Πιπέρι στο στόμα

Και ξαφνικά, εκεί που ζούσαμε ευτυχισμένοι και χωρίς προβλήματα, μας προέκυψε «μακεδονικό» και τάραξε την γαλήνη όλης της χώρας. Μια υπόθεση που ενώ μας ταλαιπωρεί εδώ και 25 χρόνια και κοντεύαμε να την ξεχάσουμε, τα καταφέραμε έτσι ώστε να μην εκπληρωθεί το ρηθέν του γηραιού Μητσοτάκη.

Να λοιπόν που «έσκασε» πάλι μπροστά μας, διότι ένας υπουργός ο οποίος κατέχει ένα από τα πιο κρίσιμα χαρτοφυλάκια αυτή την περίοδο και χειρίζεται το καυτό θέμα του προσφυγικού, είχε το θράσος να του ξεφύγει -εν τη ρύμη του λόγου του- και να αποκαλέσει τη γειτονική μας χώρα («κρατίδιο», είναι ο εθνικώς ορθός όρος) όπως την αποκαλεί το περίπου 90% του πλανήτη. Τι κι αν ζήτησε συγγνώμη, τι κι αν παραδέχτηκε ότι έκανε γκάφα… δεν αρκεί. Οι εθνικώς σκεπτόμενοι διέρρηξαν τα ιμάτιά τους, θεωρώντας πως για να του ξέφυγε, μάλλον είναι κρυφοεχθρός του Έθνους…

Ο εταίρος της αριστερής μας κυβέρνησης, που προέρχεται από την άλλη πλευρά -την ορθώς σκεπτόμενη εθνικώς- του πολιτικού χάρτη, έθεσε αμέσως θέμα παραίτησης, μη αποδεχόμενος τα «συγγνώμη».

Και για να μην χάσει την ευκαιρία και ο νέος αρχηγός της ΝΔ, που επαγγέλλεται τον μοντέρνο και φιλελεύθερο πολιτικό, προφανώς μη διδαχθής από την περιπέτεια του πατέρα του επί του ιδίου θέματος, ζήτησε πάραυτα την παραίτηση του υπουργού.

Η δε επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, επιχείρησε να ισορροπήσει μεταξύ ορισμένων στελεχών που ζήτησαν την κεφαλή του απρόσεκτου υπουργού επί πίνακι και των άλλων που κράτησαν πιο μετριοπαθή στάση, έστω σιωπώντας.

Και μόνο το Ποτάμι -με εξαίρεση ένα στέλεχός του- στήριξε τον υπουργό.

Να σημειώσουμε επίσης πως αρκετά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος -του αριστερού εταίρου- στήριξαν τον υπουργό.

Όσον αφορά τον κ. Καμμένο, δεν απομένει παρά να φέρει νόμο στη Βουλή που θα προβλέπει να τοποθετείται δημοσίως πιπέρι στο στόμα των εθνικώς απρόσεκτων υπουργών και το δημόσιο μαστίγωμά τους. Είναι βέβαιο πως ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα στηριχθεί και από αρκετούς εντός της ΝΔ και ίσως παραπέρα…

Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα, που η χώρα βιώνει μια βαθιά οικονομική κρίση, που ο λαός δεν αντέχει άλλο τα τραγικά λάθη των πολιτικών στο χειρισμό της κατάστασης και την ώρα που βιώνουμε παράλληλα με την υπόλοιπη Ευρώπη, μία από τις μεγαλύτερες μετά τον πόλεμο κρίσεις, αυτή του προσφυγικού. Και στις δύο αυτές μεγάλες κρίσεις, η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο, αλλά και στο στόχαστρο και απομονώνεται συνεχώς ακόμη και από τους φίλους, στη διεθνή σκακιέρα.

Όλα αυτά την παραμονή μιας κρίσιμης και ιδιαίτερα δύσκολης συνόδου κορυφής για το μεγάλου θέμα της προσφυγικής κρίσης.

Όλα αυτά για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ο εθνικός αυτισμός μας και το σύνδρομο στρουθοκαμήλου που μας ταλανίζει ως μία ανίατη ασθένεια, με κύρια συμπτώματα, την αδυναμία αναζήτησης ρεαλιστικών και αποδεκτών από τη διεθνή κοινότητα λύσεων στα εθνικά μας θέματα και τον εγκλωβισμό μας σε εθνικιστικά ιδεολογήματα που οδηγούν σε αδιέξοδα.