την κριτική ανάλυση, παράλληλα με την προώθηση των δράσεων και παρεμβάσεων που αναδεικνύουν και επιβεβαιώνουν τις ιδέες και προτάσεις της αριστεράς. Ας αναζητήσουμε και ας αναλύσουμε τους χώρους και τα ζητήματα στα οποία διαπιστώνεται έλλειμμα παρουσίας και παρέμβασης της αριστεράς. Ας ενισχύσουμε με κάθε τρόπο την επαφή και το διάλογο, την κοινή παρουσία με τους πολίτες γενικά, και ιδιαίτερα με όσους αναζητούν δρόμους για την αριστερά και μέσα στον ευρύτατο χώρο της δημοκρατικής αριστεράς και της κοινωνίας των πολιτών. Ας μαζέψουμε και ας συστηματοποιήσουμε, και μαζί τους, τις γνώμες τους, τις επιδιώξεις τους, τις προτάσεις τους, τις διαθεσιμότητες τους. Ας εργαστούμε και μαζί τους για την προώθηση των ιδεών και προτάσεων της ανανεωτικής αριστεράς στο χώρο της αυτοδιοίκησης με την ευκαιρία των επερχόμενων εκλογών. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διαφυλάξουμε την πολιτική αυτονομία του ΣΥΝ μαζί με την προσπάθεια για τη διεύρυνση της αποδοχής και δραστικότητας των ιδεών και προτάσεων της ανανεωτικής αριστεράς, μέσα στο χώρο των οργανωμένων δυνάμεων της αριστεράς αλλά και με ευρύτερη θεώρηση της κοινωνικής αριστεράς και των υποψιασμένων πολιτών., Μορφές διαλόγου, κοινής δράσης και παρέμβασης, συμβατές με την κομματική ιδιότητα του καθενός μας και με την απουσία της σε άλλους, φίλους και συνομιλητές ασφαλώς και υπάρχουν και δεν θα είναι η πρώτη φορά που αναφαίνονται. Ας διερευνήσουμε όλα αυτά τα ενδεχόμενα και ας ξαναβρεθούμε σύντομα με περισσότερες εμπειρίες και πληροφορίες και ελπίζω με ενισχυμένη την ψυχραιμία και την πολιτική πεποίθηση και διαθεσιμότητα στην προοπτική της δημοκρατικής αριστεράς και των ευρύτερων κοινωνικών, πολιτικών και οικολογικών οριζόντων για την κοινωνία μας, παρακολουθώντας και τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις που αναδύονται σε όλη τη ν Ευρώπη και στον κόσμο.

Γιατί πάντα έτσι ταίριαζε στην αριστερά. Κι αν φαίνονται σε κάποιους όλα αυτά πολύ λίγο πρωτότυπα, θέλω να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι εδώ δεν είμαστε ντε και καλά για να...πρωτοτυπήσουμε (αν δεν πρωτοτυπήσαμε ! ) αλλά για να κρατήσουμε σταθερή μια πορεία που άρχισε από παλιά και που θα συνεχίσει να διανοίγει το δρόμο της, σαν το καραβάνι που συνεχίζει να προχωράει αγνοώντας τα γαυγίσματα. Και όπως έλεγε ένας φίλος αγαπητός, ιδαλγός της αριστεράς, σε άλλες περιστάσεις : σας τα’ παμε, μας τα’ πατε, σας τα ξαναλέμε....

Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, εκ μέρους της «Παρέμβασης», τόνισε ότι:

«Το γεγονός του οποίου ζούμε σήμερα την επόμενη μέρα είναι η ενέργεια της ηγεσίας & πλειοψηφίας του ΣΥΝ με την οποία έπληξαν σχεδόν θανατηφόρα την γενεσιουργό ιδέα της συνύπαρξης, αυτού του «όλοι μαζί», και μάλιστα με τη θεωρία ότι κάποιοι βρίσκονται εκτός πολιτικού σχεδίου του ΣΥΝ. Η ανανεωτική αριστερά βρίσκεται εκτός πολιτικού σχεδίου του ΣΥΝ; Αν αυτό είναι το γεγονός, τότε το ερώτημα της σημερινής εκδήλωσης, είναι «μπορεί να σωθεί ο ΣΥΝ με τον πλουραλιστικό χαρακτήρα που είχε;», ή ακριβέστερα «μπορούμε να σώσουμε τον ΣΥΝ με τον πλουραλιστικό χαρακτήρα που είχε;». Αυτοί που βρισκόμαστε σήμερα εδώ, είναι απόλυτα αναγκαίο να βρεθούμε μαζί σε μια πορεία διαλόγου και συζήτησης. Είναι απόλυτα αναγκαίος ο συντονισμός αυτών που βρίσκονται στην παράδοση των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς και αισθάνονται ότι συμμετέχουν στο μεγάλο εγχείρημα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει όλους μαζί. Όπως συνήθως δηλαδή. Μπορεί να σωθεί ο πλουραλιστικός ΣΥΝ; Μπορεί να επιβιώσει η ανανεωτική αριστερά; Μπορεί να ανθίσει και στην Ελλάδα η ευρωπαϊκή αριστερά; Αν δεν το καταφέρουμε εμείς, όλοι μαζί, δεν θα το καταφέρει κανείς άλλος».

Εκ μέρους της «Αριστερής Ανανέωσης», ο Σπύρος Λυκούδης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, μεταξύ άλλων, είπε:

«Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν εγκαταλείπεται ως υποψήφιος γιατί κρίθηκε ότι δεν θα τα καταφέρει. Ουδείς επιχείρησε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο.

Ο Μ.Π. απορρίφθηκε γιατί οι γενικές πολιτικές του απόψεις δεν ταιριάζουν με αυτές της πλειοψηφίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο «αριστερός» πολιτικός αυταρχισμός, συνιστά, δυστυχώς, το αληθινό πολιτικό πρόβλημα σήμερα στον ΣΥΝ. Γι’ αυτό είμαστε απόψε εδώ, μέλη και στελέχη του κόμματος που ανήκουμε στην «Αριστερή Ανανέωση» για να προβληματιστούμε όλοι μαζί και να ψάξουμε τους προσφορότερους πολιτικούς δρόμους υποστήριξης της υπόθεσης των αριστερών ανανεωτικών ιδεών στο κόμμα μας.

ΔΕΝ ΑΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ.

Ο Συνασπισμός μας χρειάζεται όλους. Στις γραμμές του συνυπάρχουν δυο σαφή, διακριτά ρεύματα, που είναι υποχρεωμένα να συνεννοηθούν. Όχι όπως το επιχειρήσαμε μέχρι σήμερα με τις υπάρχουσες λειτουργικές δομές. Δεν τα καταφέραμε! Οι τάσεις μας βοήθησαν στην ειλικρινή ανάδειξη των διαφορών, δεν μας βοήθησαν στην ειλικρινή συνεννόηση. Να αναζητήσει το κόμμα στο σύνολό του, ασφαλέστερους και αποτελεσματικότερους δρόμους συνεννόησης. Με βαθειές τομές αν χρειαστεί».

Από τις υπόλοιπες ομιλίες:

Ο Θόδωρος Μαργαρίτης, μέλος της ΠΓ, υπογράμμισε:

«Πρόθεσή μας είναι να υπερασπιστούμε την πολιτική αυτονομία και τον ρόλο του ΣΥΝ ως μια σύγχρονη, εναλλακτική δύναμη της αριστεράς, μια πολιτική πρόταση εξουσίας και αμφισβήτησης. Δεν μπορεί το κόμμα μας μέσα από διάφορα προσχήματα να επανέλθει στον ιστορικό κύκλο της αναζήτησης της «χαμένης ενότητας» της κομμουνιστικής αριστεράς. Αυτός ο κύκλος έχει κλείσει. Αφορά παλιές ιδέες, παλιά υλικά, παλιές αγωνίες. Όσο κι αν χρησιμοποιεί νέα πρόσωπα, μας εγκλωβίζει στο παρελθόν.».

Ο Στέφανος Μπαγεώργος, μέλος της ΚΠΕ, τόνισε:

«Σήμερα είναι απαραίτητος ο συντονισμός και η κοινή πολιτική παρέμβαση όλων των συλλογικοτήτων και όλων των μελών του ΣΥΝ, που από διαφορετικές πλευρές, ανεξάρτητα από πλειοψηφίες και μειοψηφίες των συνεδρίων, διαπιστώνουν τα αδιέξοδα της πορείας του κόμματος. Η στιγμή δεν επιτρέπει την πολυτέλεια για «μικρομάγαζα» και «προσωπικές στρατηγικές», αντίθετα επιβάλλει την ανάγκη για τη συγκρότηση ενός ενιαίου ρεύματος ιδεών που θα διεκδικήσει την ιδεολογική και πολιτική υπεροχή στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς».

Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, μέλος της ΠΓ, μεταξύ άλλων είπε:

«Οι τελευταίες εξελίξεις στο ΣΥΝ ανέδειξαν επιτακτικά το πρόβλημα εσωτερικής λειτουργίας του κόμματος και των σχέσεων πλειοψηφίας- μειοψηφίας.

Εφεξής γίνεται επιτακτικό να ανιχνευθεί ένα νέο μοντέλο λειτουργίας του ΣΥΝ.

Το πολυτασικό του χαρακτήρα του ΣΥΝ μας διασφαλίζει σταθερά τη δυνατότητα συγκρότησης, καταγραφής και δημόσιας έκφρασης των πολιτικών θέσεών μας.

Το μοντέλο αποφάσεων- λειτουργίας σε ότι αφορά το συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να παραμένει ως έχει. Η «ομοσπονδιακή» λειτουργία του συριζα με τους πολιτικούς σχηματισμούς- συνιστώσες θα πρέπει να προβλέπει και τη ξεχωριστή συμβολή της μειοψηφίας του ΣΥΝ».