Η κανονικότητα απομακρύνεται;

Τα όσα έγιναν με το λεγόμενο Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων (Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας) δεν θα μπορούσαν να είχαν γίνει με καμιά άλλη κυβέρνηση παρά μόνο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στο Ταμείο αυτό έχει ενταχθεί για 99 χρόνια το σύνολο σχεδόν της ελληνικής περιουσίας εκτός του... Παρθενώνα (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, Αττικό Μετρό, ΔΕΗ, ΕΛΒΟ, κτιριακές υποδομές κ.ά.) με στόχο την αποκρατικοποίηση/ιδιωτικοποίησή τους - όπως κι αν ονομασθεί. Σ’ ένα Ταμείο που ελέγχεται ουσιαστικά από την τρόικα (πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου έχει τοποθετηθεί ο Γάλλος Ζακ Λε Παπ). Εάν αυτό το «ανοσιούργημα» (σύμφωνα με τις παλαιότερες τοποθετήσεις της Αριστεράς) το είχαν επιχειρήσει προηγούμενες κυβερνήσεις (Σαμαρά - Βενιζέλου ας πούμε) θα είχε πιθανότατα «καεί η Αθήνα» και δεν θα είχε με τίποτα περάσει από τη Βουλή. Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πέρασε χωρίς ουσιαστικά καμιά γενικευμένη κοινωνική αντίδραση. Και αυτό εξηγεί γιατί οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (χώρες, θεσμοί κ.λπ.) εμφανίζονται τόσο ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση και σε γενικές γραμμές τη στηρίζουν. Θεσπίζει πακέτα μέτρων με σχετικά ευκολότερο τρόπο από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση από την έκρηξη της κρίσης και μετά.

Από μια άλλη οπτική ωστόσο, η λογική πάνω στην οποία στηρίζεται το Υπερταμείο πιστοποιεί ότι η Ελλάδα απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από - παρά πλησιάζει - τον στόχο της επιστροφής στην ευρωπαϊκή κανονικότητα (όπως κι αν ορίσει κάποιος την κανονικότητα στις σημερινές ευρωπαϊκές συνθήκες). Αλλά ίσως η Ευρώπη να μην ενδιαφέρεται και ιδιαίτερα για την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα. Αυτό που την ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η Ελλάδα να παραμείνει σ’ ένα ακίνδυνο «ειδικό καθεστώς» εντός της ευρωζώνης. Ακίνδυνο με την έννοια ότι δεν αποτελεί άμεση πηγή για νέα κρίση και νέες αστάθειες συστημικού χαρακτήρα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η Ενωση αντιμετωπίζει σειρά από άλλες υπαρξιακών διαστάσεων κρίσεις - από το Brexit έως το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό ζήτημα, την τρομοκρατία, περιφερειακή αστάθεια και την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και εθνολαϊκισμού. Και επιπλέον έχει ανοίξει ο εκλογικός κύκλος με κρίσιμες συλλογικές αναμετρήσεις σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία κ.α., περίοδος που κάθε άλλο παρά προσφέρεται για οποιουσδήποτε πειραματισμούς που θα πυροδοτούσαν μια νέα κρίση. Ετσι η Ελλάδα παραμένει στην ευρωζώνη (το Grexit έχει αποσυρθεί ως επιλογή) αλλά με ειδικές ρυθμίσεις «κομμένες και ραμμένες» ειδικά για τη χώρα ως περίπτωση «περιορισμένης θεσμικής και πολιτικής κυριαρχίας» μέσα στο σύστημα. Αλλά δεν είναι μόνο η ευρωζώνη. Και στην περίπτωση του προσφυγικού ζητήματος η Ελλάδα έχει περιέλθει ουσιαστικά στην κατηγορία της χώρας-ειδικής περίπτωσης ή ειδικού καθεστώτος. Γιατί είναι αμφίβολο εάν μια οποιαδήποτε άλλη χώρα-μέλος της ΕΕ θα είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο hotspot με εγκλωβισμένους - κάτω από δυσμενείς συνθήκες - περίπου 60.000 πρόσφυγες/μετανάστες.

Ολα αυτά και πολλά άλλα επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν έρχεται πλησιέστερα αλλά μάλλον απομακρύνεται από την κανονικότητα..