Στο πλευρό του Νίκου Φίλη

Πολύ γρήγορα παλιώνουν τα γεγονότα στις μέρες μας. Δεν ξέρω αν φταίει η τηλεκακομαθημένη προσοχή μας που εστιάζεται αμέσως στο καινούργιο σβήνοντας από τη μνήμη αυτό για το οποίο μαλλιοτραβιόμασταν χθες, ή αν ο χρόνος όντως έχει πυκνώσει και το ένα τράνταγμα διαδέχεται το άλλο με αστραπιαία ταχύτητα.

Κι επειδή έχω αναλάβει την υποχρέωση να γράψω ένα κείμενο, αισθάνομαι άβολα μη μπορώντας να προβλέψω για ποιο θέμα θα μιλάει το πανελλήνιο όταν το κείμενο δημοσιευτεί.

Τη σφαγή στο Παρίσι ή κάποιο άλλο χτύπημα των τζιχαντιστών, το τι θα έχει συμβεί στην ημέρα του Πολυτεχνείου, την υπόθεση Πανούση, τις αντιδράσεις στον επώδυνο συμβιβασμό με τους πιστωτές για να πάρουμε τη δόση μας ή ένα άλλο κολοσσιαίο γεγονός που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σήμερα, Τρίτη;

Ετσι, κατόπιν ωρίμου σκέψεως αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που έχει ήδη συμβεί: τη φασαρία γύρω από τις δηλώσεις του Νίκου Φίλη περί γενοκτονίας/εθνοκάθαρσης των Ποντίων, με το σκεπτικό ότι το θέμα είναι μονίμως επίκαιρο γιατί φέρνει στην επιφάνεια μια βαθιά ριζωμένη ιδεολογική εμμονή που έμμεσα και σταθερά διαμορφώνει τις αντιδράσεις ημών των Νεοελλήνων.

Τα εχθρικά σχόλια ήταν πολλά και γνωστά. Δεν θα τα επαναλάβω.

Εντύπωση όμως μου έκανε η κριτική που δέχτηκε ο υπουργός Παιδείας από ανθρώπους οι οποίοι συμφωνούσαν με την επίμαχη άποψή του.

Η πρώτη και επικρατέστερη ένσταση έχει να κάνει με την επιλογή της στιγμής, δηλαδή το timing.

Ποιος ο λόγος να ανοίξουμε κι άλλο ένα μέτωπο, είπαν πολλοί, όταν τρέχουμε και δεν φτάνουμε με τους ανάλγητους δανειστές μας και η χώρα κρέμεται από μια κλωστή που κάθε μέρα γίνεται λεπτότερη;

Κάποιοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να πληρώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ με το ίδιο νόμισμα, διότι, ως γνωστόν, η οποιαδήποτε δυσκολία της κυβέρνησης γίνεται η χαρά της αντιπολίτευσης.

Μερικοί το είδαν σαν θεία δίκη: προ εβδομάδων ο Νίκος Φίλης είχε «αδειάσει» τη Σία Αναγνωστοπούλου (κατ’ εντολήν του Μαξίμου;) όταν είπε κάτι απολύτως αυτονόητο για το μάθημα των θρησκευτικών.

Τέλος, ήταν και λίγοι που υπενθύμισαν ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είχε χαϊδέψει το κτήνος του εθνικισμού όταν έλεγε ότι αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι επαρκώς Ελληνες.

Νομίζω ότι όλοι έχουν το δίκιο τους ή, μάλλον, δίκιο μέχρι ενός σημείου.

Διατηρώ όμως αμφιβολίες για το κατά πόσο εκείνοι που προέβαλαν τις ενστάσεις ζύγισαν σωστά τα δύο σκέλη της επιλογής τους, δηλαδή το τι κερδίζεται και τι χάνεται.

Δεν είμαι σίγουρος, επίσης, ότι οι αντιδράσεις στα λόγια του Ν. Φίλη ήταν μια αυθόρμητη έκρηξη οργής. Θα έλεγα ότι μάλλον πρόκειται για σύμπτωμα μιας ασθένειας που πρωτοεμφανίστηκε με το περιβόητο «Μακεδονικό» και στη συνέχεια υποτροπίασε με τις ταυτότητες και τις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου, το σχέδιο Ανάν και πάει λέγοντας.

Μπορεί τα τελευταία χρόνια να μας απασχολούν τα δεινά των Μνημονίων, αλλά, όπως φάνηκε, ο εθνικιστικός λόγος ζει και βασιλεύει.

Μια αφορμή χρειάζονταν εκείνοι που νομίζουν ότι έλυσαν το πρόβλημα αποκαλώντας εαυτούς όχι εθνικιστές αλλά «πατριώτες» για να αρχίσουν το ίδιο τροπάριο.

Και την αφορμή τη βρήκαν διαστρέφοντας τα λόγια του υπουργού Παιδείας, ο οποίος διευκρίνισε με απόλυτη σαφήνεια ότι δεν αρνείται τους διωγμούς και τις σφαγές των Ποντίων, απλώς υπενθύμισε ποιος είναι ο γενικά αποδεκτός ορισμός της γενοκτονίας και ποιος της αιματηρής εθνοκάθαρσης.

Είπα προηγουμένως ότι δεν διάβασαν σωστά τα λόγια του Ν. Φίλη. Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό ίσως να οφείλεται στο γενικότερο κλίμα υστερίας που δημιουργήθηκε ή στη συγγνωστή έλλειψη ειδικών γνώσεων τις οποίες απαιτεί το θέμα.

Εχω όμως την αίσθηση ότι για τους περισσότερους συνέτρεξε ο εξής άλλος λόγος: ότι δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα από την εθνικιστική παράκρουση που κατά καιρούς κάνει την εμφάνισή της, για να μην πω ότι τη συμμερίζονται στην πιο light εκδοχή της (π.χ. «εμείς» δώσαμε στον κόσμο τη δημοκρατία, ή δεν νοείται Ευρώπη χωρίς Ελλάδα επειδή ακόμα και η λέξη «Ευρώπη» είναι ελληνική - και άλλες παρόμοιες ηλιθιότητες που έπονται της φράσης «ως γνωστόν»).

Επόμενο είναι, λοιπόν, να θεωρήσουν ότι όλη αυτή η φασαρία ήταν άκαιρη και άσκοπη.

Ξεχνώντας όμως ότι μία από τις πηγές της κακοδαιμονίας μας είναι και η απουσία της στοιχειώδους αυτογνωσίας που τόσο πολύ μας χρειάζεται στα δύσκολα τούτα χρόνια.

Και δεν θα την αποκτήσουμε ποτέ αν συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε λαός περιούσιος και πάντα αδικημένος.

Οσο για εκείνους που θυμούνται τι είδος αντιπολίτευσης έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω, θα τους συνιστούσα να κάνουν υπομονή και να μην ακολουθήσουν το επαίσχυντο παράδειγμα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν μικροκομματικά το επεισόδιο.

Ευκαιρίες άλλες υπάρχουν ήδη και θα εμφανιστούν στο μέλλον περισσότερες και καλύτερες.

Σήμερα όμως -και απευθύνομαι σε εκείνους που συμφωνούν με τον Ν. Φίλη αλλά απορρίπτουν τον ΣΥΡΙΖΑ- οφείλουν να σταθούν στο πλευρό του.

Οχι γι’ αυτόν, αλλά για μας, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς.