Ο Μαρινόπουλος και η νοσηρότητα της μεταπρατικής οικονομίας
Ανδρέας Ζαμπούκας, www.liberal.gr, Δημοσιευμένο: 2016-06-29
Αναβλήθηκε τελικά η συζήτηση για την υπαγωγή της «Μαρινόπουλος» στο άρθρο 99, για την 1η Ιουλίου, προκειμένου να κληθούν στη συζήτηση βασικοί πιστωτές της εταιρείας, όπως και το ΙΚΑ και το Δημόσιο.
Τα ανοίγματα της κυμαίνονται γύρω στα 600 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς δημοσιευμένους ισολογισμούς τα τελευταία χρόνια! Σύμφωνα με τα στοιχεία, ο μακροπρόθεσμος δανεισμός μέχρι το τέλος του 2014, έφτασε στα 346.237254 ευρώ και ο βραχυπρόθεσμος στα 100,729 εκατ. ευρώ. Από κει και πέρα, οι διάφορες μαύρες τρύπες μπορεί να ξεπερνούν το 1 δις, δεδομένου πως κανένας φορέας δεν ενδιαφέρθηκε να ελέγξει προς τα πού τραβάει το καράβι που μπάζει από παντού νερά!
Το deal εν τω μεταξύ, με τον Σκλαβενίτη, ναυαγεί οριστικά, ενώ είναι απορίας άξιον πώς μια σοβαρή εταιρεία, ξεκίνησε μια τέτοια διαδικασία σε αχαρτογράφητα νερά, με τον Μαρινόπουλο.
Σε κάθε περίπτωση, το τραγικό είναι πως , αργά ή γρήγορα, πάνω από 10.000 άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο. Και προφανώς, ούτε η Αλεξίου θα κάνει συναυλία ούτε το ΠΑΜΕ διαδήλωση. "Άκλαυτοι" θα καταλήξουν στο ταμείο ανεργίας και στην ανασφάλεια.
Και πέρα από αυτούς, οι προμηθευτές που θα κλείσουν; Όλοι αυτοί που συνέδεσαν την δράση τους γύρω από μία "παθητική" μονάδα διακίνησης αγαθών, χωρίς καμία δυναμική ώθηση σε ευρύτερες αγορές;
Ο Μαρινόπουλος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση που δείχνει την διαχρονική σαπίλα της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς βεβαίως, να φταίει μόνο η ίδια η εταιρεία για την έκβαση της πορείας της. Πρόκειται για ένα μείγμα κρατισμού, αδιαφάνειας, πελατειασμού, ατιμωρησίας και κυρίως μεταπρατικής φιλοσοφίας. Το σενάριο είναι περίπου το εξής: Δανείζομαι, με τις εγγυήσεις πολιτικών φίλων (αυτοί έχουν την ασυλία), εισάγω προϊόντα, τα διαθέτω στην ελληνική αγορά, πλουτίζω και αν κάτι δεν πάει καλά, χρεοκοπώ. Με λίγα λόγια, ακολουθώ κατά γράμμα τους νοσηρούς κανόνες της μεταπρατικής οικονομίας, χωρίς να παράγω τίποτα για το ΑΕΠ της χώρας και διογκώνω μια εξαρτημένη οικονομία από δανεικά κεφάλαια άμεσου ή έμμεσου κρατικού χρήματος.
Διερωτάται λοιπόν, κανείς γιατί η εταιρεία δεν δημοσίευε ισολογισμούς, γιατί δεν υφίστατο τον έλεγχο από τις υπηρεσίες του κράτους και τέλος, ποιες εγγυήσεις είχαν οι τράπεζες που έδωσαν τα δάνεια που μέρος τους, πλήρωσε ο ελληνικός λαός με την ανακεφαλαιοποίηση τους.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο καρκινικός συνδυασμός για την ελληνική οικονομία και γενικότερα για το νεοελληνικό μόρφωμα: Οι μεταπράτες που δεν έγιναν ποτέ αστοί και το τραπεζικό σύστημα που συνδέθηκε με τον κρατισμό και το πελατειακό κράτος.
Και στην αντίπερα όχθη, οι «ήρωες» που προσπάθησαν να παράγουν και να εξάγουν, δίνοντας ώθηση στην ανάπτυξη της χώρας, από τις αρχές του 20ου αιώνα ως σήμερα. Πώς αντιμετωπίστηκαν άραγε όλοι αυτοί από την ελληνική πολιτεία και ειδικά από τις τράπεζες; Πόσα δάνεια πήραν και πόσα κεφάλαια τους διέθεσε η αγορά, για να μεταποιήσουν αγροτικά προϊόντα, να φτιάξουν ποδήλατα, αυτοκίνητα, ψυγεία και σήμερα, να ιδρύσουν ίσως, εταιρείες υψηλής τεχνολογίας και να εξάγουν υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο;
Από τους υψηλούς δασμούς του Τρικούπη, μέχρι την φορολογία και το φράγμα του δανεισμού στις μεταπολεμικές δεκαετίες (αυτοκινητοβιομηχανίες ATTICA, ENFIELD- NEORION κτλ) το πολιτικό σύστημα κατέστρεφε κάθε προσπάθεια μαζικής παραγωγικότητας στην χώρα. Αλλά και σήμερα, ποιος εξαγωγέας απολαμβάνει τα προνόμια του μεταπράτη, προκειμένου να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας; Ποιος μπορεί να διαθέσει την ζωή του, τις ιδέες του και τα χρήματά του για να ιδρύσει μονάδες παραγωγής, χωρίς να αισθανθεί την αδιαφορία του κράτους και του τραπεζικού συστήματος;
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν με τα ίδια κεφάλαια που διέθεσε το σύστημα στον Μαρινόπουλο, μπορούσε να λειτουργήσει μια βιομηχανία που θα δημιουργούσε αντί για 10000, 50000 θέσεις εργασίας;
Κάθε φορά που ακούω γι αυτό το άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, θέλω δεν θέλω, φαντάζομαι διάφορα. Κι αν το παρακάνω και τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, τουλάχιστον έχω το δικαίωμα να τους υποψιάζομαι. Να βλέπω από τη μία, τον «πτωχευμένο» να κάνει τη ζωή του στην Μύκονο και από την άλλη, τον άλλον, τον «υγιή» να παλεύει να εξάγει τα προϊόντα του και να δουλεύει για το κράτος και τις μαύρες τρύπες που ο πρώτος δημιούργησε!
Παράξενη χώρα η Ελλάδα. Και δε φταίνε πάντα οι δημόσιοι υπάλληλοι…
Τα ανοίγματα της κυμαίνονται γύρω στα 600 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς δημοσιευμένους ισολογισμούς τα τελευταία χρόνια! Σύμφωνα με τα στοιχεία, ο μακροπρόθεσμος δανεισμός μέχρι το τέλος του 2014, έφτασε στα 346.237254 ευρώ και ο βραχυπρόθεσμος στα 100,729 εκατ. ευρώ. Από κει και πέρα, οι διάφορες μαύρες τρύπες μπορεί να ξεπερνούν το 1 δις, δεδομένου πως κανένας φορέας δεν ενδιαφέρθηκε να ελέγξει προς τα πού τραβάει το καράβι που μπάζει από παντού νερά!
Το deal εν τω μεταξύ, με τον Σκλαβενίτη, ναυαγεί οριστικά, ενώ είναι απορίας άξιον πώς μια σοβαρή εταιρεία, ξεκίνησε μια τέτοια διαδικασία σε αχαρτογράφητα νερά, με τον Μαρινόπουλο.
Σε κάθε περίπτωση, το τραγικό είναι πως , αργά ή γρήγορα, πάνω από 10.000 άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο. Και προφανώς, ούτε η Αλεξίου θα κάνει συναυλία ούτε το ΠΑΜΕ διαδήλωση. "Άκλαυτοι" θα καταλήξουν στο ταμείο ανεργίας και στην ανασφάλεια.
Και πέρα από αυτούς, οι προμηθευτές που θα κλείσουν; Όλοι αυτοί που συνέδεσαν την δράση τους γύρω από μία "παθητική" μονάδα διακίνησης αγαθών, χωρίς καμία δυναμική ώθηση σε ευρύτερες αγορές;
Ο Μαρινόπουλος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση που δείχνει την διαχρονική σαπίλα της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς βεβαίως, να φταίει μόνο η ίδια η εταιρεία για την έκβαση της πορείας της. Πρόκειται για ένα μείγμα κρατισμού, αδιαφάνειας, πελατειασμού, ατιμωρησίας και κυρίως μεταπρατικής φιλοσοφίας. Το σενάριο είναι περίπου το εξής: Δανείζομαι, με τις εγγυήσεις πολιτικών φίλων (αυτοί έχουν την ασυλία), εισάγω προϊόντα, τα διαθέτω στην ελληνική αγορά, πλουτίζω και αν κάτι δεν πάει καλά, χρεοκοπώ. Με λίγα λόγια, ακολουθώ κατά γράμμα τους νοσηρούς κανόνες της μεταπρατικής οικονομίας, χωρίς να παράγω τίποτα για το ΑΕΠ της χώρας και διογκώνω μια εξαρτημένη οικονομία από δανεικά κεφάλαια άμεσου ή έμμεσου κρατικού χρήματος.
Διερωτάται λοιπόν, κανείς γιατί η εταιρεία δεν δημοσίευε ισολογισμούς, γιατί δεν υφίστατο τον έλεγχο από τις υπηρεσίες του κράτους και τέλος, ποιες εγγυήσεις είχαν οι τράπεζες που έδωσαν τα δάνεια που μέρος τους, πλήρωσε ο ελληνικός λαός με την ανακεφαλαιοποίηση τους.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο καρκινικός συνδυασμός για την ελληνική οικονομία και γενικότερα για το νεοελληνικό μόρφωμα: Οι μεταπράτες που δεν έγιναν ποτέ αστοί και το τραπεζικό σύστημα που συνδέθηκε με τον κρατισμό και το πελατειακό κράτος.
Και στην αντίπερα όχθη, οι «ήρωες» που προσπάθησαν να παράγουν και να εξάγουν, δίνοντας ώθηση στην ανάπτυξη της χώρας, από τις αρχές του 20ου αιώνα ως σήμερα. Πώς αντιμετωπίστηκαν άραγε όλοι αυτοί από την ελληνική πολιτεία και ειδικά από τις τράπεζες; Πόσα δάνεια πήραν και πόσα κεφάλαια τους διέθεσε η αγορά, για να μεταποιήσουν αγροτικά προϊόντα, να φτιάξουν ποδήλατα, αυτοκίνητα, ψυγεία και σήμερα, να ιδρύσουν ίσως, εταιρείες υψηλής τεχνολογίας και να εξάγουν υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο;
Από τους υψηλούς δασμούς του Τρικούπη, μέχρι την φορολογία και το φράγμα του δανεισμού στις μεταπολεμικές δεκαετίες (αυτοκινητοβιομηχανίες ATTICA, ENFIELD- NEORION κτλ) το πολιτικό σύστημα κατέστρεφε κάθε προσπάθεια μαζικής παραγωγικότητας στην χώρα. Αλλά και σήμερα, ποιος εξαγωγέας απολαμβάνει τα προνόμια του μεταπράτη, προκειμένου να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας; Ποιος μπορεί να διαθέσει την ζωή του, τις ιδέες του και τα χρήματά του για να ιδρύσει μονάδες παραγωγής, χωρίς να αισθανθεί την αδιαφορία του κράτους και του τραπεζικού συστήματος;
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν με τα ίδια κεφάλαια που διέθεσε το σύστημα στον Μαρινόπουλο, μπορούσε να λειτουργήσει μια βιομηχανία που θα δημιουργούσε αντί για 10000, 50000 θέσεις εργασίας;
Κάθε φορά που ακούω γι αυτό το άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, θέλω δεν θέλω, φαντάζομαι διάφορα. Κι αν το παρακάνω και τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, τουλάχιστον έχω το δικαίωμα να τους υποψιάζομαι. Να βλέπω από τη μία, τον «πτωχευμένο» να κάνει τη ζωή του στην Μύκονο και από την άλλη, τον άλλον, τον «υγιή» να παλεύει να εξάγει τα προϊόντα του και να δουλεύει για το κράτος και τις μαύρες τρύπες που ο πρώτος δημιούργησε!
Παράξενη χώρα η Ελλάδα. Και δε φταίνε πάντα οι δημόσιοι υπάλληλοι…
