Οι Ζαπατίστας δοκιμάζονται και στην Ελλάδα
Νικήτας Λιοναράκης, Δημοσιευμένο: 2006-01-09
Όσοι αμφιβάλλουν για το είδος της κρίσης που περνάει η πολιτική στον κόσμο (και στην Ελλάδα) και κυρίως όσοι δεν διακρίνουν μια αναγεννητική αύρα που πνέει υπεράνω των ευρισκόμενων σε καθεστώς σήψης κομμάτων και παραδοσιακών ομάδων, ας προσέξουν κάποιες πρόσφατες εξελίξεις στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Το ίδιο και όσοι θεωρούν, ότι η κρίση αγγίζει μόνο την «δεξιά» ή την «αριστερά» ή την «κεντροαριστερά» ιδεολογία. Ή ακόμα, ότι οι αναγεννητικές τάσεις μυρίζουν μόνο «δεξιά» ή «αριστερά» ή «κεντροαριστερά». Στην πραγματικότητα οι ίδιες απαρχαιωμένες δομές και αντιλήψεις που κυριαρχούν στη Ν.Δ., επικρατούν και στις ακροαριστερές ομάδες! Και με τις ίδιες, λίγο-πολύ, απόψεις φωτισμένα μυαλά στον Συνασπισμό και στις φιλελεύθερες ομάδες υποστηρίζουν την ανάγκη προσαρμογής στις συνθήκες που αλλάζουν! Και σίγουρα με τα ίδια επιχειρήματα –που επικαλούνται και στο ΛΑΟΣ- οι συντηρητικοί στο ΠΑΣΟΚ, αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο Γ. Παπανδρέου!
Ένας ενδιαφέρον χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ένας από τους πλέον δημιουργικούς, βίωσε προσφάτως την σύγκρουση παλαιών και σύγχρονων αντιλήψεων. Ας παρακολουθήσουμε πως εξελίχθηκε η σύγκρουση. Δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο χώρο. Η ίδια ιστορία θα μπορούσε να είχε επαναληφθεί σε όλα τα κόμματα. Με τα ίδια, λίγο-πολύ, επιχειρήματα.
- Τα καλοκαίρια του 2004 και του 2005, έλαβαν χώρα δύο γεγονότα με μεγάλη πολιτική σημασία για την ελληνική εξωκοινοβουλευτική αριστερά.
Α. Το πρώτο ξεκίνησε, παλαιότερα, με την δημιουργία της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για την Τσάπας» (Κώστας Αθανασίου κ.ά). Η ομάδα που ανέλαβε να το υλοποιήσει, πέτυχε δυο μεγάλους στόχους ταυτόχρονα.
- Σε επίπεδο πρακτικής δράσης, έκανε υποδειγματική δουλειά. – Σε επίπεδο μεθόδων, καινοτόμησε ανοίγοντας σύγχρονους δρόμους για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (στην οποία η «Πρωτοβουλία» θεωρεί ότι ανήκει).
Κατάφερε, λοιπόν, να αναδείξει την υπόθεση των Τσιάπας, να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες, να κινητοποιήσει πολίτες, να στρατεύσει καλλιτέχνες και δημοσιογράφους. Η υπόθεση των Ζαπατίστας βρέθηκε πολλαπλώς στο επίκεντρο της δημοσιότητας, χάρη στην «Πρωτοβουλία». Και ο ρεαλιστικός και χειροπιαστός στόχος, της ανέγερσης ενός σχολείου, έγινε πράξη τον Αύγουστο του 2004. Η κατασκευή έγινε με χρήματα και προσωπική εργασία χιλιάδων Ελλήνων. Σήμερα δε, χωρίς ίχνος υπερβολής, η Ελλάδα, είναι αναγνωρίσιμη, ως χώρα που έμπρακτα στήριξε τον αγώνα των Τσιάπας, χάρη στην «Πρωτοβουλία». Και παραπέρα. Στις επαρχίες των Τσιάπας η Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται λόγω της δράσης της εκεί επίσημης διπλωματικής αποστολής, αλλά μόνο χάρις σε μία ομάδα δημιουργικών ανθρώπων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Εκεί, όμως, που καινοτόμησε και άνοιξε σύγχρονους δρόμους, είναι το πεδίο της πολιτικής.
Κινήθηκε μεταξύ δύο ορίων.
Δεν σχεδίασε μία ακόμα αγαθοεργία.
Ούτε, όμως, επιχείρησε μία συνήθη πολιτική πράξη αλληλεγγύης, ανάλογη της συνήθους πρακτικής της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η πρωτοβουλία ήταν πολιτική, αλλά διαφορετικά πολιτική! Το καινοτόμο της δράσης, αντικατοπτρίζει τις μεταλλαγές και τον εκσυγχρονισμό της σκέψης που συντελέσθηκε και στον χώρο και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τα τελευταία χρόνια.
Ισχυρίζομαι, ότι η «Πρωτοβουλία» ήταν μία υποδειγματική Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) με διεθνή δράση. Και με όλα τα χαρακτηριστικά των ΜΚΟ. Η πρώτη που γεννήθηκε στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με διεθνή προσανατολισμό. Η ετέρα εξαίρεση, η επίσης υποδειγματική ΜΚΟ του «χώρου», το Δίκτυο Προσφύγων και Μεταναστών, κινήθηκε στο εσωτερικό.
Η «Πρωτοβουλία» πέτυχε να συνδέσει την ελληνική εξωκοινοβουλευτική αριστερά με τις χιλιάδες χιλιάδων ανάλογες πρωτοβουλίες που συνθέτουν πλέον το διεθνές τοπίο των διεθνών ΜΚΟ και εκφράζουν τον ριζοσπαστισμό του 2006. Κάτι που στο χώρο της επίσημης αριστεράς είχαν επιτύχει προηγουμένως η ΜΚΟ «Καραβάνι Αλληλεγγύης» (πρωτοβουλία Αλ. Αλαβάνου), το «Παρατηρητήριο για την Παγκοσμιοποίηση» (πρωτοβουλία Π. Τριγάζη) και η ΜΚΟ «Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης» (χώρος ΚΚΕ).
Β. Στις αρχές του καλοκαιριού του 2005, η ευχάριστη έκπληξη έδειξε να απειλείται! Στο ιδεολογικά γειτνιάζον με την «Πρωτοβουλία» έντυπο, με τίτλο «Σήματα Καπνού», εκδηλώθηκε έντονη διαφωνία! Και μία έντονη εσωτερική –και όχι μόνο- ιδεολογική μάχη ακολούθησε. Στην ουσία συγκρούστηκε η σύγχρονη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με την απαρχαιωμένη εκδοχή της. Οι ιδέες του χθες, με τις ιδέες του σήμερα.
Υπήρχαν δυο σημεία ρήξης. Αμφότερα μνημεία ενδιαφέροντος.
α. Οι «διαφωνούντες» κατήγγειλαν.
- Ότι συμφώνησαν, μόνο και μόνο, επειδή το σχολείο θα ήταν «Ζαπατίστικο» (θα διαφωνούσαν, δηλαδή, εαν ήταν κανονικό σχολείο)!
- Ότι η «Πρωτοβουλία» «μείωνε την πολιτική σημασία» που πρέπει να έχει η επαναστατική αλληλεγγύη!
- Ότι είχε δεξιό χαρακτήρα γιατί επέλεξε να συνεχίσει «φτιάχνοντας μία …. Φαρμακαποθήκη ….όταν η υγεία είναι πολιτικά ουδέτερη»!!
- Το κίνημα των ΜΚΟ «κάποιοι μας συγχέουν με τις ανθρωπιστικές ΜΚΟ ή το… trendy κίνημα του Εθελοντισμού»!
- Την διαφορά μεταξύ «πολιτικής αλληλεγγύης και ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι ανθρωπιστικές ΜΚΟ προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες των ανθρώπων, ενώ η έμπρακτη πολιτική αλληλεγγύη προσπαθεί να παράσχει τα μέσα για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Έτσι αν ένα σχολείο χτίζεται για να ικανοποιήσει την ανάγκη για παιδεία, αυτό είναι ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ όταν ένα σχολείο χτίζεται για να μεγαλώσει τους εξεγερμένους του αύριο, που θα συνεχίσουν τον αγώνα τους ώστε να κατοχυρώσουν μεταξύ άλλων μια παιδεία όπως τη θέλουν, τότε είναι πολιτική αλληλεγγύη. Η παροχή όπλων ή χρημάτων για την αγορά τους θα ήταν πολιτική αλληλεγγύη, αντίθετα δεν είναι προγράμματα ύδρευσης, υγείας κ.λπ. Κι αυτό γιατί καλύπτουν τις ίδιες τις ανάγκες των ανθρώπων, η κάλυψη των οποίων σε μόνιμη βάση είναι ακριβώς ένας από τους στόχους του πολιτικού τους αγώνα»!
- Ότι η αλληλεγγύη ευνουχίζει τον αγώνα και διευκολύνει το μεξικάνικο κράτος που τρίβει τα χέρια του, αφού «κάνει τα στραβά μάτια και αφήνει ΜΚΟ και αλληλέγγυους να προσφέρουν εκείνοι τη βασική βοήθεια, εκτονώνοντας τις κοινωνικές πιέσεις και τη συσσωρευμένη κοινωνική πίεση στην Τσιάπας».
β. Η δεύτερη κριτική εμφανίζεται υπογείως! Αφορά τους ίδιους τους … Ζαπατίστας! Γιατί και αυτοί, μετά τις νέες αποφάσεις της ηγεσίας τους, μοιάζουν να … έχουν «ξεπουληθεί»! Ίσως γιατί τόλμησαν να αναζητήσουν την ίδια ριζοσπαστικότητα που κινητοποιεί και τις ΜΚΟ σε όλο τον κόσμο. Και αρνούνται να αναμασούν τσιτάτα και να στρατεύονται στην ένοπλη πάλη. Η καινοτόμα άποψη τους να μην διεκδικήσουν την κεντρική εξουσία, αλλά «να αλλάξουν τους ανθρώπους» (όπως έλεγε ο αρχηγός τους, Μάρκος), επεκτάθηκε και σε καίριες πλευρές της στρατηγικής τους. Και αυτά παραείναι μακριά από τις παραδοσιακές απόψεις της εξωκοινοβουλευτικής –και όχι μόνο- αριστεράς.
Γ. Ο Ιούνιος του 2005, επανέφερε την αισιοδοξία! Το μεν περιοδικό έκλεισε, αλλά οι παραπάνω λογικές δεν πέρασαν και δεν ανέστειλαν την δράση της ίδιας της «Πρωτοβουλίας». Η δημιουργία φαρμακαποθήκης στην Τσιάπα, το έμβλημα των ελλήνων «συμβιβασμένων», συνεχίζει να αποτελεί επιδίωξη και να «ευνουχίζει» την –χαμένη- επαναστατικότητα των ρεφορμιστών πλέον (;) Ζαπατίστας.
Η ιδεολογική επίθεση κατά της εξωκοινοβουλευτικής εκδοχής της ανανέωσης, δεν πέτυχε! Και οι φίλοι μου, στον «χώρο», έχουν δίκαιο όταν «μου μπαίνουν»! «Καμία σχέση δεν έχει η σύγχρονη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με τον σταλινισμό και τον κρατισμό εκείνης της εποχής που γνώριζες», μου εξηγεί ο Κώστας Φώλιας!
Και, ευτυχώς, μοιάζει να έχει δίκαιο!
ΝΙΚΗΤΑΣ ΛΙΟΝΑΡΑΚΗΣ
nilion@otenet.gr
(1) Τα εντός εισαγωγικών, προέρχονται όλα από τo ενδιαφέρον σάιτ www.indymedia.gr
(2) Η πρόσφατη ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για κινητοποίηση αλληλεγγύης προς τα θύματα του τυφώνα στην γη των Ζαπατίστας, επιβεβαιώνουν απολύτως την δράση της ως υποδειγματική ΜΚΟ (Εποχή, 13/11/05).
(3) Παρακολουθώ από κοντά, αλλά και από απόσταση, την υπόθεση της Πρωτοβουλίας για την Τσιάπα. Θυμάμαι δε πολύωρες και ενδιαφέρουσες «συγκρούσεις» με φίλους διπλωμάτες στο Υπ. Εξωτερικών (που βρέθηκα ως Πρόεδρος της «Επιτροπής για τις ΜΚΟ», επί Γ. Παπανδρέου). Η άποψη, ότι η Πρωτοβουλία αποτελεί «υπόδειγμα διεθνούς δράσης μη κυβερνητικής οργάνωσης» ξένιζε και σοκάριζε. Το ίδιο και η άποψη του τότε υπουργού, ότι το Υπ. Εξωτερικών εκφράζει συνολικά την Ελλάδα. Και, ως εκ τούτου, κάθε ΜΚΟ, ανεξάρτητα από πολιτικό χρώμα, παράλληλα με τις άλλες αυτόνομες επιδιώξεις της, ενισχύει και την διεθνή παρουσία της χώρας!
Το ίδιο και όσοι θεωρούν, ότι η κρίση αγγίζει μόνο την «δεξιά» ή την «αριστερά» ή την «κεντροαριστερά» ιδεολογία. Ή ακόμα, ότι οι αναγεννητικές τάσεις μυρίζουν μόνο «δεξιά» ή «αριστερά» ή «κεντροαριστερά». Στην πραγματικότητα οι ίδιες απαρχαιωμένες δομές και αντιλήψεις που κυριαρχούν στη Ν.Δ., επικρατούν και στις ακροαριστερές ομάδες! Και με τις ίδιες, λίγο-πολύ, απόψεις φωτισμένα μυαλά στον Συνασπισμό και στις φιλελεύθερες ομάδες υποστηρίζουν την ανάγκη προσαρμογής στις συνθήκες που αλλάζουν! Και σίγουρα με τα ίδια επιχειρήματα –που επικαλούνται και στο ΛΑΟΣ- οι συντηρητικοί στο ΠΑΣΟΚ, αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο Γ. Παπανδρέου!
Ένας ενδιαφέρον χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ένας από τους πλέον δημιουργικούς, βίωσε προσφάτως την σύγκρουση παλαιών και σύγχρονων αντιλήψεων. Ας παρακολουθήσουμε πως εξελίχθηκε η σύγκρουση. Δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο χώρο. Η ίδια ιστορία θα μπορούσε να είχε επαναληφθεί σε όλα τα κόμματα. Με τα ίδια, λίγο-πολύ, επιχειρήματα.
- Τα καλοκαίρια του 2004 και του 2005, έλαβαν χώρα δύο γεγονότα με μεγάλη πολιτική σημασία για την ελληνική εξωκοινοβουλευτική αριστερά.
Α. Το πρώτο ξεκίνησε, παλαιότερα, με την δημιουργία της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για την Τσάπας» (Κώστας Αθανασίου κ.ά). Η ομάδα που ανέλαβε να το υλοποιήσει, πέτυχε δυο μεγάλους στόχους ταυτόχρονα.
- Σε επίπεδο πρακτικής δράσης, έκανε υποδειγματική δουλειά. – Σε επίπεδο μεθόδων, καινοτόμησε ανοίγοντας σύγχρονους δρόμους για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (στην οποία η «Πρωτοβουλία» θεωρεί ότι ανήκει).
Κατάφερε, λοιπόν, να αναδείξει την υπόθεση των Τσιάπας, να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες, να κινητοποιήσει πολίτες, να στρατεύσει καλλιτέχνες και δημοσιογράφους. Η υπόθεση των Ζαπατίστας βρέθηκε πολλαπλώς στο επίκεντρο της δημοσιότητας, χάρη στην «Πρωτοβουλία». Και ο ρεαλιστικός και χειροπιαστός στόχος, της ανέγερσης ενός σχολείου, έγινε πράξη τον Αύγουστο του 2004. Η κατασκευή έγινε με χρήματα και προσωπική εργασία χιλιάδων Ελλήνων. Σήμερα δε, χωρίς ίχνος υπερβολής, η Ελλάδα, είναι αναγνωρίσιμη, ως χώρα που έμπρακτα στήριξε τον αγώνα των Τσιάπας, χάρη στην «Πρωτοβουλία». Και παραπέρα. Στις επαρχίες των Τσιάπας η Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται λόγω της δράσης της εκεί επίσημης διπλωματικής αποστολής, αλλά μόνο χάρις σε μία ομάδα δημιουργικών ανθρώπων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Εκεί, όμως, που καινοτόμησε και άνοιξε σύγχρονους δρόμους, είναι το πεδίο της πολιτικής.
Κινήθηκε μεταξύ δύο ορίων.
Δεν σχεδίασε μία ακόμα αγαθοεργία.
Ούτε, όμως, επιχείρησε μία συνήθη πολιτική πράξη αλληλεγγύης, ανάλογη της συνήθους πρακτικής της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η πρωτοβουλία ήταν πολιτική, αλλά διαφορετικά πολιτική! Το καινοτόμο της δράσης, αντικατοπτρίζει τις μεταλλαγές και τον εκσυγχρονισμό της σκέψης που συντελέσθηκε και στον χώρο και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τα τελευταία χρόνια.
Ισχυρίζομαι, ότι η «Πρωτοβουλία» ήταν μία υποδειγματική Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) με διεθνή δράση. Και με όλα τα χαρακτηριστικά των ΜΚΟ. Η πρώτη που γεννήθηκε στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με διεθνή προσανατολισμό. Η ετέρα εξαίρεση, η επίσης υποδειγματική ΜΚΟ του «χώρου», το Δίκτυο Προσφύγων και Μεταναστών, κινήθηκε στο εσωτερικό.
Η «Πρωτοβουλία» πέτυχε να συνδέσει την ελληνική εξωκοινοβουλευτική αριστερά με τις χιλιάδες χιλιάδων ανάλογες πρωτοβουλίες που συνθέτουν πλέον το διεθνές τοπίο των διεθνών ΜΚΟ και εκφράζουν τον ριζοσπαστισμό του 2006. Κάτι που στο χώρο της επίσημης αριστεράς είχαν επιτύχει προηγουμένως η ΜΚΟ «Καραβάνι Αλληλεγγύης» (πρωτοβουλία Αλ. Αλαβάνου), το «Παρατηρητήριο για την Παγκοσμιοποίηση» (πρωτοβουλία Π. Τριγάζη) και η ΜΚΟ «Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης» (χώρος ΚΚΕ).
Β. Στις αρχές του καλοκαιριού του 2005, η ευχάριστη έκπληξη έδειξε να απειλείται! Στο ιδεολογικά γειτνιάζον με την «Πρωτοβουλία» έντυπο, με τίτλο «Σήματα Καπνού», εκδηλώθηκε έντονη διαφωνία! Και μία έντονη εσωτερική –και όχι μόνο- ιδεολογική μάχη ακολούθησε. Στην ουσία συγκρούστηκε η σύγχρονη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με την απαρχαιωμένη εκδοχή της. Οι ιδέες του χθες, με τις ιδέες του σήμερα.
Υπήρχαν δυο σημεία ρήξης. Αμφότερα μνημεία ενδιαφέροντος.
α. Οι «διαφωνούντες» κατήγγειλαν.
- Ότι συμφώνησαν, μόνο και μόνο, επειδή το σχολείο θα ήταν «Ζαπατίστικο» (θα διαφωνούσαν, δηλαδή, εαν ήταν κανονικό σχολείο)!
- Ότι η «Πρωτοβουλία» «μείωνε την πολιτική σημασία» που πρέπει να έχει η επαναστατική αλληλεγγύη!
- Ότι είχε δεξιό χαρακτήρα γιατί επέλεξε να συνεχίσει «φτιάχνοντας μία …. Φαρμακαποθήκη ….όταν η υγεία είναι πολιτικά ουδέτερη»!!
- Το κίνημα των ΜΚΟ «κάποιοι μας συγχέουν με τις ανθρωπιστικές ΜΚΟ ή το… trendy κίνημα του Εθελοντισμού»!
- Την διαφορά μεταξύ «πολιτικής αλληλεγγύης και ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι ανθρωπιστικές ΜΚΟ προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες των ανθρώπων, ενώ η έμπρακτη πολιτική αλληλεγγύη προσπαθεί να παράσχει τα μέσα για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Έτσι αν ένα σχολείο χτίζεται για να ικανοποιήσει την ανάγκη για παιδεία, αυτό είναι ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ όταν ένα σχολείο χτίζεται για να μεγαλώσει τους εξεγερμένους του αύριο, που θα συνεχίσουν τον αγώνα τους ώστε να κατοχυρώσουν μεταξύ άλλων μια παιδεία όπως τη θέλουν, τότε είναι πολιτική αλληλεγγύη. Η παροχή όπλων ή χρημάτων για την αγορά τους θα ήταν πολιτική αλληλεγγύη, αντίθετα δεν είναι προγράμματα ύδρευσης, υγείας κ.λπ. Κι αυτό γιατί καλύπτουν τις ίδιες τις ανάγκες των ανθρώπων, η κάλυψη των οποίων σε μόνιμη βάση είναι ακριβώς ένας από τους στόχους του πολιτικού τους αγώνα»!
- Ότι η αλληλεγγύη ευνουχίζει τον αγώνα και διευκολύνει το μεξικάνικο κράτος που τρίβει τα χέρια του, αφού «κάνει τα στραβά μάτια και αφήνει ΜΚΟ και αλληλέγγυους να προσφέρουν εκείνοι τη βασική βοήθεια, εκτονώνοντας τις κοινωνικές πιέσεις και τη συσσωρευμένη κοινωνική πίεση στην Τσιάπας».
β. Η δεύτερη κριτική εμφανίζεται υπογείως! Αφορά τους ίδιους τους … Ζαπατίστας! Γιατί και αυτοί, μετά τις νέες αποφάσεις της ηγεσίας τους, μοιάζουν να … έχουν «ξεπουληθεί»! Ίσως γιατί τόλμησαν να αναζητήσουν την ίδια ριζοσπαστικότητα που κινητοποιεί και τις ΜΚΟ σε όλο τον κόσμο. Και αρνούνται να αναμασούν τσιτάτα και να στρατεύονται στην ένοπλη πάλη. Η καινοτόμα άποψη τους να μην διεκδικήσουν την κεντρική εξουσία, αλλά «να αλλάξουν τους ανθρώπους» (όπως έλεγε ο αρχηγός τους, Μάρκος), επεκτάθηκε και σε καίριες πλευρές της στρατηγικής τους. Και αυτά παραείναι μακριά από τις παραδοσιακές απόψεις της εξωκοινοβουλευτικής –και όχι μόνο- αριστεράς.
Γ. Ο Ιούνιος του 2005, επανέφερε την αισιοδοξία! Το μεν περιοδικό έκλεισε, αλλά οι παραπάνω λογικές δεν πέρασαν και δεν ανέστειλαν την δράση της ίδιας της «Πρωτοβουλίας». Η δημιουργία φαρμακαποθήκης στην Τσιάπα, το έμβλημα των ελλήνων «συμβιβασμένων», συνεχίζει να αποτελεί επιδίωξη και να «ευνουχίζει» την –χαμένη- επαναστατικότητα των ρεφορμιστών πλέον (;) Ζαπατίστας.
Η ιδεολογική επίθεση κατά της εξωκοινοβουλευτικής εκδοχής της ανανέωσης, δεν πέτυχε! Και οι φίλοι μου, στον «χώρο», έχουν δίκαιο όταν «μου μπαίνουν»! «Καμία σχέση δεν έχει η σύγχρονη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με τον σταλινισμό και τον κρατισμό εκείνης της εποχής που γνώριζες», μου εξηγεί ο Κώστας Φώλιας!
Και, ευτυχώς, μοιάζει να έχει δίκαιο!
ΝΙΚΗΤΑΣ ΛΙΟΝΑΡΑΚΗΣ
nilion@otenet.gr
(1) Τα εντός εισαγωγικών, προέρχονται όλα από τo ενδιαφέρον σάιτ www.indymedia.gr
(2) Η πρόσφατη ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για κινητοποίηση αλληλεγγύης προς τα θύματα του τυφώνα στην γη των Ζαπατίστας, επιβεβαιώνουν απολύτως την δράση της ως υποδειγματική ΜΚΟ (Εποχή, 13/11/05).
(3) Παρακολουθώ από κοντά, αλλά και από απόσταση, την υπόθεση της Πρωτοβουλίας για την Τσιάπα. Θυμάμαι δε πολύωρες και ενδιαφέρουσες «συγκρούσεις» με φίλους διπλωμάτες στο Υπ. Εξωτερικών (που βρέθηκα ως Πρόεδρος της «Επιτροπής για τις ΜΚΟ», επί Γ. Παπανδρέου). Η άποψη, ότι η Πρωτοβουλία αποτελεί «υπόδειγμα διεθνούς δράσης μη κυβερνητικής οργάνωσης» ξένιζε και σοκάριζε. Το ίδιο και η άποψη του τότε υπουργού, ότι το Υπ. Εξωτερικών εκφράζει συνολικά την Ελλάδα. Και, ως εκ τούτου, κάθε ΜΚΟ, ανεξάρτητα από πολιτικό χρώμα, παράλληλα με τις άλλες αυτόνομες επιδιώξεις της, ενισχύει και την διεθνή παρουσία της χώρας!
