Δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην απατώ τον εαυτό μου

«Πρώτη φορά αριστερά». Ένα ευφάνταστο σχόλιο, που ήταν γενικότερα στην αρχή αποδεκτό, μάλλον και ευχάριστο, δυστυχώς μεταμορφώθηκε σιγά-σιγά σε παρωδία. Κι όχι άδικα εν πολλοίς. Κάθε αρθρογράφος, μπρος στο πρόβλημα να προσφέρει στο μεγάλο κοινό ένα μίτο πορείας μέσα στο πυκνό δάσος των ετερόκλητων κυβερνητικών αποφάσεων και ενεργειών, πρέπει να βάλει αρκετό νερό στο κρασί των αξιώσεών του. Πρέπει να βρει τρόπο να αξιοποιήσει την εμπειρία και την ενημερότητά του, έτσι που να βοηθηθεί στην πορεία του ο μη έμπειρος, ο μη ενημερωμένος, αλλά όχι απαραίτητα και μη ευαίσθητος, μη επιδεκτικός αποδοχής κάποιων αληθειών μέσος άνθρωπος, και να εφοδιαστεί με στοιχειώδη κριτήρια αναγνώρισης και στάθμισης των πολιτικών πραγμάτων.

Ο λόγος για έναν ευρύτερο σχηματισμό σοσιαλδημοκρατικού – κεντροαριστερού Ευρωπαϊκού μοντέλου. Οι εσωτερικές και εξωτερικές εκείνες δυνάμεις, που έφεραν την «πρώτη φορά αριστερά» εκεί που ο καθένας από μας γνωρίζει, δηλαδή στο ναδίρ, κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει. Οι δυνάμεις αυτές, άλλες προγραμματικά, άλλες − πιστεύω οι περισσότερες − από αδυναμία, τείνουν σήμερα να αναστρέψουν την πορεία του ελληνικού λαού προς τη σοσιαλδημοκρατία και προς τη θεμελίωση μιας κάποιας μορφής οικονομικής και εθνικής ανεξαρτησίας. Δηλαδή, προς δύο κύριους στόχους δηλαδή που δεν εννοούνται ο ένας χωρίς τον άλλον.

Και για να είμαστε σαφείς σοσιαλδημοκρατία δεν σημαίνει ελάτε να μαζευτούμε όσοι υπάρχουμε στον χώρο μεταξυ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ . Στο πολιτικό πλαίσιο και στους στόχους της σοσιαλδημοκρατίας περιλαμβάνεται το κράτος πρόνοιας, η διαρκής και αποτελεσματική λειτουργία δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, η απασχόληση και το δικαίωμα της εργασίας για τον κάθε πολίτη, η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, η ελεύθερη ενημέρωση, ο πολιτισμός. Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία είναι εφικτή πολιτική πρόταση, που μπορεί να αντιμετωπίσει τις αποτυχίες τόσο της αγοράς, όσο και του κρατισμού, με συντονισμένες ρυθμιστικές και κοινωνικές πολιτικές, συνδυάζοντας με συγκεκριμένες προτάσεις και πρακτικές την κοινωνική της πολιτική με μια σκληρή πραγματικότητα, ιδίως οικονομική, προτάσεις οι οποίες μπορούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για βιώσιμη ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες, καθώς επίσης και κοινοβουλευτική δημοκρατία με αλλαγή του εκλογικού νόμου. Χωρίς αυτούς τους στόχους καιροφυλαχτεί η καταστροφή για την κοινωνική και οικονομική συνοχή.

Η σοβαρότητα της κατάστασης είναι αναμφισβήτητη. Παρά τις κατά καιρούς διαβεβαιώσεις, οι οποίες εγγυόνταν το αδιανόητο μιας οικονομικής κατάρρευσης, και συμπερασματικά το αδιανόητο μιας κοινωνικής κατάρρευσης στα πλαίσια της Ευρώπης, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μια κατάσταση που επίμονα και βασανιστικά εμφανίζει τα επικίνδυνα χαρακτηριστικά της, τα γνωστά και τα λιγότερο γνωστά, τα αναμενόμενα και τα απρόβλεπτα, χωρίς κανείς να είναι βέβαιος για τις συνέπειές της στο μέλλον. Η ανανέωση της Αριστεράς, η σύμπτυξη σοσοαλδημοκρατικών παρατάξεων, είναι η μόνη διέξοδος, αρκεί να μη στηρίζεται σε ατομικές εμπνεύσεις που απορρέουν στο μέγιστο μέρος τους από προσωπικά βιώματα, αλλά να πρόκειται για μια κεντροαριστερά αρχών, για μια κεντροαριστερά αξιών, η οποία να μην υπερφαλαγγίζεται από τη φορά των γεγονότων γύρω της. Η άμεση συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων πρέπει ν’ αποτελέσει «ανανέωση μέσα στην ανανέωση». Να τεθούν για διερεύνηση και ορισμένα καίρια σημεία που δεν μπορούμε πια να παρακάμπτουμε, όπως π.χ. η κριτική τοποθέτηση της σημερινής σύστασης και υφής του συριζαϊκού προτύπου, στο οικονομικό του, κοινωνικό του και πολιτικό του επίπεδο. Διότι πρέπει να ερμηνευτεί και να προσδιοριστεί η απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από τα αρχικά του πρότυπα κι από τους εκφραστές του. Αυτός ο προσδιορισμός είναι αναγκαίος στην πορεία, γιατί θα οριοθετήσει πολύ καλύτερα έναν ιδεολογικό και πολιτικό χώρο, ώστε να είναι δυνατή και η ανεύρεση των συγγενικών του ή των αντιθέτων του πολιτικών χώρων.

Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας πράξη το «δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην απατώ τον εαυτό μου», απέχοντας έτη φωτός από τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, ασκεί ευκαιριακή στρατηγική προσπαθώντας να προσεταιριστεί τον χώρο της κεντροαριστεράς, προκειμένου να αναπληρώσει τις εκλογικές του απώλειες. Δεν επιδιώκει πολιτικές μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στην κοινωνία στην οικονομία, στην ανάπτυξη, αλλά αντίθετα επιθυμεί να τις ελέγξει με στόχο την παραμονή στην εξουσία.

Από την άλλη μεριά, η δημιουργία ή αναδημιουργία ή ανασύσταση ή ανασυγκρότηση της συντηρητικής παράταξης στο πολιτικό φάσμα της χώρας μας, όπως ακούγεται, δεν αποτελεί ένα τυχαίο και χωρίς σημασία γεγονός. Πρέπει και σ’ αυτό το σημείο να σταθούμε κριτικά και να δούμε τι ρόλο έχει να παίξει αυτός ο φορέας, γιατί ανασυγκροτείται, από πού πηγάζει η ανάγκη ύπαρξής του. Το βέβαιο είναι ότι ο παρωχημένος τρόπος που η δεξιά εκφράζει λόγο και άγονη πολιτική θα έχει σαν συνέπεια η κοινωνία μετά την απίστευτη δημαγωγία του «Πρώτη φορά αριστερά» να προτιμά τον συντηρητισμό όσο και να τον αντιπαθεί, ο οποίος, υπόσχεται μεν κι αυτός κοινωνική δικαιοσύνη αλλά διεξάγει τον υπέρ πάντων αγώνα υπερ των ισχυρών.

Ο συνδυασμός λόγων και πράξεων ενός νέου, ευρύτερου σοσιαλδημοκρατικού–κεντροαριστερού φιλο-ευρωπαϊκού υποδείγματος θα δώσει τις απαραίτητες δυνάμεις και τα απαραίτητα τεκμήρια για να αντιμετωπιστεί το ζωτικότερο ίσως δίλλημα που υπάρχει σήμερα γα τη χώρα μας: αν θα μείνει η κοινωνία όρθια. Η τελευταία εξαετία κάτι έπρεπε να μας είχε διδάξει. Πέρα από αίτημα, λοιπόν, η ευρύτερη σοσιαλδημοκρατική παράταξη είναι και χρέος, ένα απαραίτητο βήμα στην ικανοποίηση της πανελλήνιας επιθυμίας για μια άλλη πολιτική πορεία της χώρας, που αποδιαρθρώνεται μέρα με τη μέρα. Η κρίση, η λεγόμενη της αριστεράς, δεν μπορεί πια να είναι ένα αλγεινό διαχρονικό στοιχείο της ελληνικής πραγματικότητας. Οι σοφιστείες και τα επικοινωνιακά τερτίπια δεν αίρουν το αδιέξοδο, κι ακόμα χειρότερα δεν βοηθούν στο ξεπέρασμά του.

Κι εμείς πρέπει να αποδείξουμε και να πείσουμε ότι μάθαμε και γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε κάτοχοι της μιας και μόνης αλήθειας και ότι η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα πρέπει να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και του παρόντος και να γίνει δυναμική, αποτελεσματική με την πεποίθηση μια πραγματικότητας που λέει ότι οι ευημερούσες κοινωνίες στην Ευρώπη και αλλού στηρίζονται στο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο.