Η μείωση του ποσοστού της ανεργίας τον Οκτώβριο δείχνει κάτι (ως τάση) αλλά δεν λέει πολλά πράγματα αυτή καθαυτή. Γιατί, η μείωση του αριθμού των καταμετρούμενων ανέργων προκύπτει και από την «εξαγωγή» ανέργων (περισσότεροι από 400.000 νέοι έχουν αναζητήσει την ευκαιρία μιας δημιουργικής ζωής εκτός της ελληνικής επικράτειας…) και από τους ευρωπαϊκούς κανόνες και τα κριτήρια με τα οποία οι στατιστικές υπηρεσίες μετρούν και (παγίως) υποτιμούν τον πραγματικό αριθμό των ανέργων.

Οι οικονομικές κρίσεις του 20ου αιώνα (κρίση του 1929, του 1987, της Ν. Ανατολικής Ασίας κλπ) έδωσαν το έναυσμα για την ανάληψη κυβερνητικών πρωτοβουλιών με σκοπό τη αποτροπή νέων κρίσεων στο μέλλον. Αυτό σε μεγάλο βαθμό έγινε εφικτό επειδή μετά την εκδήλωση της κρίσης διαμορφώθηκε ευρύτερη συναίνεση για τα αίτια που οδήγησαν σ’ αυτήν. Οι όποιες διαφωνίες υπήρξαν αφορούσαν κυρίως το μετά. Ποιος δηλαδή θα ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος διορθωτικής παρέμβασης για να περιοριστεί το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της κρίσης και να αποτραπεί το ενδεχόμενο επανάληψής της μελλοντικά.

Μετά από αρκετά χρόνια φαίνεται ότι κάτι κινείται στην υπόθεση της FYROM και των σχέσεων Αθήνας-Σκοπίων. Πρόκειται για ένα ζήτημα που η επίλυση του μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στον ρόλο της χώρας μας στο ευρύτερο πεδίο των Βαλκανίων και να ενισχύσει τις σχέσεις συνεργασίας με τη μικρή γειτονική χώρα ακόμα και με οικονομικά δεδομένα.

Το λεγόμενο «Μακεδονικό» ζήτημα αποτέλεσε μια σοβαρή εμπλοκή με τον ακραίο αλυτρωτισμό από την πλευρά των Σκοπίων και την εθνικιστική αναδίπλωση από την πλευρά της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης δεν την έζησα στην Ελλάδα. Οι περιστάσεις με κράτησαν μακριά και οι μόνες εντυπώσεις μου ήταν οι εικόνες που αποκόμιζα κάθε φορά που επέστρεφα για λίγο στα πάτρια. Εικόνες ασυνέχειας και επανάληψης: από τη μια, η απότομη κατάρρευση του μετεμφυλιακού κράτους, η διάχυτη ηγεμονία του αριστερού λόγου, η μάλλον αφελής –όπως αποδείχθηκε– αισιοδοξία για το μέλλον. Κι από την άλλη, οι αντιδικίες της εποχής δεν εγκαινίασαν το εντελώς διαφορετικό· ήταν μάλλον προεκτάσεις σε νέα συμφραζόμενα απόψεων που είχαν ήδη απασχολήσει την Αριστερά στο παρελθόν.

Το Κίνημα Αλλαγής προχωρά στην πραγματοποίηση του συνεδρίου του στις 16-18 Μαρτίου, με βάση την καθαρή εντολή των 212.000 συμπολιτών για την αναγέννηση της παράταξης.

...Η Συντονιστική Γραμματεία καλεί τις 212.000 μέλη και φίλους που πήραν μέρος στις διαδικασίες ανάδειξης επικεφαλής, καθώς όσους άλλους ενδιαφέρονται να ενταχθούν, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, στις γραμμές του νέου φορέα και να πάρουν μέρος σε όλες τις διαδικασίες του Συνεδρίου.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναφερόμενος στο σχέδιο Άτσεσον λέει στον Αλέξη Παπαχελά : όταν η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν μπόρεσε να δώσει λύση στο θέμα των Σκοπίων, το οποίο ήταν βεβαίως ασυγκρίτως μικρότερης σημασίας από το Κυπριακό, θα έδινε λύση στο θέμα το Κυπριακό;( Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια. σελ. 179).

Φαίνεται πως τώρα υπάρχει μια δυνατότητα να λύσουμε ένα υπαρκτό θέμα εξωτερικής πολιτικής το οποίο κάτω από την πίεση του διάχυτου σε όλα τα κόμματα μείγματος εθνικισμού και μικροπολιτικής το αναγορεύσαμε σε μείζον εθνικό θέμα. Η εσφαλμένη αφετηρία βρίσκεται στην απόφαση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών τον Απρίλιο του 1992 , που εκλαικέυτηκε με το: ουδέποτε ονομασία με τον όρο Μακεδονία η παράγωγα του.