Παρακολουθώ τη συζήτηση που φούντωσε τελευταία για τη θρυλούμενη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία, κι αντί για συμπεράσματα στο μυαλό μου πληθαίνουν τα ερωτήματα.
Παραθέτω ενδεικτικά: όταν ο ιδεολογικός αντίπαλός σου πλησιάσει, ή έστω ισχυριστεί ότι πλησιάζει τις δικές σου θέσεις, εσύ, αντί να αισθανθείς δικαιωμένος, γιατί ανεβαίνεις στα κάγκελα να τον καταγγείλεις; Αν δεχτούμε ότι για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το υπέρτατο ζητούμενο είναι η καρέκλα, υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν μπορούν να κάνουν επειδή αντιβαίνουν στην αριστερή «φύση» τους; Οταν λέμε ΣΥΡΙΖΑ, ποιους εννοούμε; Ολοι εκείνοι που μιλούν για σοσιαλδημοκρατία πώς την ορίζουν;

Η έκρηξη του… ηφαιστείου του μακεδονικού στις αρχές της δεκαετίας του 90 υπήρξε η μήτρα για την έκλυση της λάβας του ανορθολογισμού στη χώρα μας. Την ώρα που το “συγκλονιστικό 89” άλλαζε τον κόσμο η Ελλάδα στράφηκε στον εαυτό της, κλείστηκε σ’ αυτόν μηρυκάζοντας την “ένδοξη τρισχιλιετή στορία” της και χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες της νέας ιστορικής περιόδου που ξεκινούσε. Η λάβα εκείνου του ανορθολογισμού κάλυψε έκτοτε την ελληνική κοινωνία, λαμβάνοντας κατά καιρούς διαφορετικές μορφές (Οτσαλάν, ταυτότητες, “αγανακτισμένοι” κ.ο.κ.) ενώ συνδέθηκε και με διαφορετικές πλευρές του πολιτικού φάσματος.

Η συμφωνία κινείται σε θετική κατεύθυνση καθώς έχει σημαντικά σημεία που ανταποκρίνονται στο πλαίσιο που έχει θέσει το Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος Αλλαγής, ώστε να επιλυθεί το Μακεδονικό ζήτημα. Συγκεκριμένα η πρόταση προβλέπει σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, erga omnes, με διεθνή συμφωνία και αναθεώρηση του Συντάγματος με δεσμευτικές εγγυήσεις, για να αποτραπούν τα ζητήματα αλυτρωτισμού. Πρόκειται για την εθνική γραμμή και ακολουθήθηκε από το 1995 και έπειτα.

Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα προβληματικά σημεία στη συμφωνία όπως το ζήτημα της ιθαγένειας και της γλώσσας αλλά και άλλα θέματα όπως τα εμπορικά σήματα που παραπέμπονται σε διαδικασίες που είναι αμφίβολο αν θα οδηγήσουν σε διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων.

Όταν τα πολιτικά ζητήματα και -ακόμα περισσότερο- αυτά της εξωτερικής πολιτικής, γίνονται «ταυτοτικά» προβλήματα, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να επιλυθούν εύκολα. Διότι βεβαίως, όταν δημιουργείς στην κοινωνία θέμα «εθνικής ταυτότητας», «εθνικής συνείδησης» κ.α, το ζήτημα τίθεται υπεράνω πολιτικής. Παραπέμπει στο φαντασιακό, σε υπαρξιακά ιδεολογήματα, «ποιος είμαι», «από πού προέρχομαι», «πού πάω», κλπ. Εκεί ο ορθολογισμός φυσικά δεν μπορεί να εισχωρήσει.

Βάστα Ιβανόφ, κουράγιο Γκρούεφσκι, Μίτσκοσκι μην το βάζεις κάτω, στέλνουν ενισχύσεις Σαμαράς, Μητσοτάκης, Καμμένος. Θα οργανωθούν κοινά συλλαλητήρια - και αυτή τη φορά ο Βίκτορ Ορμπαν θα είναι αυτοπροσώπως παρών να τιμήσει τους έξι «θαρραλέους και συνετούς ηγέτες που δεν υποχωρούν στην πίεση ξένων δυνάμεων».

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Τον Νοέμβριο του 2016 είχε προειδοποιήσει ότι με την πρώτη ευκαιρία θα έδινε στον Τραμπ μια μπουνιά στη μούρη. Τον Μάιο του 2017 είχε καταγγείλει την εχθρότητα της κυβέρνησης απέναντι στην τέχνη και τους αδύναμους. Τον περασμένο Ιανουάριο, απονέμοντας ένα βραβείο στη Μέριλ Στριπ, είχε πει ότι «αυτός ο γ…νος ηλίθιος είναι πρόεδρος!»