Πόθεν οι επιθέσεις στον Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ;

Όχι, μη σας παραπλανά ο τίτλος. Εδώ αν αναμένετε αποκαλύψεις, για το ποιοι «κύκλοι» κρύβονται πίσω από τις επιθέσεις στον Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Στέφανο Ξεκαλάκη καλύτερα να μη προχωρήσετε στην περαιτέρω ανάγνωση αυτού του σημειώματος. Δεν υπάρχουν εδώ αποκαλύψεις αστυνομικού χαρακτήρα, ούτε βεβαίως αναζητούνται σκοτεινά κίνητρα ή αγαθοί σκοποί στις επιθέσεις κατά του Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ.

Ας τα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Διαβάζουμε σε συνεχή ρεπορτάζ και ακούμε σε κομματικούς διαδρόμους και συναντήσεις πως αυτή τη στιγμή ο υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλος της ενότητας του σοσιαλδημοκρατικού χώρου είναι ο Στέφανος Ξεκαλάκης. Αυτός είναι το μεγάλο εμπόδιο στην ενότητα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς και κυρίως αυτός είναι το οχυρό μέσα και γύρω από το οποίο ενώνονται οι «παλαιοπασόκοι» που θέλουν τη διαιώνιση του ΠΑΣΟΚ.

Αν έσπευδαν όλοι αυτοί να διασταυρώσουν τις πληροφορίες τους θα ήξεραν πω ο Ξεκαλάκης, αυτός ο μεγάλος αντίπαλος της ενότητας, είναι αυτός που έχει ζητήσει, για παράδειγμα, για κεντρικά πολιτικά ζητήματα να «λαμβάνονται αποφάσεις, σε κοινές συνεδριάσεις των πολιτικών συμβουλίων και των κεντρικών επιτροπών των τριών συνιστωσών», η οργανωτική ενότητα των χώρων που συναπαρτίζουν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να μη περιορίζεται σε περιφερειακό, αλλά να πηγαίνει και σε επίπεδο νομών ή και σε δημοτικό επίπεδο. Και όπως έγραψε η Δήμητρα Κρουστάλλη, μια από τους λίγους δημοσιογράφους που επιμένουν να διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους, αυτός σε πρόσφατη εκδήλωση είπε ότι, «ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η βλάβη που υπέστη το ΠαΣοΚ στην επικοινωνιακή εικόνα του είναι ανήκεστος και το χάσμα του με τους ψηφοφόρους αγεφύρωτο, πράγμα που δεν το πιστεύω, δεν το υποστηρίζω και που σε κάθε περίπτωση οι μόνοι που μπορούν να το αποφασίσουν είναι το σύνολο των οργανωμένων μελών του, τότε η ολοκλήρωση της προσπάθειας ανασυγκρότησης του χώρου πρέπει προοπτικά να οδηγήσει σε έναν νέο ομογενοποιημένο πολιτικό φορέα με ενιαία οργανωτική δομή, έναν αρχηγό, ένα συντονιστικό όργανο, ένα συνέδριο (η έντονη γραφή δική μου). Έναν πολιτικό φορέα που θα δημιουργηθεί στη βάση της ανανέωσης προσώπων, νοοτροπιών, δομών και ιδεών». Είναι αυτά άρνηση του ενιαίου φορέα; Δεν νομίζω. Αλλού οι τιμητές και εκεί και οι αρνητές.

Τότε γιατί οι επιθέσεις; Γιατί ο Ξεκαλάκης δεν είναι τακτικιστής, γιατί δεν είναι οπαδός της ατάκας του Γκραούτσο Μαρξ «αυτές είναι οι ιδέες μου για όσους αρέσουν, για όσους δεν αρέσουν έχω και άλλες». Γιατί προτιμά να έχει ιδέες από το να μην έχει και να είναι αγαπητός σ’ όλους. Γιατί ο Ξεκαλάκης όταν τον «στριμώχνουν» για το θέμα των μη κρατικών Πανεπιστημίων δεν λέει «ξέρετε, εγώ τα θέλω τα μη κρατικά, αλλά να, είναι τα μέλη μας, οι πανεπιστημιακοί μας που δεν τα θέλουν. Τι να κάνω, να έρθω σε σύγκρουση με τα μέλη μας;».

Γιατί ο Ξεκαλάκης ξεφεύγει από το πρότυπο του μεταδημοκράτη πολιτικού, για τον οποίο το παν είναι να μη κάνει το λάθος. Και το κάνει το λάθος πολλές φορές. Επειδή είναι άνθρωπος και όχι μηχανισμός, επειδή πιστεύει πως οι ιδέες του αξίζουν περισσότερο από τα οφέλη που προκύπτουν από τις μη ιδέες. Γιατί όπως σωστά απαιτεί και ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν πρέπει να θέλουμε άλλο πολιτικούς που σπρώχνονται να είναι στην πρώτη σειρά. Πρέπει να θέλουμε πολιτικούς με ιδέες και αρχές. Ακόμη και αν διαφωνούμε με αυτές κατά καιρούς και σε σημεία.

Τώρα όμως τι μου ήρθε και μένα να υπερασπιστώ τον Ξεκαλάκη; Δεν κάθομαι στα αυγά μου να μη έχω και προβλήματα και να είμαι και αρεστός σ’ όλους. Να στρογγυλέψω λίγο ρε αδελφέ. Να μην έχω και πολιτικό κόστος. Το πολιτικό κόστος όμως με αφήνει παγερά αδιάφορο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μην έχω κόστος στην έκπτωση των ιδεών μου. Όσοι με διαβάζουν, γνωρίζουν πως διαφωνώ σε πάρα πολλά πράγματα με τον Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, με ενώνει όμως ένα. Το πρωτείο των ιδεών. Για μένα ακόμη η πολιτική γίνεται με ιδέες και όχι με τακτικισμούς. Γι’ αυτό και κατά καιρούς έχω υπερασπιστεί ανθρώπους σαν τον Φίλη και τον Μπαλτά που έχουν ( ή έστω είχαν) ιδέες, τόσο μακρινές από τις δικές μου και ποτέ ανθρώπους σαν τον Τσίπρα και πολλούς άλλους που δεν έχουν καθόλου ιδέες.

Το πρωτείο των ιδεών και της πολιτικής των ιδεών είναι αυτό που σε κάνει πρώτα άνθρωπο και μετά αριστερό, σοσιαλδημοκράτη ή εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Και ο Στέφανος Ξεκαλάκης μπορεί να μη ταιριάζει στα καλούπια της πολιτικής που επιχειρεί να στήσει η μεταδημοκρατική αφήγηση, ταιριάζει όμως στα καλούπια της δημοκρατικής αφήγησης. Και κάποια στιγμή παλιοί και νέοι σοσιαλδημοκράτες πρέπει να αποφασίσουν με ποιόν θα πάνε: «με τη μεταδημοκρατία ή τη δημοκρατία»;